Η... μάσκα

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Αυτήν τη λέξη αν την εξετάσουμε απλά, επιφανειακά, αν τη δούμε εξωτερικά, επιπόλαια, σημαίνει ένα μπογιατισμένο χαρτί σε σχήμα προσώπου με αλλόκοτη φυσιογνωμία, που στο αντίκρισμά της δεν μπορούμε παρά να γελάσουμε. Αν την εξετάσουμε, όμως, πιο βαθιά, σημαίνει ψέμα, υποκρισία κι απάτη.

Ασφαλώς τώρα δε θα γελάσουμε σ’ αυτήν τη διαπίστωση, αλλά θ’ ανατριχιάσουμε στη σκέψη πως κάθε μέρα πλάι μας, μπροστά μας, πίσω μας κινούνται άνθρωποι με λογής-λογής μάσκες. Δυστυχώς όλοι φοράμε μια μάσκα, που τη διαλέξαμε από τότε που καταλάβαμε καλά τον κόσμο τέτοια που μας πάει, γιατί ξέρουμε πως μ’ αυτή θα περάσουμε όλη μας τη ζωή.
Ζωή! Μοιάζει αλήθεια με αποκριάτικη χοροεσπερίδα. Φώτα, σερπαντίνες, κομφετί, προσωπεία διάφορα, χαρούμενα, γελαστά, κατσούφικα, γελοία, μελαγχολικά, αστεία. Κι όταν τελειώσει αυτή η χοροεσπερίδα, τότε πετάμε τη μάσκα και ξαλαφρώνουμε. Στο μεγάλο μας... ταξίδι, είμαστε ξεσκέπαστοι, σκέτοι...
Μέσα στις αίθουσες αυτού του μεγάλου αποκριάτικου χορού, συναντάμε πολύ σπάνια κανέναν άνθρωπο χωρίς μάσκα. Αυτοί οι σπάνιοι άνθρωποι, αντί να θαυμάζονται, να χειροκροτούνται, αντί να τυχαίνουν μεγάλης εκτίμησης, δυστυχώς τους προσπερνάμε, τους αγνοούμε, δεν υπάρχουν για μας.
Ενώ οι άλλοι, οι πολλοί, οι έξυπνοι, μπογιατίζουν και φρεσκάρουν κάθε μέρα το προσωπείο τους μην τύχει και ξεφτίσει και φανεί η ασχήμια. Τι γελοίοι που είμαστε αλήθεια, τι ψεύτες και υποκριτές!
Κάποιες φορές δε νιώθουμε καν αγάπη, το παραμικρό ενδιαφέρον για κάποιους ανθρώπους, κι όμως τους αποκαλούμε φίλους και μάλιστα πολύ αγαπητούς - Φυσικά αυτό δεν είναι κανόνας, υπάρχουν φίλοι καλοί κι αγαπητοί και αγγίζουν την τελειότητα του Χριστού, που ήταν ο μόνος τέλειος άνθρωπος, που περπάτησε στη γη.
Θέλουμε να τους πούμε... τη γνώμη που έχουμε γι’ αυτούς, κι όμως τους κάνουμε κομπλιμέντα, τους μιλάμε ευγενικά. Κι ενώ θέλαμε ν’ αλλάξουμε δρόμο, αλλά δεν προλάβαμε, τους λέμε όσο πιο γλυκά μπορούμε, πως χαρήκαμε πολύ που βρεθήκαμε και να μη... χαθούμε.
Είναι και οι άλλοι, εκείνοι που πραγματικά αγαπάμε και που θα θέλαμε πολύ να τους συναναστραφούμε. Δεν το κάνουμε, όμως, γιατί δε μας ταιριάζουν... Δεν είναι της σειράς μας, της τάξης μας.
Τι χοντροκομμένες βλακείες φαίνονται, αν σταθείς ψηλότερα και προσπαθήσεις να δεις καλύτερα! Πόσο ωραία θα ήταν, πόσο πιο άνετα θα αισθανόμασταν, αν όλοι πετούσαμε απ’ το πρόσωπό μας αυτήν τη μάσκα.
Δε θα κουραζόμασταν καταβάλλοντας προσπάθειες να κρύψουμε αυτό που είμαστε και να παρουσιάσουμε αυτό που δεν είμαστε.
«Εγώ προσαρμόζομαι σε οποιοδήποτε περιβάλλον», λένε μερικοί. Στην πραγματικότητα θέλουν να πούνε πως έχουν διάφορες μάσκες και τις χρησιμοποιούν ανάλογα με το περιβάλλον που θα βρεθούν.
Χρειάζεται πολλή δουλειά, κόπος, προσπάθεια για να τελειοποιήσουμε τον εαυτό μας. Ενώ για να... γυαλίσουμε τη μάσκα, δε μας παίρνει πολύ χρόνο.
Είμαστε πολύ αστείοι αλήθεια, όταν φυλαγόμαστε και προσέχουμε μη μας γλιστρήσει μπροστά στα μάτια των άλλων, των ομοίων μας. Παρ’ όλη, όμως, την προσπάθεια αυτό γίνεται καμιά φορά και τότε λέμε...
«Βρέθηκα μπροστά σ’ έναν άλλο άνθρωπο!!! Τόσα χρόνια φίλος μου και δεν είχα καταλάβει!». Μα τι να καταλάβεις καημένε... Και συ, και γω, κι ο διπλανός μας!... Είναι αδιαπέραστο το προσωπείο, συμπαγές και χονδρό το υλικό του. Εφαρμόζει τέλεια στον καθένα μας.
Ας πετάξουμε αυτήν τη μάσκα συνάνθρωποι, ας ΑΓΑΠΗΣΕΙ ο ένας τον άλλον. Τη γνήσια προσωπικότητά του, όποια κι αν είναι αυτήν. Ο καθένας μας έχει και έναν χαρακτήρα.
Και μόνο με την ΑΓΑΠΗ, θα μπορέσουμε ίσως να πλησιάσουμε τον Χριστό, χωρίς τη μάσκα, για να μας... αναγνωρίσει ο Κύριός μας, να μας δεχθεί και να μας συγχωρέσει.