Από τον Βασίλειο Στεργιούλη
Χαρμόσυνη η εορτή των Βαΐων. Η Εκκλησία πανηγυρίζει κατ’ αυτήν την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.
Εισέρχεται ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα για να πάθει και θανατωθεί. Μεταβαίνει σ’ αυτήν «διά το παθείν», κατά τον υμνωδό. Τα πλήθη του λαού όμως τον υποδέχονται ως νικητή και θριαμβευτή, γιατί ανέστησε τον τετραήμερο νεκρό Λάζαρο.
Αυτή η υποδοχή έγινε «προ εξ ημερών του Πάσχα» στο μικρό χωριό Βηθανία, που είναι έξω από τα Ιεροσόλυμα.
Η συνταρακτική είδηση της ανάστασης του Λαζάρου διαδόθηκε αστραπιαίως από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτή. Και όλοι ήθελαν να δουν και να ζητωκραυγάσουν τον Χριστό, ήθελαν να τον υψώσουν στα χέρια και να τον κάνουν Βασιλιά. Γιατί είναι ο Νεκρεγέρτης Κύριος. Αυτός που ανακάλεσε από τον θάνατο το γιο της χήρας της Ναΐν και την κόρη του Ιαείρου. Αυτός τώρα ανέστησε τον τετραήμερο νεκρό Λάζαρο.
Η είδηση, λοιπόν, έτρεξε στα Ιεροσόλυμα, πριν πάει εκεί ο Χριστός για την μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Γι’ αυτό σαν τον είδαν, τα πλήθη τον υποδέχτηκαν με αλαλαγμούς χαράς και αγαλλιάσεως. Ζητωκραύγαζαν «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ». Άλλοι έστρωναν στο δρόμο τα ρούχα τους σαν τάπητες. Άλλοι έκοβαν κλωνάρια από τα δέντρα και τα ανέμιζαν με χαρά ή τα έριχναν στο δρόμο ζητωκραυγάζοντας ενθουσιαστικά. Ακόμη και τα μικρά παιδιά. Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία του Δαβίδ: «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον». Όλοι λοιπόν χαίρονταν και πανηγύριζαν. Έτσι επαληθεύτηκε και μια άλλη προφητεία. Εκείνη του Προφήτη Ζαχαρία: «Χαίρε σφόδρα, θυγάτερ Σιών. ιδού ο Βασιλεύς Σου έρχεταί σοι πραϋς και επιβεβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον, υιόν υποζυγίου».
Επευφημείται ως βασιλιάς Χριστός. Και είναι ο «Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων». Κανένας επίγειος Βασιλιάς δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί μαζί Του. Γιατί η βασιλεία Του δεν είναι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια. «Και της Βασιλείας αυτού ούκ έσται τέλος». Και δεν στηρίζεται αυτή στη δύναμη, στη βία και στα όπλα. Στηρίζεται στην ελεύθερη εκλογή και στην αγάπη. Είναι ο Χριστός Βασιλιάς, που θυσιάζεται ο Ίδιος, για να σώσει τους υπηκόους του. Παρατηρήθηκε εύστοχα πως «όποιος αγαπά τον εαυτό του, σταυρώνει τους άλλους. μα όποιος αγαπά τους άλλους, σταυρώνεται ο ίδιος για κείνους...». Θρόνος του Χριστού είναι οι ανθρώπινες καρδιές.
Αγάπησε ο Χριστός τον κόσμο. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε από αυτόν. Το επιβεβαιώνουν τα αναρίθμητα πλήθη των πιστών, ανδρών γυναικών και παιδιών, που προτίμησαν τα φρικτά βασανιστήρια και τον θάνατο, παρά να τον προδώσουν. Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, ως τις μέρες μας, που πιστοί μαρτυρούν για τον Χριστό στις ισλαμικές χώρες.
Θριαμβευτική η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Μα εκείνος δεν συμμερίζεται τις επευφημίες του πλήθους. Γνωρίζει ότι τα ουρανομήκη «ωσαννά» θα αντικαταστήσουν σε λίγο οι κραυγές «σταύρωσον αυτόν».
Ας μας προβληματίσει η στάση του πλήθους και ας μας διδάξει η θυσία του Χριστού. Και τη Μεγάλη Πέμπτη, που θα είναι υψωμένος στο Σταυρό, ας Τον προσκυνήσουμε με ευλάβεια και βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτή τη θυσία Του, απ’ την οποία απέρρευσε η σωτηρία μας.
Ο Βασίλειος Χ. Στεργιούλης είναι θεολόγος
