Πάρτε και μια ανάσα βρε παιδιά

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

«Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» είπαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Και η «σιωπή είναι χρυσός». Κι αυτό το είπαν.

«Υπέρ πάντων τη σιωπή αγάπησον…». Είπε και κάποιος Άγιος Πατέρας. Νομίζω ο Ισαάκ ο Σύρος. Και σίγουρα θα είπαν κι άλλα, λόγιοι και σοφοί γι’ αυτήν τη σιωπή που δεν τη συναντάς πλέον πουθενά.
Είναι η εποχή της πολυλογίας, της βαβούρας, της ζαλάδας, του αλαλούμ.
Ραδιόφωνα φωνάζουν. Τηλεοράσεις βοούν, πολιτικοί και δημοσιογράφοι στα… παράθυρα που μιλάνε όλοι μαζί και κανένας δεν ακούει κανέναν.
Ωρύεται ο συντονιστής δημοσιογράφος και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες, να βάλει τάξη στην κουβέντα και να κρατήσει σ’ ένα επίπεδο το δελτίο ειδήσεων.
Αλλά μάταια. «Ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη», που λέει κι ο σοφός λαός.
Δεν ξέρω αν αποκομίζει κάτι ο τηλεθεατής ή ο ακροατής απ’ αυτήν τη φασαρία.
Αλλά και στους δρόμους, και στα πάρκα, και στις πλατείες, και στις καφετέριες και παντού, επικρατεί μια αναστάτωση στις παρέες.
Ποιος θα μιλήσει πρώτος, ποιος θα πει τα περισσότερα, ποιος θα… κατατροπώσει τους άλλους της παρέας να καταπιούν τη γλώσσα τους και ν’ ακούγεται μόνο αυτός.
Ο πιο βροντόφωνος, ο πιο πολυλογάς, ο πιο θρασύς. Ο άλλος ο λιγόλογος, ο ηπίων τόνων, που δεν υψώνει φωνή, που σέβεται τον συνομιλητή του, που έχει τακτ, μόρφωση κι ευγένεια, άφησέ τον αυτόν, μπορεί να περιμένει, να προλάβουν οι άλλοι που δε «βρέχεται η γλώσσα τους», που λέει πάλι ο λαός.
Σας έχει τύχει φίλοι μου κάποιος τόσο πολυλογάς που να μη σταυρώσεις κουβέντα όλη τη βραδιά;
Φαντάζομαι «ναι».
Εγώ κάποια μέρα συναντήθηκα με κάποια φίλη, τρελάθηκα.
Μου ερχόταν να πάρω φόρα και να τρέχω ή να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Πώς χωράνε ένα εκατομμύριο κουβέντες σ’ ένα δευτερόλεπτο αλήθεια!
Κι όμως χώρεσαν. Έκανα κι εγώ κάτι χλιαρές προσπάθειες να πω κάτι, για να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου σ’ εκείνον τον χώρο, αλλά μάταια.
Πνιγόταν η φωνή μου στο ξεκίνημά της.
Κάποια στιγμή παραιτήθηκα απ’ την προσπάθεια και με… πήρε ο ύπνος. Λυτρώθηκα… Σας φαίνονται λιγάκι αστεία όλα αυτά συνάνθρωποι; Ναι είναι. Τα τραβάω λίγο, αλλά πιστέψτε με, όλα αυτά έχουν τη βάση τους στην αλήθεια.
Ποιος δε θα ήθελε έναν ήπιο συνομιλητή απέναντί του, να γίνεται μια ήρεμη συζήτηση, μια ανταλλαγή απόψεων, ν’ ακούει τι του λες, ν’ ακούς τι σου λέει, να κυλάει όμορφα η ώρα!
Η εποχή μας, πέρα απ’ τη βαβούρα και το αλαλούμ, χαρακτηρίζεται κι απ’ τη βωμολοχία.
Βάζουν «μπιπ» στην τηλεόραση, απανωτά πολλές φορές σε διάφορες συζητήσεις. Μας… προστατεύουν, ας πούμε. Όμως, ποιος θα μας προστατεύσει απ’ αυτά που ακούγονται έξω στους δρόμους, στις πλατείες, στα διάφορα μαγαζιά, που κατακλύζονται από νέους κυρίως;
Γιατί παιδάκια μου! Τι όμορφο βρίσκετε σ’ αυτού του είδους τις εκφράσεις;
Τι είναι αυτό… Απελευθέρωση;
Τώρα εσείς σπουδάζετε, μορφώνεστε, καλλιεργείστε, πολύ περισσότερο απ’ τη γενιά μας. Η ευπρέπεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Ευπρέπεια στην εμφάνιση, στον λόγο, στη συμπεριφορά γενικότερα.
Υπάρχουν και παιδιά, βέβαια, συγκρατημένα, ώριμα, πειθαρχημένα. Δε θέλω να γενικεύσω τα παιδιά της νέας γενιάς, αλλά είναι λιγότερα.
Τα περισσότερα το… παίζουν απελευθερωμένα.
Αν τα παραπάνω είναι απελευθέρωση, τότε εγώ είμαι μακριά… νυχτωμένη και ζω στον κόσμο μου!!!