Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟ 1980, τα «κουκιά» για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας δεν «έβγαιναν»... Ήταν συγκεκριμένα 179 ακριβώς, στην πρώτη ψηφοφορία, όταν την ύστατη ώρα ο αείμνηστος βουλευτής Λάρισας του ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. Τάκης Καρδάρας έκανε αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ θα ονόμαζε σήμερα «αποστασία»: άλλαξε την ψήφο του και με τον μαγικό αριθμό 181 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διασφάλισε την απαιτούμενη πλειοψηφία και εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας...
ΑΚΟΥΣΕ πολλά τότε ο Καρδάρας... Στην πρώτη ψηφοφορία είχε ψηφίσει τον Γεώργιο Μυλωνά, παλιό, κεντρώο πολιτικό που είχε υποδείξει ως υποψήφιο το κόμμα του... Στη δεύτερη, ψήφισε τον Καραμανλή και είδε τον εαυτό του εξώφυλλο σε όλες τις εφημερίδες (ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση δεν υπήρχε ακόμη) με διόλου κολακευτικά σχόλια, να τον συνοδεύουν... Άκουσε να τον κατηγορούν για αποστασία, να υπαινίσσονται εξαγορά, συναλλαγή και τα τοιαύτα... Το πλέον σκωπτικό εξώφυλλο ήταν του «Ποντικιού», το πιο δηλητηριώδες της «Αυριανής», της εφημερίδας που λίγους μήνες αργότερα (με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία), είχε ως πρωτοσέλιδο προσδιοριστικό της πολιτικής της θέσης, κάτω από τον τίτλο της, «η εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό»...
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ της Ένωσης Κέντρου, που αργότερα προσχώρησε στο ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. του Γιάγκου Πεσμαζόγλου, ο Τάκης Καρδάρας, δεν έμεινε στην ιστορία ούτε ως «αποστάτης», ούτε ως «αργυρώνητος»... Η απόφασή του να βάλει τη συνείδησή του πάνω από το ρεύμα της εποχής (ήταν Μάιος του ’80, δεκαεπτά μήνες πριν το ΠΑΣΟΚ έρθει με 48% στην εξουσία κι ο Καραμανλής αντιμετωπιζόταν από το σύνολο της αντιπολίτευσης με όρους ανάλογους μ’ αυτούς που σήμερα αντιμετωπίζεται ο Αντ. Σαμαράς) μπορεί να μην εκτιμήθηκε σε πραγματικό χρόνο, αλλά δεν στάθηκε ικανή να στιγματίσει τον πολιτικό του βίο... Όσοι τον θυμούνται, ως έναν δημοκράτη πολιτικό με ήθος τον θυμούνται... Με αντιστασιακές περγαμηνές, με θητεία στη Μακρόνησο, τον θυμούνται... Ως ευεργέτη της περιοχής που τον γέννησε τον θυμούνται και όχι ως τον πολιτικό που με την ψήφο του ανάγκασε τον Ανδρέα Παπανδρέου σε μια επώδυνη συγκατοίκηση με τον παραδοσιακό του αντίπαλο Κων. Καραμανλή, σε μια εποχή μάλιστα που οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν πολλές και ουσιαστικές και δυσκόλευαν έναν πρωθυπουργό με ρηξικέλευθες τάσεις σαν τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ... Γιατί προφανώς ο Καρδάρας, είχε μεγαλύτερη διορατικότητα απ τους φανατικούς του βραχυπρόθεσμου οφέλους...
ΓΙΑΤΙ θυμήθηκα ξαφνικά την ιστορία του Τάκη Καρδάρα, είναι εύκολο να το καταλάβει κάνεις... Γιατί, στη θέση που βρέθηκε εκείνος τότε, βρίσκονται σήμερα τρεις δεκάδες περίπου ανεξάρτητοι ή αμφιταλαντευόμενοι βουλευτές... Οι οποίοι, παρά το κλίμα εκφοβισμού που έχει δημιουργήσει ήδη, ένα τμήμα του Τύπου (της διαδόχου της «Αυριανής», «Κόντραnews», πρωτοστατούσης) δείχνουν να μην υπολογίζουν το στίγμα του αποστάτη που επιχειρούν οι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με επικεφαλής τον αρχηγό της, προκαταβολικά να τους προσάψουν.
ΕΤΣΙ και αλλιώς, υποθέτω ότι θα σκέφτονται, η υπερβολή είναι στοιχείο της ελληνικής καθημερινότητας... Το ξέρουμε όλοι αυτό...Η ευκολία με την οποία κολλάμε ταμπέλες οι νεοέλληνες δεν περιγράφεται: «Φασίστας» αυτός που διαφωνεί με τις καταλήψεις... «Κομμούνι» αυτός που επικαλείται τα δημοκρατικά δικαιώματα... «Πρόθυμος» αυτός που δεν τα ρίχνει όλα στους ξένους... «Βολεμένος» όποιος σνομπάρει την «επαναστατική γυμναστική»... «Συστημικός» όποιος πάει κόντρα στο ρεύμα... Ευτυχώς οι ταμπέλες αυτές δεν αντέχουν στον χρόνο...Όσο εύκολα εκστομίζονται τόσο εύκολα ξεχνιούνται... Ή και ανατρέπονται καμιά φορά: Θυμηθείτε ας πούμε, ότι η Θεοδώρα Τζάκρη που ψήφισε τρία απανωτά μνημόνια κατέχει πλέον την ταμπέλα της αντιμνημονιακής αγωνίστριας, που δεν «αποστάτησε» από το ΠΑΣΟΚ, επειδή θα καταψηφίσει όποιον και αν προταθεί για την Προεδρία της Δημοκρατίας... Εκτός και αν της βάλουν δύσκολα, προτείνοντας τον... Πετσάλνικο!
