Της Καλλίτσας - Γκουράβα Δικτά
Λογοτέχνιδας - Συγγραφέα
Εδώ και μέρες, τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, ασχολούνται με την απόφαση του ΣτΕ σχετικά με τους ένστολους.
Άλλοι την απόφαση την ονομάζουν δικαίωση – και πολύ σωστά – και άλλοι οι παραπληροφορημένοι, με πηχυαίους τίτλους, τη βάφτισαν αύξηση.
Μάλιστα έβγαλαν και τα ποσοστά, από 10% έως 30% και «καθυστερούμενα», δεν ξέρω πόσα, απ’ το 2012 τον Αύγουστο, μέχρι σήμερα.
Φυσικά ακόμα δεν τα είδαμε και φαντάζομαι η κυβέρνηση δεν θα παρακάμψει τη δικαιοσύνη. Γιατί τότε θα πούμε πραγματικά, πως δεν έμεινε τίποτα όρθιο.
Βέβαια σε μια συνέντευξη ο υπουργός Υγείας – τι δουλειά έχει αυτός και χώνει τη μύτη του παντού! – είπε λοιπόν ο Άδωνις.
«Πού θα τα βρούμε τα λεφτά, θα τα γεννήσουμε;»
Να πάνε να τα βρούνε και να δώσουν και τα παρανόμως παρακρατηθέντα, αυτά που τα μέσα ενημέρωσης ονομάζουν «καθυστερούμενα».
Είναι αλήθεια πως τους ένστολους κι αυτούς που φοράνε ακόμα τη στολή κι εκείνους που την έχουν στο... μπαούλο, τους χαροποίησε αυτό.
«Θα πάρουμε μια ανάσα βρε παιδιά» είπαμε όλοι, γιατί κι εγώ σε οικογένεια στρατιωτικού ανήκω, αλλά αυτόματα μου ήρθε στο νου μου κι ένα ανέκδοτο.
Επιτρέψτε μου να σας το πω και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Κάποτε «λέει» ένας χωρικός, πήγε στον παπά του χωριού για να παραπονεθεί, ότι δεν τον χωράει το σπίτι. Ο ιερέας αφού σκέφτηκε λίγο του είπε. «Πήγαινε στο σπίτι και πάρε μέσα και την αγελάδα. Ο άνθρωπος τον κοίταξε περίεργα, αλλά δεν είπε τίποτα, έφυγε και έκανε ότι του είπε.
Φυσικά τα πράγματα τώρα ήταν δυσκολότερα. Ξαναπήγε στον παπά.
«Παπά μου τώρα όπως καταλαβαίνεις, είναι χειρότερα. «Ωραία…» είπε ο ιερέας, «πάρε τώρα μέσα και το γάιδαρο». Να μην πολυλογώ, δεν πήρε μόνο το γάιδαρο μέσα, κατά την υπόδειξη του παπά, πήρε και την κατσίκα και την προβατίνα και όποιο άλλο ζώο είχε στο σταύλο του.
Ώσπου ο χωρικός τρελάθηκε. Πήγε πάλι στον παπά να ξεσπάσει.
«Αυτά που μου είπες είναι τρελά πράγματα παπά μου, τι συμβουλές ήταν αυτές!»
Ο ιερέας ήρεμος όπως πάντα, του είπε.
«Πήγαινε στο σπίτι και βγάλε έξω πρώτα την αγελάδα και ύστερα ένα-ένα όλα τα ζώα και έλα να μου πεις πως νοιώθεις.
Όταν τα έβγαλε όλα έξω ο χωρικός ανάσανε. Έτρεξε στον παπά να τον …ευχαριστήσει και να του φιλήσει τα χέρια.
«Παπά μου τώρα είμαι μια χαρά… πού κρυβόταν τόση ευρυχωρία! Σ’ ευχαριστώ».
Κάπως έτσι μοιάζει συνάνθρωποι και η περίπτωση της απόφασης του ΣτΕ.
Αφού μας χτύπησαν από κάτω σαν χταπόδια, τώρα αν μας φέρουν στο σημείο που ήμασταν, μετά απ’ τις αλλεπάλληλες περικοπές, που υπέστησαν όλοι οι κλάδοι, μαζί τους κι εμείς, θα είμαστε ευχαριστημένοι. Γιατί η τελευταία περικοπή του Αυγούστου του 2012 ήταν παράνομη και καταχρηστική. Ας μη βιάζεται λοιπόν ο κόσμος να βγάλει συμπεράσματα του τύπου... «απ’ το πρωτογενές πλεόνασμα πάλι οι ένστολοι θα τα τσεπώσουν».
Τους τα χρωστάνε - κι αυτό το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα, πώς τάχα προέκυψε..!
Δεν είναι καθόλου έτσι. Ας λάβουν υπόψη τους όλοι αυτοί που σχολιάζουν στις καφετέριες και στα πηγαδάκια την ταλαιπωρία ενός στρατιωτικού, σε όλη του τη θητεία και της οικογένειάς του, ας έρθουν λίγο στη θέση του και φαντάζομαι πως θα τους κοπεί η όρεξη για τα παραπάνω σχόλια.
Δικαίωση λοιπόν και όχι αύξηση, καιρός ήταν να λειτουργήσει και ένας νόμος σ’ αυτό το... μπάχαλο που λέγεται Ελληνικό κράτος. Με τις κλεψιές, τις μίζες και τα τέρατα.
Εκτός κι αν σοφιστούν έναν άλλο τρόπο να τα πάρουν πίσω, αυτά που τους ανήκουν, να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια την απόφαση και οι ένστολοι να μείνουν με την όρεξη.
Δηλαδή «βάρα νομή!!!» όπως ξεγελούσαν τα άλογα στο ιππικό, πάλαι ποτέ. Δεν θα σας το αναλύσω, είναι γνωστή η φράση. Να μην κάνω και κατάχρηση του χώρου, που έχω μάθει να σέβομαι απ’ τα νιάτα μου... πριν φορτώσω τα μπογαλάκια μου στα χαρτόκουτα και ξεκινήσω για μια παραμεθόριο και αργότερα σε άλλη και σε άλλη, ακολουθώντας τον άντρα μου.
Πριν ξεκινήσω για την... καλοπέραση και την προνομιούχα ζωή, όπως υποστηρίζουν κάποιοι.
Εκεί στις ακριτικές περιοχές, όπου οι άνθρωποι εκτιμούσαν και σέβονταν το στρατό και τον έβλεπαν σαν σωτήρα κι όταν ήταν να μετατεθεί κάποιος, έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ και τον ξεπροβοδούσαν ως την άκρη του χωριού, δίνοντάς του χίλια καλούδια.
