Αδέκαστος με κεφαλαίο «άλφα». Κηρύττει κάθε Κυριακή σε ναΐδριο της Φωκίδας. Δε μιλάει για ευαγγελικά και επιστολικά. Για τον πανανθρώπινο πόνο μιλάει, για χαρακτήρες, για την ενσυναίσθηση, που χάθηκε στον βωμό του κέρδους… Τέτοια. Αυτόν τον πατέρα ένα πρωινό τηλεφωνούν, λέγοντάς του πως σκοτώθηκε η κόρη του από ανατροπή του αυτοκινήτου της. «Τη δολοφόνησαν» είπε αλλόφρων, μόλις έφτασε στον τόπο της τραγωδίας. «Είχε προβλήματα με γείτονες. Την είχαν απειλήσει. Την ακολούθησαν με βαρύ όχημα. Την έσπρωξαν στον γκρεμό». Αρχίζουν έρευνες επί ερευνών. Προσλαμβάνονται ερευνητές. Θρηνούν και λεηλατούνται οικονομικά οι γονείς. Δυο, τρεις διαδοχικά κρατικοί και ιδιωτικοί πραγματογνώμονες δεν επιβεβαίωσαν την πατρική εκδοχή. Μπαίνει αρχείο η δικογραφία. Επανασύρεται για 2η φορά. Κανένα στοιχείο. Ο πατέρας καταρρέει, εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο και ντύνεται στα μαύρα. Από τότε βρίσκει παρηγοριά στην υψηλή σφαίρα της επικοινωνίας με τους συνανθρώπους του.
Δεν είναι η μόνη γονεϊκή τραγωδία που γνωρίζω. Τον χειμώνα του ‘13 στο Μεικτό Ορκωτό του Βόλου υπερασπίστηκα τον τοπογράφο μηχανικό και μελετητή του τμήματος του αυτοκινητοδρόμου Πυργετού έως τη σύνδεσή του με τον παλιό τότε δρόμο προς Τέμπη. Στη σύνδεση των αξόνων (εκεί όπου έγινς η σύγκρουση των τρένων) ένας λαμπρός νέος εξετράπη με το όχημά του και τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο άξιος πατέρας έκανε τα πάντα για να τιμήσει τη μνήμη του γιου. Ως πρώην αστυνομικός έστειλε σε δίκη: α. Τον μελετητή του δρόμου για εσφαλμένες κλίσεις του άξονα που οδήγησε στην εκτροπή. β. Τον εργοταξιάρχη, που παραβίασε τη μελέτη και γ. τον εργολάβο, που δεν τοποθέτησε σωστά τις κατευθυντήριες πινακίδες. Το έγκλημα: «Διατάραξη συγκοινωνιών με αποτέλεσμα τον θάνατο» και προβλεπόμενη ποινή κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών (290 Π.Κ.). Το δικαστήριο απήλλαξε ομόφωνα τους κατηγορουμένους.
Έγραψα τα πιο πάνω επειδή γνωρίζω τη φύση, το μέγεθος και τις συνέπειες του γονεϊκού πόνου. Κανένας γονιός δεν μπορεί να δεχτεί την απώλεια των παιδιών του. Βουνά θα σηκώσει για τη δικαίωση της μνήμης των. Εξομολογούμαι στους οικείους όσων χάθηκαν στα Τέμπη, πως ανήκω στον πένθιμο χορό της κλασικής αρχαίας τραγωδίας.
Ξ έ ρ ω…
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Ξέρω πως οι νεκροί των Τεμπών δολοφονήθηκαν από την πατρίδα τους. Ας δούμε μόνον τη μέρα της 28ης.2.23 σε ποιο τρένο ανέβηκαν οι 57 νεκροί, οι 100 τραυματίες και άλλοι 350 από την Αθήνα. Αυτήν τη μέρα π ώ ς ήταν ο σιδηρόδρομος, που ανέβηκαν οι 500 και πλέον επιβάτες στο τρένο για Θεσσαλονίκη. Σώθηκαν όσοι κατέβηκαν στο Λιανοκλάδι και τη Λάρισα. Λοιπόν:
1. Στις 15:15 της 28ης.2.2023 έσπασε το εναέριο καλώδιο στον Παλαιοφάρσαλο και αχρηστεύεται η γραμμή ανόδου μέχρι τη Λάρισα μέχρι τη 01:05 της 1ης 3.2023.
2. Το IC του θανάτου φτάνει στον Παλαιοφάρσαλο με καθυστέρηση 48 λεπτών. Αλλάζει πλήρωμα και φεύγει προς Λάρισα από τη γραμμή καθόδου (ανάποδα), επειδή είναι άχρηστη και η γραμμή ανόδου.
3. Στις 19.12 χαλάει η γραμμή ανόδου από Λάρισα προς Θεσσαλονίκη. Από Λάρισα μέχρι νέους Πόρους δουλεύει μόνον η γραμμή καθόδου. Πάλι ανάποδα πηγαίνουν σ’ αυτό το διάστημα τρένα από Λάρισα για Θεσσαλονίκη.
4. Το βράδυ του ατυχήματος ήταν χαλασμένες οι μπάρες στη διασταύρωση γραμμών και οδού Καραγάτση στη Λάρισα.
5. Η σηματοδότηση στις γραμμές στην έξοδο Λάρισας προς Θεσσαλονίκη δεν ήταν σε λειτουργία (σύμβαση 717…).
6. Στις 21:30 η αμαξοστοιχία που σταμάτησε λόγω αδυναμίας κίνησης (βλ. α. 3) ρυμουλκείται πίσω στον σταθμό Λάρισας.
7. Πάμε τώρα στη Θεσσαλονίκη. Από εκεί στις 16:00 πρέπει να φύγει το IC για Λάρισα, αλλά λόγω προβλήματος της μηχανής η αναχώρηση καθυστερεί.
8. Λόγω βλάβης στη μία από τις δύο μηχανές του εμπορικού τρένου για Λάρισα-Αθήνα η αναχώρηση του καθυστερεί. Τελικά -πάλι καλά- η εμπορική αμαξοστοιχία αντί στις 21:15 έφυγε στις 21:40 από τον εμπορευματικό σταθμό Θεσσαλονίκης προς Λάρισα-Αθήνα.
9. Και στη γραμμή καθόδου Θεσσ/νίκης Λάρισας ήταν την ίδια μέρα χαλασμένη η γραμμή και «και φτιάχνεται στις 21:30 η διπλή κυκλοφορία» κατά συνεντευξιακή δήλωση του προέδρου του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, Χρ. Παπαδημητρίου, στην «Καθημερινή» της 2.3.25.
10. Πάμε τώρα στη Λάρισα. Το βράδυ της 28ης.2.2023 πιάνει δουλειά και μόνος ο εντελώς άπειρος σταθμάρχης νωρίτερα από τις 22:00 που άρχιζε η βάρδιά του, δηλαδή στις 21: 20.
11. Κατά το πρωτόκολλο οι δύο απογευματινοί έμπειροι σταθμάρχες έπρεπε να αναχωρήσουν από το σταθμαρχείο στις 23:00. Κι όμως έφυγαν στις 22:10 και 22:20 αντίστοιχα (βλ. πόρισμα). Η πάγια σταθμαρχιακή νοοτροπία δεν επηρέασε τα ύστερα συμβάντα, είναι, όμως, ενδεικτική της δημοσιοϋπαλληλικής πρακτικής.
12. Το βράδυ της 28ης.2.2023 έρχεται -λίγο πριν του IC από Παλαιοφάρσαλο- άλλο IC από τη Θεσσ/νίκη για Λάρισα και ο οδηγός του το σταματά μόλις μπαίνει στις ράγες του σταθμού. Καταλαβαίνει πως ο σταθμάρχης τον οδηγούσε σε λάθος γραμμή. Σταμάτησε το τρένο, κατέβηκε από την καμπίνα και σε συνεννόηση με τον σταθμάρχη τοποθέτησαν το IC στη γραμμή στάθμευσης.
13. Ώρα 22:53. Το ΙC από Αθήνα σταματά στο Μεζούρλο, επειδή δεν είχε ο κλειδούχος βάλει το κλειδί στη θέση του. Ο σταθμάρχης από άγνοια δε χειρίζεται τον ηλεκτρονικό πίνακα άμεσης αλλαγής κλειδιών. Στέλνει πέρα δώθε τον κλειδούχο να ρυθμίζει τα κλειδιά. Ο κλειδούχος τοποθετεί σωστά το κλειδί. Όμως, ο νυχτερινός σταθμάρχης οδηγεί το τρένο του πένθους στη γραμμή καθόδου (ανάποδα). Για αρκετά λεπτά, κι ενώ έχει ορατότητα, δεν προσέχει, π ο ύ έχει στείλει 350 ανθρώπους, κι έτσι ο συρμός οδηγείται στην αριστερή γραμμή καθόδου αντί στη δεξιά της ανόδου. Τα δύο τρένα με 150 χλμ./ώρα το ΙC και με 80 χλμ./ώρα το εμπορικό συγκρούονται στον Ευαγγελισμό.
Ό,τι συνέβη στις 23:18 της 28ης.2.23 στα Τέμπη υπήρξε αποτέλεσμα προαναγγελθέντος θανάτου. Σε έναν «σιδηρόδρομο» που μέσα σε 12 ώρες και σε γραμμή μήκους 175 χιλιομέτρων συμβαίνουν όσα περιγράφηκαν, δε μιλάμε για σιδηρόδρομο, αλλά για τρένα θανάτου. Ωσάν να επιβιβάζονται δυστυχείς Εβραίοι στα τρένα για Άουσβιτς, Νταχάου, Τρεμπλίνκα και άλλα 40 στρατόπεδα ολέθρου. Τίποτα (δεν) πείθει ότι ανάλογα δε συμβαίνουν καθημερινά και συνθέτουν το ΑΙΣΧΟΣ του ελληνικού σιδηροδρόμου.
Συναυτουργός με τις διοικήσεις του ΟΣΕ για τη διατάραξη των συγκοινωνιών με συγκλονιστική κατάληξη (αιτιωδώς ή όχι) τον θάνατο 57 ανθρώπων, ενός ημιθανούς νέου και 100 τραυματιών, είναι ο Κ. Καραμανλής και ο αρμόδιος υφυπουργός του. Υπάρχουν και βαρύτατες πολιτικές ευθύνες στις τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, επειδή ο ΟΣΕ επί των ημερών τους εγκαταλείφθηκε τόσο, που να απορείς λες.
Ας δούμε την εικόνα.
1. Κατά τον οργανισμό του ΟΣΕ προβλέπονται 2.100 μόνιμοι απλοί σιδηροδρομικοί, 409 σταθμάρχες και 399 κλειδούχοι. Το 2010 («όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε») υπήρχαν 3.445 απλοί υπάλληλοι, 562 σταθμάρχες και 503 κλειδούχοι (!). Τέλη του ‘23 επέρχεται η κατακρήμνιση. Από 2.100 σιδηροδρομικούς του έμειναν 589. Από τους 409 σταθμάρχες έμειναν 108 και από 399 κλειδούχους μόνον 57 (!) [παρ. 101 πορ.].
2. Από το 2016 η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο επίπεδο δαπανών στην Ε.Ε. για τον σιδηρόδρομο [παρ. 104 πορ.].
3. Κοινοτική παρατήρηση. «Μετά το 2010 ο σιδηρόδρομος δεν ανέκαμψε». Δηλαδή η περιβόητη 717/14 σύμβαση αναβάθμισης είχε μηδενικό αποτύπωμα (βλ. πορ. ΕΟΔΑΣΑΑΜ).
4. Δεν υπήρχε συντονισμός δράσεων στα τρένα. Τα τρωκτικά των ημετέρων στον ΟΣΕ τι έκαναν;
5. Υπήρχε έλλειψη γνώσης του σχεδιασμού διαχείρισης απωλειών, που αναδείχτηκε μεγαλειωδώς στα Τέμπη.
6. Η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων, η ΡΑΕ, δεν εντόπισε κρίσιμες αδυναμίες στα συστήματα ασφαλείας. Κι εδώ οι διοικούντες τα έκαναν «μαντάρα» (16 παρ. πορ.).
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν: α) Οι καθημερινές λεηλασίες των επιδομών του δικτύου από συμμορίες Ρομά. β) Οι άφρακτες δίχως επιτήρηση γραμμές Αθήνας Θεσσ/νίκης. γ) Ο ΟΣΕ ουδέποτε εφήρμοσε κατά το πόρισμα (παρ. 14) προληπτική συντήρηση «στα βασικά συστήματα ελέγχου, διοίκησης και σηματοδότησης. Δεν αξιολογεί τους σταθμάρχες, όπως και η H.T. των Ιταλών δεν αξιολογεί τους οδηγούς».
Η παθογένεια στα τρένα ήταν ο καμβάς, που όφειλε να ξεδιπλώσει στη Βουλή η αξιωματική αντιπολίτευση, που παγιδεύτηκε στο παλαιο-νέο συριζαϊκό αφήγημα περί μπαζώματος και άλλων αφηγημάτων γύρω από την πολύ σοβαρή (εν επιγνώσει το εννοώ για τα ελληνικά δεδομένα) διαχείριση της τραγωδίας. Οι ηγεσίες του τ. ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση στα τρένα, δε θέλουν να γίνεται κουβέντα για τα περασμένα. Βολεύει το «μπάζωμα», το «κρύψιμο» και τα συναισθηματικά πανό «Δεν έχω οξυγόνο» κ.ά. με τις κλήσεις των δυστυχών παιδιών του τρένου. Ο επιθανάτιος, όμως, θρήνος των επιβατών έχει αφετηρία τα ΠΡΙΝ. Όχι τα ΜΕΤΑ τη σύγκρουση... Βολεύουν όσοι προσέτρεξαν στον τόπο του εγκλήματος. Βολεύει ο Φαλάρας, ο Τριαντόπουλος, ο Χαρακόπουλος, ο Αγοραστός, ο Παπαγεωργίου και όσοι έβαλαν πλάτες (με τους εκατοντάδες ανθρώπους) για να διαχειριστούν την τραγωδία. Με όσα ήξεραν και μπορούσαν. Δεν υπήρχε, όμως, ο ελέω Καραμανλή μη στελεχωθείς ΕΟΔΑΣΑΑΜ. Δεν πήγαν επί τόπου οι δικαστικές αρχές, ως όφειλαν, και -κατά οξύμωρη παραδοχή του πορίσματος- επόπτευαν από τα γραφεία και τα σπίτια τους τη διαχείριση όσων συνέβαιναν. Η αντιπολίτευση αντί ν’ ασχοληθεί, γιατί συνέβη το δυστύχημα, εργαλειοποίησε τον πόνο των γονιών. Τα π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν α, όμως, έχουν τεράστια πολιτική σημασία. Όχι η διαχείριση του δυστυχήματος... Ο θόρυβος για τον θόρυβο, η ελλιπής έως ανύπαρκτη γνώση του πορίσματος του ΕΔΟΣΑΑΜ, η άκριτη αποδοχή αφηγημάτων και ο αποπροσανατολισμός του κόσμου είναι η ασπίδα που δίνει η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για τα Τέμπη. Σε κάθε περίπτωση...
ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΠΙΒΑΤΙΚΟ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟ ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟΝ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΛΗΓΗ, ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ. *
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
* Έχω εκπλαγεί δυσάρεστα, που φίλοι αναγνώστες της «Ελευθερίας» έχουν τη γνώμη πως το τρένο στην Ελλάδα είναι θύμα της προστασίας του υπεραστικού λεωφορειακού μονοπωλίου των ΚΤΕΛ. Προβάλλουν τις ανεξήγητες δολιοφθορές δίχως κλοπές στην ηλεκτροκίνηση, τις μηχανές που χαλάνε διαρκώς, τη μη πρόσληψη υπαλλήλων στον σιδηρόδρομο, τη μη αποκατάσταση του θεσσαλικού δικτύου μετά από δύο χρόνια από τις πλημμύρες κ.ά. Η απάντησή μου είναι ότι το κράτος μπορεί να είναι κακό, αλλά δεν είναι μαφία. Το ίδιο το πόρισμα δέχεται πως «ο κοινωνικός αντίκτυπος δημιουργεί ε υ ρ έ ω ς α π ο δ ε κ τ ή νοητική εικόνα για το δυστύχημα» και κατ’ επέκταση -προσθέτω- για τα συμβαίνοντα στα ελληνικά τρένα.
Το να υποψιάζεται κάποιος ότι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μεροκαματιάρηδες με τις εναλλασσόμενες διοικήσεις τους στα λεωφορεία λειτουργούν ως μαφία είναι ντροπιαστικό. Και άδικο είναι να υπάρχει «συνάφεια» στο αφήγημα με τις, επίσης, εναλλασσόμενες διοικήσεις του ΟΣΕ. Τις απόψεις μου για τον σιδηρόδρομο -με το δικαίωμα στο λάθος- που εγκαταλείφθηκε μεταπολεμικά, θα τις εκθέσω στο επόμενο άρθρο. Όταν γραφεί.
