Από τον Μάξιμο Χαρακόπουλο
Το αισιόδοξο κλίμα, που δημιουργούν οι καλές ειδήσεις στο πεδίο της οικονομίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το αξίζει ο ελληνικός λαός, καθώς χάρη στις θυσίες του, τις οδυνηρές είναι αλήθεια, βγαίνουμε από το βαθύ τούνελ της χειρότερης οικονομικής κρίσης που γνώρισε ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες.
Θα πρέπει, βεβαίως, να ξεκαθαρίσουμε ότι η κρίση αυτή δεν εμφανίστηκε ξαφνικά. Ασφαλώς, η παγκόσμια συγκυρία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εκδήλωσή της, με τον βίαιο τρόπο που γνωρίσαμε. Τα γενεσιουργά αίτια, όμως, που υπονόμευαν το οικονομικό μας μοντέλο, σιγότρωγαν από καιρό τα θεμέλιά του.
Και η σημαντικότερη απ’ αυτές τις αιτίες ήταν η συρρίκνωση, προϊόντος του χρόνου, της πραγματικής παραγωγής. Εμμείναμε σε ένα κρατικίστικο πρότυπο, που απορροφούσε, ίσως, τους κοινωνικούς κραδασμούς αλλά, ταυτόχρονα, εξαφάνιζε σε αντι-παραγωγικές και παρασιτικές λειτουργίες πολύτιμους υλικούς και ανθρώπινους πόρους. Βρεθήκαμε έτσι στην κορύφωση της κρίσης, σχεδόν γυμνοί απέναντι στις προκλήσεις.
Δεκαετίες ολόκληρες, η λογική που επικράτησε ήταν αυτή της ασύστολης καταφυγής σε δανεικά, ώστε να διατηρείται ο «κρατικός γίγαντας» και υψηλό επίπεδο κοινωνικής πολιτικής. Με τον ίδιο τρόπο, κατασπαταλήθηκαν τεράστια κονδύλια, που ήλθαν στη χώρα λόγω της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να οδηγηθεί σε υπερκαταναλωτισμό, ο οποίος δεν ανταποκρινόταν στις παραγωγικές μας δυνατότητες. Ταυτόχρονα, εξοντώνονταν σε μεγάλο βαθμό οι υγιείς παραγωγικές δυνάμεις που δεν λειτουργούσαν παρασιτικά και κρατικοδίαιτα.
Θεωρώ ότι όλοι αντιλαμβάνονται τη σημασία που έχει για τη χώρα η δυνατότητα να παρουσιάσει για πρώτη φορά, πρωτογενές πλεόνασμα. Η δυνατότητα να γίνει κοινωνική πολιτική, έστω μικρών διαστάσεων, χωρίς δανεικά. Η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος. Η προσέλκυση μεγάλων επενδυτικών πρωτοβουλιών. Και βεβαίως η έξοδος της χώρας στις αγορές.
Ωστόσο, κανείς δεν θα ισχυρισθεί ότι φθάσαμε σε κάποιο τέρμα. Θα έλεγα -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Τσόρτσιλ, όταν ήλθαν τα νέα της νίκης των συμμάχων στη Βόρεια Αφρική- ότι δεν είναι το τέλος, δεν είναι ούτε καν η αρχή του τέλους, αλλά είναι το τέλος της αρχής. Γιατί θα πρέπει να μην λησμονούμε από πού ξεκινήσαμε. Να μην λησμονούμε ότι βρεθήκαμε πριν από δύο έτη στο χείλος του οικονομικού γκρεμού. Η απειλή της εξόδου μας από την ευρωζώνη ήταν υπαρκτή. Το όνειρο της ευρωπαϊκής Ελλάδας κινδύνευε να θρυμματισθεί. Κι αυτό απετράπη. Και ελπίζω ότι, πλέον, τελειώνουμε με μνημόνια και επιτροπείες.
Τώρα είμαστε εμείς ενώπιος ενωπίω. Τώρα μπροστά μας έχουμε νέες προκλήσεις. Και η σημαντικότερη είναι η θεμελίωση ενός νέου υγιούς μοντέλου ανάπτυξης. Που δεν θα διέπεται από τις ίδιες παθογένειες που η μεταπολιτευτική περίοδος επισώρευσε στη λειτουργία της οικονομίας μας.
Άλλωστε, δεν μας το επιτρέπουν πλέον τα νέα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί. Τα δανεικά για παροχές τελείωσαν. Μια είναι η συνταγή της επιτυχίας: να παράγουμε! Και οι δυνατότητές μας, παρά την ατροφία που υπέστησαν από τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας τα προηγούμενα χρόνια, είναι πολύ μεγάλες.
Πρώτα και κύρια διαθέτουμε ένα εξαιρετικής ποιότητας και υψηλής ειδίκευσης ανθρώπινο δυναμικό. Το δυναμικό αυτό αποτελεί και το ισχυρότερο όπλο για να νικήσουμε τα εμπόδια και να μπούμε στη νέα εποχή. Αρκεί να επιτρέψουμε στους τολμηρούς, στους σοβαρούς επιχειρηματίες, παραγωγούς, επιστήμονες να δράσουν απερίσπαστοι από γραφειοκρατικά εμπόδια σε ένα περιβάλλον αξιοκρατίας, όπου ο κρατικός μηχανισμός θα είναι αρωγός στην προσπάθεια και όχι ανασταλτικός παράγοντας.
Και για τούτο απαιτείται άμεσα η σύνταξη ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης. Όπου θα μπουν και οι βασικές συντεταγμένες που πρέπει να ακολουθήσουμε το επόμενο διάστημα. Να επιλεχθούν και να ενισχυθούν ανάλογα, οι τομείς αυτοί που θα αποτελέσουν τις ατμομηχανές της οικονομίας. Και αυτό είναι δική μας δουλειά, εσωτερική, των Ελλήνων.
Από τους κρίσιμους τομείς θεωρώ ότι ο αγροτικός, τον οποία είχα την τιμή να υπηρετήσω για περίπου 22 μήνες από τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, είναι κομβικής αξίας. Εντρυφώντας, καθημερινώς, στα προβλήματα αλλά και στις προοπτικές της πρωτογενούς παραγωγής είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω την εξαιρετική δυναμική που αναπτύσσει στο διάστημα της κρίσης. Και γι’ αυτό προσπαθήσαμε στο ασφυκτικό πλαίσιο της οικονομικής συγκυρίας της προηγούμενης διετίας, να άρουμε εμπόδια που σαν βρόγχος έσφιγγαν τον αγροτικό κόσμο, όπως τα «κόκκινα δάνεια» στην πρώην ΑΤΕ, να στηρίξουμε την αγροτική παραγωγή με κάθε χρηματοδοτικό εργαλείο που διαθέταμε, αλλά και να δημιουργήσουμε κίνητρα για την είσοδο στην πρωτογενή παραγωγή νέων αγροτών.
Καμία, όμως, σοβαρή ανάπτυξη δεν θα δούμε στη χώρα χωρίς παραγωγή, και κυρίως την ποιοτική παραγωγή με εξωστρεφή διάσταση. Και εκεί πρέπει να στοχεύουν όλες οι αποφάσεις και όλες οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Από τη μεριά μου τουλάχιστον, με την ευκαιρία της «μάχης του γάλακτος» προσπάθησα να το κάνω όσο πιο κατανοητό γινόταν.
* Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
