Του Κώστα Γιαννούλα
Και στο παρελθόν, κυρίως όμως κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών χρόνων, που οι εκπρόσωποι της Βουλής επιβάλλουν με τη ψήφο τους πολλά και επώδυνα μέτρα σε βάρος του λαού και μάλιστα χωρίς κοινωνική ευαισθησία, έχουν γραφεί και ειπωθεί κατ’ επανάληψη διάφορα επικριτικά σχόλια σε βάρος τους για τα προνόμιά τους, τα οποία στοιχίζουν ακριβά και προκαλούν το περί δικαίου αίσθημα των Ελλήνων πολιτών.
Μ’ αφορμή αυτή τη φορά και την πρόσφατη δημοσιοποίηση των «πόθεν έσχες» τους θα επιχειρήσω και εγώ απ’ την πλευρά μου να τοποθετήσω το θέμα των προνομίων στην πραγματική του διάσταση και να διατυπώσω τις δικές μου προτάσεις επ’ αυτού.
Κατ’ αρχήν είναι γνωστό ότι οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. καταθέτουν στο κόμμα τους τη βουλευτική τους αποζημίωση και κρατούν για τον εαυτό τους μόνο ένα μικροποσό, προκειμένου να καλύπτουν μ’ αυτό τις ανάγκες τους, προσωπικές και οικογενειακές. Το υπόλοιπο το διαχειρίζεται το κόμμα, το οποίο σημειωτέον έχει το δικό του τρόπο να προωθεί τις θέσεις του και τα πρόσωπα, που κρίνει κατάλληλα να το εκπροσωπούν, χωρίς βέβαια τα πρόσωπα αυτά να είναι υποχρεωμένα να βάζουν το χέρι στην τσέπη τους για προβολή τους και εκλογή τους.
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ, ό,τι εισπράττουν για τη συμμετοχή τους σε διάφορες επιτροπές, δηλώνουν ότι το προσφέρουν στα κόμματά τους και αυτά με τη σειρά τους κάνουν κοινωνική πολιτική αγοράζοντας και μοιράζοντας τρόφιμα και άλλα είδη σε αναξιοπαθούντες μέσω των «ενεργών πολιτών» και άλλων κοινωνικών οργανώσεων.
Η «Χρυσή Αυγή», επίσης, μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσε εκτός των άλλων για τον ίδιο σκοπό και ένα κομμάτι απ’ την κρατική της επιχορήγηση, που πρόσφατα η Βουλή αποφάσισε να της την στερήσει για τους γνωστούς λόγους.
Κοντά σ’ όλα αυτά διαβάζοντας πρόσφατα τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών διαπιστώσαμε ότι ένας σημαντικός αριθμός τους εκτός απ’ τη φουσκωμένη βουλευτική αποζημίωση διαθέτουν τόσα ακίνητα και καταθέσεις, που σ’ ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις σκανδαλίζουν και σοκάρουν.
Όλα αυτά, που ανέφερα, αποδεικνύουν ότι τα χρήματα, που εισπράττουν απ’ τον κρατικό κορβανά οι Έλληνες βουλευτές, ορισμένους απ’ αυτούς όχι μόνο τους φθάνουν αλλά και τους περισσεύουν. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι ορισμένοι τα περικόπτουν από μόνοι τους, προκειμένου για ευνόητους λόγους να ασκούν τα κόμματά τους κοινωνική πολιτική αλλά με ξένα κόλυβα, παρότι διαθέτουν κάποιοι απ’ αυτούς και μεγάλες περιουσίες.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω, επίσης, την αναγκαιότητα ύπαρξης και λειτουργίας του ελληνικού κοινοβουλίου και κατά συνέπεια των βουλευτών, αφού η άμεση Δημοκρατία, ως πολίτευμα, είναι αδύνατο στις μέρες μας να εφαρμοσθεί και να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Αντ’ αυτής επιλέγεται η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, οπότε οι αντιπρόσωποι του λαού, δηλ. οι βουλευτές, είναι απαραίτητοι.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Βουλή των Ελλήνων έχει έδρα την Αθήνα, ότι οι βουλευτές εκλέγονται αναλογικά σ’ όλη την επικράτεια, οπότε μόνο οι μισοί σχεδόν απ’ αυτούς κατοικοεδρεύουν στην Αθήνα, ενώ οι άλλοι προέρχονται απ’ την επαρχία και πηγαινοέρχονται σ’ αυτή, ότι άλλοι απ’ αυτούς είναι συνταξιούχοι και άλλοι εν ενεργεία υπάλληλοι ή επαγγελματίες, ότι δεν ανήκουν όλοι τους στην τάξη των εχόντων και κατεχόντων και ότι όλοι τους πρέπει να ασκούν τα καθήκοντά τους χωρίς προσκόμματα, θα πρέπει, κατά την άποψή μου, η Πολιτεία λόγω και των ειδικών συνθηκών, που βιώνει η χώρα, ν’ αλλάξει τακτική και να τους αντιμετωπίζει ανάλογα και όχι ενιαία.
Θα μπορούσε π.χ. όσοι βουλευτές ανήκουν στην κατηγορία των εχόντων και κατεχόντων, και ως εκ τούτου δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, να μη δικαιούνται βουλευτικής αποζημίωσης, όσο διαρκεί η κρίση, ή να δικαιούνται πολύ μικρότερη.
Θα μπορούσε, επίσης, όλοι οι βουλευτές να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις επιτροπών της Βουλής χωρίς άλλη αποζημίωση και να μειωθεί ακόμη περισσότερο η κρατική επιχορήγηση προς τα κόμματα.
Αλλά και δωρεάν στέγαση και σίτιση στην έδρα του ελληνικού κοινοβουλίου, στην Αθήνα, θα μπορούσε για ευνόητους λόγους να δικαιούνταν όχι μόνο οι βουλευτές της επαρχίας αλλά και της Αθήνας, εφόσον το επιθυμούν. Προς το σκοπό αυτό μπορεί η Πολιτεία να μεριμνήσει ώστε να μισθώσει χώρους ή να κατασκευάσει βουλευτήριο, κατά το πρότυπο του Πρυτανείου του Περικλή, στο οποίο να στεγάζονται και να σιτίζονται δωρεάν, όσοι βουλευτές το επιθυμούν.
Έτσι, νομίζω, θα υπάρξει η δυνατότητα να κοστίζουν λιγότερο. Αν, μάλιστα, μειωθεί και ο αριθμός τους, τότε το κόστος τους μπορεί να μειωθεί ακόμη περισσότερο και να κοπάσει η επιθετική μανία, που εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους, εναντίον τους. Εκτός αυτού θα δημιουργηθούν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, καλύτερες προϋποθέσεις, προκειμένου να διεκδικούν βουλευτική έδρα και να είναι σε θέση ν’ ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους πολύ περισσότεροι αξιόλογοι κατά τ’ άλλα Ελληνες πολίτες, αλλά που δεν ανήκουν στην τάξη των εχόντων και κατεχόντων και δεν κρατούν από τζάκια.
Όνειρα θερινής νυκτός, θα μου πείτε αγαπητοί αναγνώστες. Ας είναι και έτσι. Αν μη τι άλλο δικαίωμα στο όνειρο έχουμε όλοι μας.
