Aπό τον Δημήτρη Τσικούρα
Στους μισαλλόδοξους, εξοντωτικούς και απάνθρωπους καιρούς που ζούμε, πρέπει επιτέλους σοβαρά να προβληματιστούμε, όλοι οι στοιχειωδώς σκεπτόμενοι και ισορροπημένοι άνθρωποι στον πλανήτη. Πρέπει να καταλάβουμε και να συνειδητοποιήσουμε σαν κράτος, σαν έθνος και σαν ανθρώπινη κοινωνία, πως, για τη σωτηρία μας, για την επιβίωσή μας και την συνύπαρξή μας – εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα – στη χώρα μας και γενικότερα σ’ όλο τον κόσμο – ένας δρόμος υπάρχει για τη ζωή μας, η αλληλοκατανόηση και ο εξανθρωπισμός. Θα πρέπει λοιπόν, όσο είναι καιρός ακόμη, με ευσυνειδησία και καλόβουλη περισυλλογή, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, να σταματήσουμε αυτή την πολυμέτωπη καταστροφική μανία που μας έχει κυριέψει, και να ψάξουμε να βρούμε, και να καλλιεργήσουμε, το πνεύμα της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης αγάπης. Το ξέρω, είναι πολύ δύσκολο, μέχρι και ακατόρθωτο αυτό να συμβεί. Μπορεί ν’ ακούγεται εύκολο κι απλό πράμα η αγάπη. Μπορεί να την επικαλούμαστε με τα λόγια ποικιλότροπα στην καθημερινότητά μας, όμως στα έργα μας σπάνια την πραγματοποιούμε. Γιαυτό ας προβληματιστούμε και ας αναλογιστούμε σήμερα, έτσι όπως δεν αναλογιστήκαμε ποτέ άλλοτε, αν θέλουμε τη σωτηρία μας και την επιβίωσή μας στη γη. Οι Λαοί. Ο Λαός μας, όπως μας διδάσκει η ιστορία (εκτός από τους συντεχνιακούς εξουσιαστές – νομείς της κάθε εξουσίας και τις λυκοσυμμαχίες) πάντα έκανε βήματα προόδου με την αλληλεγγύη, την αγάπη και την πατριδολατρία.
Με τη σκέψη και μόνο που κάνουμε, ότι υπάρχει πραγματικά η δυνατότητα στη ζωή μας, να γεννηθεί μια ελπίδα, μέσα από την αγάπη, αναπτερώνεται το ηθικό μας. Με τον αμοιβαίο σεβασμό, την ευγένεια, την καλοσύνη και την εμπιστοσύνη, κατορθώνουμε να έχουμε την ειρηνική συνύπαρξη, από την οποία πηγάζει η αληθινή αγάπη. Αυτή η αγάπη που έχει τη δύναμη να μας ενώνει, δίχως να μας αφαιρεί τίποτα από την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητά μας. Την αγάπη που δεν διεκδικεί ανταμοιβή, ούτε οφίτσια από τους άλλους και τα έθνη. Μόνο αυτή η αγάπη μπορεί να βάλει τον ανθρωπισμό πάνω από τα κράτη, τις ιδεολογίες και τις φυλές σε δεύτερη μοίρα. Μόνο αυτή η αγάπη μπορεί να μας ενθαρρύνει προς κάθε κατεύθυνση αποτελεσματικά και δημιουργικά, καταπολεμώντας την ένδεια, την πείνα και τη δυστυχία, που μαστίζει τους Λαούς στον πλανήτη μας εξοντωτικά.
Σήμερα, η ανάγκη αυτή είναι επιτακτική, όσο ποτέ άλλοτε στον γήινο πλανήτη. Η υλοποίηση της φράσης: «Αγαπάτε αλλήλους» , σήμερα έγινε προϋπόθεση επιβίωσης. Νομίζω πως φτάσαμε στο ναδίρ της εσχατιάς ή θα αναγνωρίσουμε και θα υλοποιήσουμε έμπρακτα, τη μοναδική δύναμη και λύση για τη συνύπαρξή μας ή θα πεθάνουμε. Μπορεί η σύγχρονη κοινωνία να αδιαφορεί αυτή την έκκληση που κάνουμε στην αγάπη, όμως, είναι ο πιο αληθινός και ο πιο ασφαλέστερος δρόμος που μένει στην ανθρωπότητα για τη διαιώνισή της. Οι απειλές και οι φοβέρες από τους εξουσιαστές και τους ισχυρούς της γης, για το μάντρωμα των Λαών, επιδεινώνουν την υπάρχουσα κατάσταση και τα όπλα μόνο καταστροφές προκαλούν στις κοινωνίες των Λαών και καμία ελπίδα σωτηρίας δε δίνουν στον άνθρωπο. Κανένας σκεπτόμενος και νοήμων άνθρωπος δε μπορεί να αρνηθεί ότι έχουμε φτάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο της ιστορίας μας. Όσο κοιτάζουμε γύρω μας, ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερο το μίσος, τη βία, την πείνα και την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής. Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά ειδησεογραφίες για φοβερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για πολέμους και εκατόμβες νεκρούς, για ξεριζωμούς Λαών από τις πατρίδες τους, για χιλιάδες πρόσφυγες που οδοιπορούν στο άγνωστο, εγκαταλείποντας τις εστίες τους και τα πατρογονικά τους. Όλα αυτά που βλέπουμε στους δέκτες μας και διαβάζουμε στις εφημερίδες δεν είναι φανταστικά σενάρια κάποιων εξωγήινων, είναι η αλήθεια και η σκληρή πραγματικότητα που ζούμε και βιώνουμε στις μέρες μας. Κι όμως, εξακολουθούμε να αποκλείουμε την αγάπη, σαν μια πιθανή εναλλακτική λύση στα όσα μας συμβαίνουν.
Η χρεοκοπία, ο ξεπεσμός και η κατάρρευση κάθε ανθρώπινης αξίας οφείλεται στους απάνθρωπους τρόπους ζωής που ζούμε, στον άκρατο και ατομικισμό και στη λογική που πηγάζει μέσα από τη φιλοσοφία: « η ζωή μου ο θάνατός σου» , αυτή η αλήθεια βγαίνει από την ίδια την πραγματικότητα της ζωής που κάνουμε, απ’ όποια σκοπιά κι αν φωτογραφίσουμε τις πράξεις μας, τα έργα μας. Για να σταθούμε στα πόδια μας λοιπόν, πρέπει να δεχτούμε και να αναγνωρίσουμε την αγάπη στη ζωή μας, σαν τη μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη για την ενοποίηση και το καλό προς κάθε κατεύθυνση, σαν μόνη σανίδα σωτηρίας που μας απομένει στη ζωή. Αυτή η σωτήρια πηγή ενέργειας, μπορεί να μας γιατρέψει - και είναι αστείρευτη - όσο κι αν τη χρησιμοποιήσουμε. Μας δίνει τη δύναμη και τη σιγουριά να προκαλούμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ν’ αλλάξουν τακτικές και συμπεριφορές, πάντα προς τη δημιουργία, την προκοπή, τη χαρά και την ευχαρίστηση.
Ο Αριστοτέλης περιγράφει την φιλία σαν «μια ψυχή σε δύο σώματα» και ο Πλάτωνας αναφέρει: « Η αγάπη φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, γαλήνη στην ταραγμένη θάλασσα, ύφεση στους ανέμους, και γλυκόν ύπνο στους δυστυχείς». Και, τέλος ο σύγχρονος Παλαμάς, για την αγάπη τραγουδάει: «Αγάπη χαρά της ζωής και τ’ ουρανού ευλογία / γλυκιά σαν τ’ άστρο της αυγής, μεγάλη σαν την Παναγία». Αν είναι πραγματικές αλήθειες αυτές που αναφέρουμε, τα λόγια αυτά που γράφονται με λέξεις στο χαρτί, εμείς να πούμε μοναχά, πως, άξιοι της τύχης μας είμαστε και θα είμαστε, όσο τις αγνοούμε. «Ο σώζων εαυτόν σωθείτω», δεν μας σώνει από το κακό που ζούμε στον τόπο μας και γενικότερα όλος ο κόσμος του πλανήτη μας. Η θα σωθούμε – αν τελικά θέλουμε να σωθούμε – όλοι μαζί, ή θα πεθάνουμε γρήγορα ή αργά, από τα χίλια διό δεινοπαθήματα, τις τόσες συμφορές. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει στα μήκη και στα πλάτη αυτής της γης. Όσο κι αν κάποιοι ακόμα πιστεύουν, στο «θεό της γης», το χρήμα – όπως το αποκαλούνε– δεν θα τους σώσει τελικά, από την καταισχύνη και την καταστροφή, όταν οι Λαοί πεθαίνουν , μαζί τους κι οι Θεοί πεθαίνουν.
Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι Λογοτέχνης
