Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΛΗΘΕΙΑ είναι, με τρόμαξαν, (όπως πιστεύω και όλους), οι από τηλεοράσεως εικόνες των ...βομβαρδισμένων τοπίων της Κεφαλλονιάς. Μου ξύπνησαν τον εφιάλτη που είχα την εμπειρία να ζήσω στη Θεσσαλονίκη στις 20 Ιουνίου του ΄78, τον μεγάλο σεισμό της λίμνης Βόλβης. Τότε που οι ζημιές από τα 6,5 Ρίχτερ ήταν πολλαπλάσιες, αφού υπήρξαν 49 νεκροί με 220 τραυματίες και 800.000 άστεγοι. Και οι μετασεισμοί εκατοντάδες, αλλά όχι τόσο καταστροφικοί. Σπουδαστές τότε, με άλλο αίμα στις φλέβες, περιδιαβαίναμε τα χαλάσματα στην οικοδομή της πλατείας Ναυαρίνου, παρακολουθώντας τα σωστικά συνεργεία να αποσύρουν προσεκτικά τα μπάζα για να απεγκλωβίσουν τα θύματα της οικοδομής του «Νίκου» που έπεσε, (έτσι λεγόταν το ξακουστό ζαχαροπλαστείο του ισογείου). Στην παρέα των Λαρισαίων νεαρών, τότε, και ο Μηνάς, ο Κεφαλλονίτης σπουδαστής, ο οποίος περισσότερο ανησυχούσε για την ...ανησυχία των γονιών του, (που δεν μπορούσαν να τον βρουν επειδή τα τηλέφωνα είχαν κοπεί), παρά για το μπαλκόνι του 5ου ορόφου που είχε ξεκοπεί από τον σκελετό και έχασκε πάνω από τα κεφάλια μας...
Ο ΜΗΝΑΣ που ήξερα λοιπόν, ζει ξανά, τον ίδιο εφιάλτη 36 χρόνια μετά. Στην πατρίδα του. Μόνο που αυτή τη φορά δεν τον ζει μόνος. Έχει παιδιά, υποχρεώσεις, μια τουριστική οικογενειακή επιχείρηση ενοικιαζομένων δωματίων και απ΄ ότι μου λένε φίλοι του από παλιά, τεράστια προβλήματα οικονομικά, άνεργα παιδιά και όλα τα δεινά που περνά η μέση ελληνική οικογένεια αυτή τη στιγμή συνεπεία της οικονομικής κρίσης.
ΜΕ ΤΗ σκέψη στον Μηνά, και σε κάθε Μηνά της Κεφαλλονιάς, άρχισε ο συλλογισμός μου. Μπορεί να φανταστεί, όποιος το επιχειρήσει, καταχείμωνο, με τσουχτερό κρύο, βροχή και ανέμους που θερίζουν, τον εαυτό του και την οικογένειά του, μικρά παιδιά αλλά και παππούδες, σκεπασμένους με κουβέρτες κάτω από ένα στρατιωτικό αντίσκηνο, στο γκαζόν ας πούμε του σταδίου «Αλκαζάρ;». Χωρίς ρουχισμό, χωρίς κουβέρτες, δίχως τα βασικά, επειδή το σπίτι έχει μισοκαταρρεύσει; Θεός φυλάξει! Αλλά αυτή η καταστροφή έγινε αλλού. Στο σπίτι του Μηνά, όχι στο δικό μας. Κι ύστερα να έρχονται λαχανιασμένοι τάχα δίπλα σου, υπουργοί, πρωθυπουργοί, γραμματείς με όλα τα «εκτός έδρας» και άλλοι κρατικοί. Και πάλι Θεός φυλάξει!
ΕΤΟΙΜΟΙ όλοι να παράσχουν προστασία, διευκολύνσεις και υπηρεσίες στον... φουκαρά τον σεισμόπληκτο, που δεν του έφτανε η «οικονομική βία» των τροϊκανών που ασκείται πάνω του (με τις ευλογίες των δικών μας), τους ήρθε κατακέφαλα και ο Εγκέλαδος, για να τους αποτελειώσει... Στην περίπτωση της Κεφαλλονιάς όμως, όπως και τότε της Θεσσαλονίκης, δεν χρειάζονται μοιρολόγια, λόγια συμπόνιας, επισκέψεις τρεχάμενων και παρατρεχάμενων. Χρειάζονται πράξεις, αποφάσεις γενναίες, που θα έχουν να κάνουν με χειροπιαστή βοήθεια στον ξεσπιτωμένο πληθυσμό.
ΠΟΙΟΙ χρειάζονται περισσότερο από τους υπουργούς; Στείλε 2000 οικοδόμους και άλλους τόσους μηχανικούς από τους χιλιάδες άνεργους που έχουν να δουλέψουν τρία χρόνια, με επιδότηση ευρωπαϊκή, (να δούμε και τα καλά που έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση). Εκείνοι από οικοδομές και στατικότητα κάτι παραπάνω από τον Άδωνι και τη μορφονιά, την Όλγα Κεφαλογιάννη θα γνωρίζουν. Να απελευθερώσουν από φόρους την οικοδομή. Να βγουν «ωφελημένοι» όσο γίνεται , οι κάτοικοι από αυτήν την καταστροφή. Και στείλε και 20 πλοία, εκείνων που βοηθούσες να θησαυρίζουν τόσα χρόνια, στα λιμάνια, να φιλοξενήσουν τους αστέγους, άνοιξε και καναδυό προκάτ σχολεία να κάνουν μάθημα οι σεισμόπληκτοι μαθητές, που αυτή τη φορά δυστυχώς δεν θα διαγωνιστούν επί ίσοις όροις με τους μαθητές της υπόλοιπης Ελλάδας, βάλε και τους πετρελαιάδες να στείλουν δεξαμενές καυσίμου δωρεάν. Αποδέσμευσε από τη φορολογία όλους εκείνους που βρέθηκαν δίχως επαγγελματική στέγη, να μην πληρώσει κανείς για ένα χρόνο ηλεκτρικό, νερό και τέλη, τέτοια μέτρα χρειάζονται οι άνθρωποι και όχι επισκέψεις συμπαράστασης...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ τέτοιοι αποτελεσματικοί «κανόνες εμπλοκής» του κράτους σε φυσικές καταστροφές, δεν υπάρχουν. Αλλά το κυριότερο, είναι ότι δεν υπάρχει και η εμπιστοσύνη. Εδώ σου λέει ο άλλος, το κράτος δεν μπορεί να προστατέψει τα εκατομμύρια των Ελλήνων που τους στέλνει από παράδρομους καρμανιόλες επειδή τα διόδια κοστίζουν πλέον περισσότερο και από τη βενζίνη, θα προστατέψει λίγες εκατοντάδες κατοίκων σε μια συγκεκριμένη περιοχή, που έμειναν άστεγοι μέσα στο καταχείμωνο; Ποιος μπορεί να δώσει εξηγήσεις για το 8ευρο(!) πήγαινε έλα από Λάρισα στον Βόλο; Τι θα πει υπάρχουν συμβάσεις και δεν μπορούμε να καταργήσουμε; Πώς μπορέσαμε και καταργήσαμε ολόκληρη την εργατική νομοθεσία, πώς καταργήσαμε υπηρεσίες και μισθούς, πώς κόψαμε συντάξεις και επιδόματα πώς τιμωρήσαμε αναπήρους; Αλίμονο στους σεισμόπληκτους λέω εγώ... Και σε όλους εμάς, που μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούμε στη θέση τους. Αλίμονο...
