Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΝΑ ποτάμι... σάλιο, μπορεί και πιο πολύ, πρέπει να χρειάστηκε ο γείτονας ο Κώστας, τα χρόνια που κολλούσε ψηφοδέλτια στα γραφεία υποψηφίων. Εκείνους που κάθε φορά όριζε το κόμμα, να τους στηρίξει, για να τα πάρουν άλλοι τα ψηφοδέλτια, που με τη σειρά τους, να τα μοιράσουν από σπίτι σε σπίτι από γειτονιά σε γειτονιά. Σήμερα, θυμάται τόσες και τόσες εκλογές, πότε βουλευτικές, πότε δημοτικές, ύστερα και συνοικιακές, αλλά και του κλάδου του, συντεχνιακές...Τις θυμάται με ανάμεικτα συναισθήματα και πάντως με αξέχαστη κούραση...
ΤΟΝ συνάντησα προχθές, κοντά στα παλιά σφαγεία, να βασανίζεται να κατέβει από το αυτοκίνητο, φορτωμένος ...ζάχαρο, ουρικά, δισκοπάθειες και... αρθριτικά! «Μια ζωή το κόμμα υπηρετούσα» - το μόνιμο παράπονό του. Αλλά αυτόν τον καημό, τον έβγαζε από την ψυχή του και τον έκανε να μοιάζει με... καύχημα! Και όταν του έλεγες... «ε, και, τι κατάλαβες μωρέ...», θύμωνε κι από πάνω, έβριζε, πιστός στην αριστερή ιδεολογία του, ποτέ δεν την πρόδιδε, ας τράβηξε κουπί να υπηρετήσει ωραία ιδανικά...
ΕΤΣΙ, απρόβλεπτος, ο Κώστας, συνταξιούχος τώρα, θυμάται το ζόρι που τραβούσε κάθε που ανασκούμπωνε τα μανίκια για να φτιάξει εξέδρες στις γειτονιές και στις πλατείες, να μιλήσει ο βουλευτής, όπως και τις αμέτρητες τάβλες που... ξεκαλούπωνε, σαν σκορπούσαν τα πλήθη και μαζεύονταν τα πλακάτ και οι σημαίες. Ύστερα τελείωναν οι εκλογές, οι εκλεγμένοι έπιαναν τις θέσεις τους, άλλοι στη Βουλή, άλλοι στους δήμους, άλλοι στις νομαρχίες, ο Κώστας τους καμάρωνε και κείνοι του χτυπούσαν συντροφικά την πλάτη κάθε φορά που τον αντάμωναν. Μέχρις εδώ...
ΧΡΟΝΙΑ τον γνωρίζω και μέσα (και έξω) από το ρεπορτάζ, στα χρόνια μας τα νεανικά, έμοιαζε στον... Άρη Βελουχιώτη! Αντάρτης, παρορμητικός, φωνακλάς, σβέλτος και μονόχνωτος ξεροκέφαλος αλλά και πολύ γλεντζές. Στα φεστιβάλ του κόμματος έπινε ίσαμε μ΄ένα ποτάμι, ολόκληρο τον... Πηνειό, εκεί στο Αλκαζάρ, κι ύστερα έπιανε τα ανταρτοτράγουδα: «...πάει το Άργος πάει το Βλάτσι πάει και το... Βογατσικόοοο, Δενδρο-χώρι, Σκαλο-χώρι, πάει και το Νεστοριόοοο! Πέντε, τα χαράματα, κάθε πρωί στο σπίτι! «Το κόμμα έλεγε, πρώτα το κόμμα...» - και καθάριζε με τη μάνα του. Με τους βουλευτές δεν τα πήγαινε καλά, μόνο να τους βοηθάει ήθελε, να εκλεγούν, ύστερα τους είχε απέναντι και τους "σημάδευε". Τους αντιμετώπιζε σαν... εξουσία! Όμως στην πλάκα δεν τον έπαιρνε κανείς. Τον χρειάζονταν όλοι, τέτοιους ήθελαν, ιδεολόγους και βολικούς...
Ο ΚΩΣΤΑΣ λοιπόν είχε μέγα παράπονο... Γνώριζε ακριβώς αυτό που γνώριζα κι εγώ. «Δε λέω, καλά πέρασα θα μου πει.... Μια ζωή φακέλους σάλιωνα... Αλλά να, αδελφέ μου, θυμώνω καμιά φορά που έμεινα έτσι στάσιμος εγώ... Ξέρω τρείς, που κάναμε σε διαφορετικά κομματικά υπόγεια, την ίδια δουλειά. Σαλιώναμε φακέλους! Ναι, όπως στο λέω. Ο ένας έγινε μεγαλοδημοσιογράφος, τον βλέπω κάθε μέρα να κορδώνεται και να πουλάει μούρη στο γυαλί..». «Και οι άλλοι;». Οι άλλοι έγιναν... υπουργοί! Πάντα μοιάζαμε με τον Κώστα. Τα καλύτερα τα αφήναμε στο τέλος...
