Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΟΝ περασμένο Μάρτιο, ένα αεροπλάνο των Μαλαισιανών αερογραμμών εξαφανίζεται από προσώπου γης μαζί με 239 ψυχές. Δέκα μήνες μετά, ακόμα δεν βρέθηκε... Προχθές, ένα άλλο airbus, χάνεται πάλι για μέρες από τα ραντάρ... Την ίδια ημέρα, ένα πλοίο της γραμμής Ελλάδα – Ιταλία, πιάνει φωτιά στην Αδριατική και ενώ βρίσκεται σε απόσταση ολίγων ναυτικών μιλίων από τα σύνορα τριών χωρών (!) εξελίσσεται ναυτική τραγωδία διαρκείας τριών ημερών! Κάπου 500 άνθρωποι, βγαίνοντας στο πάνω κατάστρωμα, όπως τα ποντίκια στην πλημμύρα, δυο ολόκληρες ημέρες μετά την εκδήλωση της πυρκαγιάς, μένουν εντελώς αβοήθητοι, ξεροσταλιάζοντας σε φουρτούνα δέκα μποφόρ, ξεπαγιασμένοι στην πλώρη. Από τύχη δεν πέθαναν όλοι, γιατί το καράβι, καιόμενο σαν λαμπάδα κράτησε και δεν βούλιαξε!
ΤΗΝ ίδια ώρα, στην Αθήνα, οι βουλευτές μας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αποφασίζουν εκλογές. Πρόωρες εκλογές. Θα τολμήσω να το πω πρώτος. Εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν! Διότι, είναι βεβαίως οι εκλογές στην χώρα της δημοκρατίας, το άλφα και το ωμέγα για τον λαό, όμως την περιπέτεια των επιβατών του «Norman Atlantic» την θεωρώ εξίσου σημαντική για να απασχολήσει την κοινή γνώμη, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί στον καθένα μας θα μπορούσε (και μπορεί) να συμβεί. Όχι βέβαια το τυχαίο (και απρόβλεπτο ίσως) γεγονός της φωτιάς, αλλά ο χρόνος που χρειάστηκαν δύο χώρες, η Ελλάδα και η Ιταλία, για να απεγκλωβίσουν 500 ανθρώπους που καλούσαν σε βοήθεια τρία ολόκληρα μερόνυχτα! Με τόσα υπερσύγχρονα μέσα είναι ένα θέμα που πρέπει να προβληματίσει όλους. Η αδυναμία να χρησιμοποιηθούν όλα αυτά τα «όπλα», τα οποία χρυσοπληρώνουμε οι φορολογούμενοι για να μας σώζουν. Να παρέχουν βοήθεια εγκαίρως και αποτελεσματικά στην εκδήλωση τέτοιων ακραίων καταστάσεων.
ΔΕΝ είμαι ένας από εκείνους που θα έριχναν ευθύνες στον μηχανισμό διάσωσης (πόσο μάλιστα στα πληρώματα πλωτών και εναέριων μέσων που κινδύνευσαν) αλλά δεν είμαι και σίγουρος αν δεν θα το έκανα, σε περίπτωση που συγγενικά μου πρόσωπα βρίσκονταν πάνω στο φλεγόμενο πλοίο και έβλεπα για τρείς μέρες, να ξεπαγιάζουν και να καλούν πάνω στο κατάστρωμα, σε βοήθεια...
Συμπέρασμα: Ο άνθρωπος, ενώ έφτασε στο φεγγάρι κάνοντας το ακατόρθωτο, αποδείχθηκε εντελώς αδύναμος και τραγικά απροετοίμαστος να αντιμετωπίσει εγκαίρως δύσκολες καταστάσεις στη γη, όπως αυτήν την «οδύσσεια» των επιβατών του μοιραίου πλοίου που διασώθηκαν όχι τόσο από τα σωστικά μέσα, αλλά επειδή είχαν την τύχη να παραμείνει στην επιφάνεια φλεγόμενο τόσες ημέρες το πλοίο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα είχε συμβεί αν μέσα σ΄ αυτήν την κόλαση και το ξέσπασμα των στοιχείων της φύσης, το σκάφος αναποδογύριζε...
