Γράφει ο Δημήτρης Βάλλας
«Καθώς το σκαπτικό μηχάνημα δούλευε και αφαιρούσε τα χώματα μέσα από τον λάκκο που άνοιξε, ένιωσα σα να μηδένισε ο χρόνος ...
Σιγά-σιγά , άρχισαν να φαίνονται διάφορα κομμάτια αλουμινίου, αγνώριστα από το οξείδιο.
Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα, ήξερα ότι βρισκόμουν στο σωστό μέρος και ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανίζονταν τα κομμάτια του κινητήρα του BLOCH 151.
...Δεν ξέρω, αν εγώ με κάποια τηλεπάθεια χειριζόμουν το σκαπτικό μηχάνημα, ή ο χειριστής που έκανε τη δουλειά του όσο πιο καλά μπορούσε. Σε κάποια στιγμή η σκαπτική άκρη του μηχανήματος «χτύπησε» σε κάτι σκληρό και βαρύ μέσα στα χώματα. Ο χειριστής με κοίταξε όλο νόημα και εγώ του ανταπέδωσα το βλέμμα γεμάτο με βεβαιότητα. Έπεσα στα γόνατα στο χείλος του λάκκου. Κρατήθηκα την τελευταία στιγμή να μην μπω μέσα και αρχίσω να σκάβω με τα χέρια.
Οι στιγμές περνούσαν γεμάτες συγκινησιακή φόρτιση καθώς το ένα μετά το άλλο έρχονταν στην επιφάνεια κομμάτια από τον σπασμένο κινητήρα που άρχισε να αργοφαίνεται μέσα στο βάθος.
Το τρομακτικό, σχεδόν κάθετο, χτύπημα του αεροπλάνου στο έδαφος έσπασε όλη τη μηχανή. Τα κομμάτια του αστεροειδή κινητήρα με όλα τα εξαρτήματά τους τραβήχτηκαν προς τα πίσω. Δηλαδή, αυτός ο κινητήρας, είχε πάρει το σχήμα οβίδας και οι δώδεκα από τις δεκατέσσερις κυλινδροκεφαλές βρίσκονταν σκόρπιες έξω από τα πιστόνια.
Μίλησα στον χειριστή να είναι προσεχτικός, γιατί στο βάθος, μέσα στα χώματα, φάνηκε η άκρη ενός πτερυγίου της έλικας.
Με κατάλληλες κινήσεις το μηχάνημα έβγαλε από το βάθος των δύο μέτρων τον κινητήρα και τον έλικα στην επιφάνεια. Το μοναδικό πτερύγιο που βρίσκονταν πάνω στον ομφαλό, μας ενθουσίασε όλους. Ήταν μια μεγάλη έκπληξη! Ήταν εντελώς άθικτο, ακέραιο από στραβώματα και οξειδώσεις και διατηρούσε ακόμα σχεδόν ανέπαφο το χρώμα του.
...Συγκλονιστικό για μένα το γεγονός που εξελίσσονταν εκεί μπροστά μου, συγκλονιστικό και για μερικούς ηλικιωμένους κατοίκους του χωριού που παρακολουθούσαν τις ανασκαφές. Ήταν τότε μάρτυρες πολλών δραματικών στιγμών εκείνης της αερομαχίας...».
Ιχνηλατώντας λοιπόν την ιστορία ψάξαμε σε απλούς ανθρώπους, καθημερινούς, από αυτούς που ζουν ανάμεσά μας και περνούν συνήθως απαρατήρητοι μπροστά μας.
Γεωργός στο επάγγελμα, αλλά ερευνητής της ιστορίας των προγόνων του ο Λαρισαίος Πάρις Θεοδωρόπουλος που γίνεται σήμερα ο ανιχνευτής γεγονότων που συνέβησαν πριν από 73 χρόνια και λίγοι τα γνωρίζουν.
Ο Πάρις αυτό που περιγράψαμε το έψαχνε δύο χρόνια μέχρι που τελικά χάρη στην επιμονή του το 2001 το ανακάλυψε!
Ανακάλυψε τα συντρίμμια του αεροσκάφους της τελευταίας αερομαχίας της Ελληνικής Αεροπορίας στους ουρανούς της πατρίδας μας στις 15 Απριλίου του 1941. Ήταν τα κομμάτια από το αεροσκάφος του τελευταίου πεσόντα πιλότου του επισμηνία Γιώργου Μόκκα στην περιοχή των Τρικάλων.
Μια σχετικά άγνωστη σελίδα της πολεμικής ιστορίας της ΠΑ γράφτηκε πριν από ακριβώς 73 χρόνια, κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στη χώρα μας. Επιθετικό "πακέτο" της πανίσχυρης τότε Luftwaffe, αποτελούμενο από αεροσκάφη Ju-87 και BF-109 επιτέθηκε εναντίον του αεροδρομίου Τρικάλων. Αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας απογειώνονται για την αναχαίτιση των εισβολέων και σύντομα ακολουθεί αερομαχία.
Τρία συνολικά γερμανικά αεροσκάφη επλήγησαν εκείνη την ημέρα, ενώ από ελληνικής μεριάς σημειώθηκαν 3 απώλειες: ένα Bloch της 24 Μοίρας Διώξεως (24 ΜΔ), ο χειριστής του οποίου Επισμηνίας Γεώργιος Μόκκας φονεύθηκε, ένα PZL της 22 ΜΔ και ένα Gladiator της 21 ΜΔ, οι χειριστές των οποίων επισμηνίας Α. Κατσαρέλης και σμηναγός Ι. Κέλλας τραυματίστηκαν. Την ίδια μέρα φονεύθηκε και ο επισμηνίας Π. Κουτρουμπάς της 23 ΜΔ, αφού κατέρριψε ένα Henschel Hs-126 στο Λιτόχωρο της Πιερίας.
Αυτή ήταν η αερομαχία των Τρικάλων...
Δεν θα πούμε πολλά άλλα, για να αφήσουμε χώρο για τις φωτογραφίες την ώρα που από το χωράφι ξεθάβεται η έλικα.
Όχι, τα δάκρυα δύσκολα καταγράφονται από το φωτογραφικό φακό εξάλλου αυτά που μετράνε είναι τα δάκρυα της ψυχής για εκείνα τα παιδιά που με τις καραντάνες τις εποχής, βγήκαν να αντιμετωπίσουν τις τότε σύγχρονες πολεμικές μηχανές και δεν λιποψύχησαν!
