* Από το Μιλτιάδη Γ. Δεληχά
«Η µόνη αληθινή αποτυχία στη ζωή
είναι αυτή που δεν έγινε µάθηµα»
Anthony D’Angelo
Παρακολουθώντας με υπομονή και απογοήτευση τις εξελίξεις της Προεδρικής εκλογής, αναρωτιέται κανείς για την τύχη που θα είχε η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου το 2010, στην περίπτωση που θα ζητούσε συναίνεση με 180 ψήφους για την ψήφιση του πρώτου μνημονίου ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία και η έξοδος από το ευρώ. Τότε, που ο νυν πρωθυπουργός Σαμαράς, ως άλλος δεξιός Τσίπρας, έσκιζε τα μνημόνια με σύνθημα τη διαπραγμάτευση την οποία δεν γνώριζε πως μπορούσε να κάνει χωρίς να γίνουμε Κύπρος… Η ανυπομονησία των κ. κ. Σαμαρά και Τσίπρα, δεν άφησε ούτε καν τον τεχνοκράτη Παπαδήμο «να προκάνει», με αποτέλεσμα το 2012 η χώρα να ταλαιπωρηθεί με δυο εκλογικές αναμετρήσεις που έφεραν τη Χρυσή Αυγή στο κατακερματισμένο πλέον Κοινοβούλιο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και η διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ όπως κι εκείνη της ΝΔ, μοιάζουν με μια παιδική ασθένεια την οποία πρέπει να περάσει η χώρα με την επιδημία του λαϊκισμού να έχει σαρώσει από άκρο εις άκρο την πολιτική ζωή της. Σαμαράς και Βενιζέλος φέρνουν τον Τσίπρα με την την αναλγησία, τις αναβολές, τις παλινωδίες και τις υπεκφυγές σε υγιείς μεταρρυθμίσεις. Όσον αφορά στη χιλιοεξαγγελθείσα μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση, αυτή έχει αφεθεί στα χέρια του Κυριάκου που ως Μητσοτάκης, αμειβόμενος παχυλά από το δημόσιο, επικαλείται διαρκώς εκσυγχρονισμούς με οδηγό τον ιδιωτικό τομέα. Με τις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ των βολεμένων, επαναφέρει μάλιστα την αναξιοκρατία της συνέντευξης και τις επετηρίδες των προνομιούχων, επιβεβαιώνοντας το ρηθέν ότι «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται»… Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αναβολή, η ανειλικρίνεια, η έλλειψη οργάνωσης, η προχειρότητα και το περίπου κυριάρχησαν στο πολιτικό γίγνεσθαι ακόμα και σε αυτή την περίοδο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, κοροιδεύοντας ταυτόχρονα λαό και τρόϊκα.
Αφού λοιπόν δεν βρέθηκαν οι 180 για Πρόεδρο, ας ελπίσουμε ότι ο λαός θα επιλέξει τουλάχιστον τους καλύτερους 151 για να κυβερνηθεί. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε τελεσίδικα με την Ευρώπη για την ποσότητα και την τοξικότητα των δόσεων που λάβαμε ή θα επαναλάβουμε και να μάθουμε επιτέλους σε ποιό στάδιο απεξάρτησης βρισκόμαστε και ποιο είναι το προσδόκιμο ζωής της εθνικής οικονομίας. Είναι σίγουρο ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ωστόσο, η ανεπάρκεια και η ματαιοδοξία των εκπροσώπων της, έχουν καθυστερήσει πολύ την μετάβασή μας στις εξόδους κινδύνου...
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
