«Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί»

Του Δασταυρίδη Αναστασίου, φιλολόγου

Το παρόν γραπτό πόνημα εκ προοιμίου δηλώνεται ότι έχει πολλαπλό χαρακτήρα. Αρχικά ενημερωτικό, εν συνεχεία αφυπνιστικό, μα στο βάθος ενδόμυχα λυπηρό. Και τι πιο στενάχωρο από την παρατήρηση της απουσίας ουσίας – με την ευρεία έννοια του όρου - στις επιλογές πλήθους νέων.

Για πόσα ακόμα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας θα πρέπει να ενημερωθούμε για να αφυπνιστεί η κοινωνία μας τελικά;
Δεν ήταν πολλά τα έτη που παρήλθαν από τότε που μαθαίναμε ότι τέτοιου είδους φαινόμενα εντοπίζονταν μόνο στα «αμερικανάκια». Τώρα γιατί επιτρέψαμε την «εισαγωγή» φθοροποιών νοοτροπιών και τη μόλυνση του μέλλοντός μας, της νεολαίας; Γιατί δεν επιβάλαμε εμείς πρώτοι δασμούς γνώσης και ήθους;
Αρχικά ως αίτιο πρόκλησης θεωρήθηκε ο covid και ο συνακόλουθος εγκλεισμός. Βρήκαμε δηλαδή εξιλαστήριο θύμα και ασχοληθήκαμε με ένα από τα εθνικά μας σπορ, να επιρρίπτουμε αλλού τις ευθύνες…
Από τότε και ως σήμερα αναλογίστηκε κανείς πόσες ώρες προβολής απεριόριστης ανοησίας σε νεανικά μάτια αναλώθηκαν, με ολιστικά κονιορτοποιητικές τάσεις στο πνεύμα του βλέποντος; Προβληματίστηκε κανείς για την παντελή έλλειψη προτύπων ή δεν πρόλαβε να το σκεφτεί καν λόγω πλήθους υποχρεώσεων; Κι αν ευρέθη η προσωπικότητα, δύναται να εμπνεύσει τους νέους λειτουργώντας ως αφυπνιστής συνειδήσεων ή ποιεῖ τήν νῆσσαν εξαιτίας της ηδονής των αγαθών; Πόσοι άραγε γονείς έχουν προβληματιστεί και οριοθετήσει την εν γένει συμπεριφορά τους αναλογιζόμενοι ότι τα παιδιά τους σχηματίζουν τα πρώτα στάδια της προσωπικότητάς τους μιμούμενοι τους γονείς τους;
Εκφράζω ωστόσο τον απόλυτο σεβασμό μου στον συνάδελφο εκπαιδευτικό που τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά, συναισθάνθηκε τους ειλικρινείς ενδόμυχους προβληματισμούς τους και μίλησε μαζί τους για ώρες. Τότε προφανώς θα αντιλήφθηκε ότι διψούν – επιζητούν να μάθουν, είτε πρόκειται για άτομα με καλοποτισμένο είτε με άνυδρο το δέντρο της γνώσης. Διψούν να αντικρύσουν κάποιον που ενδιαφέρεται πραγματικά και πεινούν για να μάθουν… όχι αυτές τις στείρες γνώσεις των λέξεων και των αριθμών που μένουν πρόσκαιρα και εξαναγκαστικά στη μνήμη τους, αλλά αυτές που ενισχύουν τη συναισθηματική νοημοσύνη, που αυξάνουν τα επίπεδα της κοινωνικής μόρφωσης. Θαυμάζουν τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά τους ως ταμείο γνώσεων και κατάστημα υλικών με τα οποία θα χτίσουν ένα καλύτερο κόσμο από αυτόν του παρόντος.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να αναζητούμε εχθρούς και υπαίτιους. Σημασία δεν έχει να συμφωνήσουμε ότι κάποιος άλλος έφταιξε. Σημασία έχει να αντιληφθούμε ότι φταίμε όλοι μας… ότι με το ανώφελο σφύριγμα της αδιαφορίας μας «μαζί τους φάγαμε» τους νέους και οφείλουμε να σκύψουμε το κεφάλι μπροστά τους από ντροπή και να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κατάσταση λειτουργώντας ως καταφύγιο αγάπης, ως πηγή ηθικής και κατά το προσωπικό μέτρο του καθενός -και γνώσης.
Σε σένα λοιπόν απευθύνομαι αναγνώστα, κατάλαβε πλέον ότι «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» και βοήθα!