«Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική!...»

Από τον Δημήτριο Νταφούλη, επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο

Ένα ελληνόπουλο στα πέντε, λέει δημοσιευθείσα έρευνα, είναι στο μάθημα της Γλώσσας αναλφάβητο!!!

Έχει προβλήματα κατανόησης κειμένου, αλλά και άλλων μαθημάτων, αφού όλα είναι πρωτίστως γλώσσα.
Το θέμα είναι σοβαρό. Το αρμόδιο Υπουργείο έχει χρέος να ερευνήσει, να απαντήσει στο «γιατί» και να λάβει τα κατάλληλα μέτρα θεραπείας του προβλήματος. Η γλώσσα δεν είναι μόνο όργανο επικοινωνίας. Είναι ταυτότητα και κιβωτός του γένους. Η διασφάλισή της δεν είναι ευθύνη του ενός. Είναι χρέος όλων και η καλύτερη διαφύλαξη αυτής είναι να τη μαθαίνουν καλά όλα τα ελληνόπουλα. Είναι η φλόγα της λαμπάδας που λέγεται Ελλάδα! Είναι αυτή που σε χρόνους σκλαβιάς μέσα από το θαμπό φως του καντηλιού μάς θύμιζε τις ρίζες μας, την αριστοκρατία του πνεύματός μας. Είναι η γλώσσα που έγινε οικουμενική, δοξάστηκε από τον θεάνθρωπο και έγινε γλώσσα των Ευαγγελίων Του!
Είναι η «Άγια Τράπεζα» του πολιτισμού μας, όπως έλεγε ο καθηγητής Χρ. Τσολάκης, από την οποία δεν πετάμε ούτε μία λέξη, γιατί είναι σαν να πετάς πολιτισμό!
Γλώσσα και ελευθερία είχε στον νου του ο Διον. Σολωμός.
«Αυτήν τη γλώσσα την ελληνική μιλούσαν και οι θεοί», έλεγε ο μέγιστος ρήτωρ της Ρώμης Κικέρων.
«Μακάρι να γίνει γλώσσα όλων των λαών» ευχόταν ο Βολταίρος. Την ομορφιά της υμνούσε και ο ποιητής μας Νικηφ. Βρεττάκος σαν έλεγε: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως, θα ελιχθώ προς τα πάνω από ένα ρυάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου συναντήσω αγγέλους θα τους μιλήσω ελληνικά επειδή δεν ξέρουν γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική!». Λόγια που εκφράζουν θαυμασμό, αναγνωρισιμότητα και πολιτισμό ψυχής. Δεν είναι κολακεία, δεν είναι λιβανιστήρι. Είναι η αλήθεια και το χρέος μας μεγάλο.
Η σωστή γνώση και χρήση της γλώσσας αρχίζει από την οικογένεια και συνεχίζει στο σχολείο με σύστημα και κανόνες. Περιττό να αναφερθούμε σε όσα μας προσφέρει. Τι είναι, όμως, αυτό που, όπως λέει η έρευνα, προκαλεί πρόβλημα κατανόησης της γλώσσας; Ποιος έχει ευθύνη γι’ αυτό;
Φταίει η Πολιτεία, ο εκπαιδευτικός ως πομπός των μηνυμάτων, το περιεχόμενο των βιβλίων, ο μαθητής ως δέκτης που αδυνατεί για διαφόρους λόγους να κατανοήσει τη διδασκαλία... Ό,τι και να φταίει η Πολιτεία διά των οργάνων της μπορεί να ερευνήσει και να αξιολογήσει, ώστε να λάβει μέτρα θεραπείας του προβλήματος και όχι καταλογισμού ευθυνών. Η Παιδεία και η διαδικασία μάθησης θέλει αγάπη και όχι ποινές.
Η έρευνα αυτή είναι το «στεφανιογράφημα» με το οποίο εντοπίζουμε τον αδύναμο κρίκο και η Πολιτεία με τις παρεμβάσεις της θεραπεύει.
Τα θεμέλια της Παιδείας μας είναι οι αρχές και οι αξίες του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού μας.
Ο κάθε «διάκονος» οφείλει να υπηρετεί το «δημόσιο συμφέρον», αυτό των μαθητών, σύμφωνα με τις οδηγίες των ειδικών, τους νόμους και τις εγκυκλίους του Υπουργείου.
Χώρες της Ευρώπης κάπως έτσι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα. Έχουν, όμως, ομοφωνήσει οι εμπλεκόμενοι φορείς στο θέμα της Παιδείας στο σχολείο και την αξιολόγηση του συστήματος, κάτι που στη χώρα μας δυστυχώς για πενήντα χρόνια τώρα δεν μπορούμε να πετύχουμε.
Το σχολείο, όμως, είναι με τη ζωή και για τη ζωή.
«Κάλλιστον το προλαμβάνειν...», εγωισμοί δε συγχωρούνται, ούτε ωφελούν!