Από τον Ελευθέριο Βάσσο
Το άλογο για αιώνες πολύτιμο υπαρκτό και της Λάρισας διαμάντι αυτοπροσδιορισμού. Από τα αρχαία νομίσματα καρφιτσώθηκε σε κάθε λαρισινή πτυχή, στην ψυχή της πόλης. Όμως, της ΑΕΛ το φαινόμενο μια ελπίδα, με το άλογο πλάι της σαν ηλιοτρόπιο. Έγινε στίχος και ποίημα, μα ακόμη να μπει τελεία... Ένας έρωτας καταπάνω στην ηττοπάθεια, καθώς το νοιάξιμο στον έρωτα κάνει τον έσχατο πρώτο και τον πρώτο έσχατο. Μας το φανέρωσε το 1988. Καλή χρονιά στην ΑΕΛ, δηλαδή σε όλους τους Λαρισαίους. Και σε όσους επί γης νιώθουν όπως ο Ελύτης «τα βυσσινιά βαθιά της Παναγιάς», όταν ο μύχιος πόθος υπερνικά τις συστημικές βεβαιότητες.
