Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΥΛΙΚΟ χαρακτηρίζουμε (επί τουρκοκρατίας το... αξίωμα) κάποιον, όταν θέλουμε να απαξιώσουμε το πρόσωπό του και να τον υποβαθμίσουμε, επικρίνοντας συνήθως τον ρόλο του. Στη σύγχρονη Ελλάδα όμως, την ελεύθερη, όχι την υποδουλωμένη, όπως τότε (τρομάρα μας...), αλλάξαμε τα νοήματα και κατά πώς μας βόλευε, τους βαφτίσαμε «αυλή»! Και προσδώσαμε στους σύγχρονους αυλικούς - υπηρέτες, κύρος και σπουδαίους ρόλους, με αποτέλεσμα πολλοί από δαύτους να επωφεληθούν δουλεύοντας στα «κρυφά γραφεία» σε βάρος της Δημοκρατίας!
ΠΑΣΑΔΕΣ και αυλικοί, βεβαίως δεν υπάρχουν πια. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε (ούτε και σήμερα εμποδίζει) τους σύγχρονους πολιτικούς αρχηγούς, να λειτουργούν στήνοντας ακόμα τις... αυλές τους! Άλλωστε τόσα χρόνια υπό τον ζυγό των Τούρκων... πολλά τα κατάλοιπα που μας κληροδότησαν.
Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ Μπαλτάκου, τέτοια πρόσωπα και παρόμοιες καταστάσεις μου θύμισε. Με όλους τους πρωθυπουργούς, χωρίς καμία εξαίρεση, να λειτουργούν περισσότερο με τους γραμματείς τους (έμπιστοι ορκισμένοι σε ρόλο αυλικών) παρά με τους υπουργούς που οι ίδιοι διόριζαν. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, παραδοσιακοί ηγέτες (με την πραγματική σημασία της λέξης), διέθεταν και πέραν των γραμματέων, διάφορους πιστούς! Οι οποίοι τριγυρνούσαν ανάμεσά μας, απίθανοι και αθέατοι τύποι (ως προς τον ρόλο τους), της απολύτου εμπιστοσύνης των πρωθυπουργών, οι οποίοι, μιλούσαν όποτε και με όποιον τρόπο ήθελαν, απευθείας με τους ίδιους τους κυβερνήτες!
ΟΙ «άνθρωποι των προέδρων», μπορεί να ήταν από τον οδηγό, μέχρι και τον υπάλληλο του καθαριστήριου, τον μάγειρα και την καθαρίστρια του σπιτιού! Προσωπικά, γνωρίζω ανθρώπους στη Λάρισα οι οποίοι συχνά μιλούν στο τηλέφωνο απευθείας με τον πρωθυπουργό χωρίς να χρειάζεται να τον αναζητήσουν μέσω των γραμματέων ή και των υπουργών. Όπως και στο παρελθόν γνώριζα κάποιον (εκ περιοχής ιστορικής ορμώμενο), ο οποίος κάθε τρεις και λίγο επισκέπτονταν το Καστρί και μιλούσε ώρες με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος την ίδια στιγμή, έξω από το γραφείο του, είχε στημένους... υπουργούς!
ΚΑΙ όταν σκαλίζεις τη μνήμη, σου ‘ρχονται σκόρπια μεν, αλλά εύκολα, διάφορα ονόματα, που όμως σηματοδοτούσαν δραστηριότητες μιας άλλης εποχής. Ο Λιβάνης και η Κοκόλα (τη θυμάστε, δεν πήγαινε πουθενά χωρίς αυτή) περίπου «κυβερνούσαν» επί του αείμνηστου Ανδρέα. Ο Κοσμίδης με τον Σημίτη. Ο Αγγέλου με τον Καραμανλή. Η Βάρτζελη με τον άλλον Παπανδρέου. Ο Μπαλτάκος στον Σαμαρά. Φυσικά σκοπίμως δεν ξεχνώ τον Πευκιανάκη (κοντά στον Μητσοτάκη) γιατί εκείνος μπορεί να ...έκανε κουμάντο, ως πρώτο βιολί, αλλά ήξερε από μουσική αφού υπήρξε και πολιτικός.
ΔΕΝ ξέρω τι παραπάνω από όλους εκείνους έκανε ο Μπαλτάκος, το σίγουρο είναι ότι η διαφορά της σημερινής υπόθεσης με τον (αποπεμφθέντα) γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, είναι ότι για τον συγκεκριμένο, δεν ακούσαμε μόνον διάφορα, αλλά και τα είδαμε!
