Του Γεωργίου Ντόβα
Μετά τη μεταπολίτευση το 1974 ο λόγος περί δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας κατείχε την πρώτη θέση στον λαό και την ηγεσία του. Όμως αγνοήθηκαν εσκεμμένα ή μη τα προαπαιτούμενα, οι κανόνες λειτουργίας της δημοκρατίας και άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας ή προβάλλονταν υποκριτικά για πολιτική και μόνο εκμετάλλευση. Παραστατικά το οικοδόμημα της δημοκρατίας στηριζόταν, σύμφωνα με τους εκμεταλλευτές της (Τσοχατζόπουλος, Λαλιώτης, Μαντέλης κ.λπ.) σε τρεις πυλώνες: Στο Κοινοβούλιο, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον Συνδικαλισμό. Και οι τρεις αυτοί πυλώνες έχουν καταρρεύσει και μαζί τους η δημοκρατία.
Το Κοινοβούλιο κατέρρευσε γιατί τα κόμματα και οι βουλευτές τους δεν συνιστούν οργανώσεις με ιδεολογικό προσανατολισμό και ανοιχτή συμμετοχή των μελών τους στις διαδικασίες λήψεως των αποφάσεων. Μια ελίτ πολιτικάντηδων (παράγκα) με σαφή ιδιοτελή και νεποτισμικά κίνητρα καθορίζει τους στόχους που είναι η κατοχή και νομή της εξουσίας και επιλέγει τα πρόσωπα και τα μέσα επιτυχίας. Δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία, η ευνοϊκή θα έλεγα συγκυρία μετά τη μεταπολίτευση για μια ριζική αλλαγή στην οργάνωση και λειτουργία των κομμάτων. Ακολούθησαν την ίδια προδικτατορική τακτική η οποία δυστυχώς συνεχίζεται με την ίδια ένταση. Η υποβάθμιση του Κοινοβουλίου με τις παραβιάσεις του Συντάγματος, τις αλλαγές του εκλογικού νόμου κατά το δοκούν, της ψήφισης των πολυνομοσχεδίων με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και χωρίς απλή ανάγνωση από τους εκπροσώπους του λαού, απουσίας ουσιαστικού διαλόγου κ.ά.) αποτελεί δυστυχώς πανθομολογούμενη διαπίστωση. Παγκόσμια πρωτοτυπία αποτελεί και η κολοβή λειτουργία του, λόγω προφυλάκισης των βουλευτών της Χ.Α. ως υπονομευτών του δημοκρατικού πολιτεύματος!
Η τοπική αυτοδιοίκηση ακολουθώντας τις ίδιες μεθόδους και λειτουργώντας ως βραχίονας της κεντρικής διοίκησης δεν μπόρεσε να διαφοροποιηθεί και να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό, που θα λειτουργούσε ως καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι προσεχείς εκλογές ίσως δώσουν την ευκαιρία για τη διεκδίκηση ικανού μεριδίου εξουσίας, αυτονομίας και αρμοδιοτήτων, λόγω αδυναμίας των κομμάτων να καθορίσουν αποφασιστικά τις εξελίξεις. Πολλά θα κριθούν από το δυναμισμό που θα επιδείξουν όσοι εκλεγούν χωρίς κομματικές εξαρτήσεις.
Ο συνδικαλισμός όπως λειτούργησε μόνο τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν υπηρέτησε. Τουναντίον με τις σφοδρές συγκρούσεις του με την εργοδοσία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα για την εξασφάλιση οικονομικών και άλλων προνομίων (κεκτημένα!) οδήγησαν στη χρεοκοπία και στο κλείσιμο των επιχειρήσεων, στην απίστευτη μείωση της αμοιβής εργασίας, στην τραγική αύξηση της ανεργίας και στην εξαθλίωση των εργαζομένων.
Η πολιτική μεταλλάχθηκε σε παραπολιτική λόγω τρόϊκας η οποία δρα σύμφωνα με τα κελεύσματα των δανειστών, ακυρώνοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Αδιαφορεί για τις ολέθριες συνέπειες που υφίσταται η χώρα και ο λαός της. Για τα λάθη της δεν λογοδοτεί σε κανέναν. Απλά αρκείται στη διαπίστωσή τους. Η συγκυβέρνηση ασκεί παραπολιτική λόγω απώλειας του ηθικού πλεονεκτήματος από τα απίστευτα σκάνδαλα που βαρύνουν τα κόμματα που τη συγκροτούν αλλά και τη χρεοκοπία που τα ίδια κόμματα οδήγησαν τη χώρα και τώρα πασχίζουν να τη βγάλουν απ’ αυτή. Οι ολετήρες παρουσιάζονται ανενδοίαστα ως σωτήρες. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν να πείσουν τον λαό για μια καλύτερη και πιο αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης. Η δραστηριότητά τους εξαντλείται στις μεταξύ τους διαμάχες προς άγραν ψήφων.
Το μεγάλο έλλειμμα της δημοκρατίας καλύφθηκε από τρεις συνεργαζόμενους πυλώνες: Τον (παρα)πολιτικό, των ΜΜΕ και των τραπεζών. Βάσει του ισχυρού αυτού «Πυθικού» τρίποδα αποτελεί η διαπλοκή που λειτουργεί ως συγκολλητική ύλη εξυπηρέτησης των επιμέρους συμφερόντων.
Ο πολιτικός πυλώνας παρέχει αμέριστη τη στήριξή του στα μεγάλα ιδιωτικά «συστημικά» κανάλια με τη συνεχιζόμενη δωρεάν παραχώρηση των εθνικών συχνοτήτων και με πακτωλούς τραπεζικών δανείων, με αντιπαροχή την προβολή του έργου της συγκυβέρνησης με κάθε τρόπο και μέσο. Η ασκούμενη προπαγάνδα αποτελεί πλέον ασφυκτικό ψεκασμό. Το μεγάλο δώρο ήταν το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης που κατηύθυνε τις διαφημίσεις στα ταμεία των ιδιωτικών καναλιών. Ίσως αυτό ν’ αποτελεί το προοίμιο του σχεδιαζόμενου και υλοποιούμενου σχεδίου ιδιωτικοποιήσεων των πάντων. Ήδη το χαλί έχει στρωθεί κυρίως με την εξίσωση των αμοιβών των εργαζομένων με εκείνες του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Οι συστημικές τράπεζες χρηματοδοτούν τα κόμματα της συγκυβέρνησης (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, χωρίς καμία ουσιαστική εγγύηση, απαλλασσόμενες με νόμο από κάθε ευθύνη γι’ αυτή την παρανομία τους. Έτσι συνεχίζουν να λειτουργούν ως ιδιωτικές τράπεζες παρά το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών τους ανήκει στο ελληνικό δημόσιο. Ωσαύτως συνεχίζεται αφειδώς η ανακεφαλαιοποίησή τους με χρήματα του λαού.
Τα παραπάνω καθώς και άλλες τυραννίες όπως η τρόικα, η γραφειοκρατία, ο ασφυκτικός έλεγχος της οικονομικής και ατομικής ελευθερίας με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, η πλήρης αδυναμία συμμετοχής του πολίτη στη λήψη των αποφάσεων που επηρεάζουν τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του, προσδίδουν στη συγκυβέρνηση χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ας ευχηθούμε ότι κάποια θετική αλλαγή εκ των έσω ή κάποια ευνοϊκή εξέλιξη από έξω θα συντελέσει στη ριζική και σύντομη έξοδο από τα τραγικά αδιέξοδα πριν είναι πολύ αργά.
