Το επόμενο είναι οι διαδοχικές κλήσεις στην προανάκριση, εάν ασκηθεί ποινική δίωξη από τον εισαγγελέα Πρωτοδικών, αλλά κυρίως οι υποχρεωτικές εμφανίσεις στα πάμπολλα -ακόμη και εκτός κατοικίας με έξοδά τους- στα ακροατήρια. Μια παρένθεση εδώ. Για λόγους εντυπώσεων εμφανίζονται συνήθως πολιτικοί και περσόνες στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου με ακολουθία ρεπόρτερς να καταθέσουν μηνύσεις σε υποθέσεις κοινωνικού ή πολιτικού ενδιαφέροντος.
Πρόκειται για μασκαράτα, καθώς το χαρτί της μήνυσης θα αποσταλεί αμέσως στον αρμόδιο εισαγγελέα Πρωτοδικών. Δηλαδή εκεί, όπου ήταν λογικό να κατατεθεί η μήνυση. Έγραψα τα παραπάνω, που τα γράφουν οι νόμοι και βρίσκονται στο διαδίκτυο, επειδή η ενημέρωση ωφελεί την κρίση.
Ας δούμε τώρα περιστατικό από το πρόσφατο παρελθόν, που δίνει εικόνα του πώς και γιατί οι πολλοί αποφεύγουν τις καταγγελίες και τις γραπτές μηνύσεις αδικημάτων, ακόμη κι αν είναι οι παθόντες των πράξεων.
Τα γεγονότα που θα περιγράψω είχαν τον συντάκτη του κειμένου θύμα της αφελείας του. Είναι ενδεικτικά της πεποίθησης πολλών να «την κάνουν», όταν συναντούν μπροστά τους την κραυγαλέα παρανομία. Κάτι έχω γράψει για το συγκεκριμένο συμβάν στο παρελθόν, αλλά δείτε εδώ την εικόνα ετούτης της χώρας και των ανθρώπων της.
Ζάκυνθος. Αύγουστος μήνας πριν χρόνια. Θαλάσσιος περίπατος επιβατών 25 λεωφορείων (1.100 τουλάχιστον άτομα), που απ’ όλο το νησί ήρθαν στο λιμάνι για να κάνουν τον περίπλου του νησιού με εκδρομικό σκάφος. Το είδα, όμως, μικρό για τόσους πολλούς επιβάτες. Σκέφτηκα πως ήταν αδύνατο να επιτρέπεται όλοι αυτοί να επιβιβαστούμε στο πλοιάριο με μικρά παιδιά και νήπια μαζί. Λογικό, όμως, θα ήταν -ήρθε η επόμενη σκέψη- να υπήρχε άδεια χωρητικότητας. Δεν το έμαθα ποτέ, παρότι εγγράφως το ζήτησα. Μπαίνοντας στο σκάφος με φιλική οικογένεια μάς κράτησαν αυτούσια τα εισιτήρια, προφανώς για να τα επαναχρησιμοποιήσουν, μάλλον δε και για να αποκρυφτεί ο συνολικός αριθμός επιβατών. Κάτι πήγα να πω, αλλά γύρω μου οι φωνές («τελείωνε άνθρωπε. Έχουμε παιδιά, που περιμένουν εδώ») με σταμάτησαν. Ανεβαίνουν, λοιπόν, και στοιβάζονται εκατοντάδες οικογένειες και πάμπολλοι αλλοδαποί. Περιμένουμε στωικά ν’ αρχίσει ο απόπλους για τον θαλασσινό περίπατο και το πέρασμα από το γνωστό «ναυάγιο».
Περιμένουμε λοιπόν... και περιμένουμε. Μία ώρα. Άλλη μισή ώρα… Καμία εξήγηση από κανέναν. Οι εκατοντάδες επιβάτες αδημονούν, ζητούν νερό, κάτι να φάνε… Κι εκεί σαν άνοιγμα θεατρικής αυλαίας ανοίγει το μεγακυλικείο του μποτιλιαρισμένου σκάφους. Κακός χαμός. Ουρές οι πελάτες. Βρίσκομαι τυχαία απέναντι από το θησαυροφυλάκιο αυτό. Και βλέπω, ξαναβλέπω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Κανονικό... ξηριστήριο εν δράσει, δίχως καμιά και σε κανέναν απόδειξη. Κάποια στιγμή ξεκινάμε. Πώς, όμως, πλέει το πλεούμενο. Ούτε με 4 μίλια την ώρα. Σαν βάρκα στον γιαλό με πανάκι ελαφρό. Έρχεται το μεσημέρι και οι ουρές στο κυλικείο όλο και μεγαλώνουν
Κι εγώ, άθελά μου, θέλω δε θέλω, δε βλέπω να κόβεται καμία, μα ούτε μία απόδειξη. Και το καλό σκαφάκι με το πλήθος των ανθρώπων που αρμέγονται από τον σκαφάτο κυλικειάρχη (ο ίδιος ήταν) αργοπλέει στον καύσωνα. Το σαραντάρι που μας χτυπά χρειάζεται πολλά νερά κι αναψυκτικά.
Τα μικρά ζητούν κόκα-κόλα και παγωτά κουπάκια, χωνάκια και πύραυλους, κάτι να φάνε, τσιπάκια να περνάει η ώρα, και μετά η καταραμένη αλμύρα ν’ αποζητά νερά, που τα πουλάει το σούπερ μάρκετ του πλεούμενου σε θεϊκές τιμές πεντάστερου θέρετρου.
Ώρα δύο το μεσημέρι, κι έπρεπε να είχαμε γυρίσει, αλλά πού... Το σούπερ μάρκετ της συμφοράς έπρεπε να ξεφορτωθεί τις δεκάδες παλέτες με τους τόνους ποτών και φαγώσιμων, πριν τελειώσει ο περιπεπλεγμένος περίπλους. Όρθια πτώματα από κούραση φτάσαμε πίσω. Η δική μου αγανάκτηση είχε φτάσει στο μη παρέκει. Συντροφιά με την παρέα των φίλων σαν καλός πολίτης, που πρέπει να καταγγέλλει παρανομίες, πηγαίνω στο Λιμεναρχείο για μήνυση. Καταφέρνω τελικά να υπαγορεύσω στον ανθυπολιμενάρχη τα εξής αυτόφωρα αδικήματα. Κακούργημα κινδύνου πρόκλησης ναυαγίου λόγω προφανούς υπερφόρτωσης του πλοίου.
Πλημμελήματα πολλών χιλιάδων πωλήσεων δίχως απόδειξη και φοροκλοπή μέσω εισητηριοαποφυγής από υπόχρεο πρόσωπο. Επιπλέον 5. 000 εισπράξεις ΦΠΑ πλέον φόρου κερδών ελάχιστης φοροδιαφυγής 13.000 ευρώ σε μία μέρα. 350.000 ευρώ σ’ έναν μήνα και στο τουριστικό τετράμηνο (περιορίζοντας τον χρόνο) 1.000.000 ευρώ. Τρίτο αδίκημα. Έλλειψη μέσων και εφοδίων διάσωσης επιβατών σκάφους. Κακούργημα. Μετά τη μήνυση καταθέτουν τρεις αυτόπτες μάρτυρες για την αλήθεια της καταγγελίας, που υποτίθεται έγινε από δικηγόρο. Φεύγω ικανοποιημένος που έκανα το καθήκον μου. Την επόμενη ζητώ να μάθω αν έγινε σύλληψη του κυλικειάρχη. Δεν έγινε μου είπαν. Γιατί; Ρωτάω. Δεν ήξεραν να μου πουν, αλλά το πλοίο του γυρισμού για την Κυλλήνη αναχωρούσε και δεν περίσσευε χρόνος για πληροφορίες. Άρχισε, όμως, να ξεκαθαρίζει μέσα μου το τοπίο.
Αν ο τύπος με το πλοίο σούπερ μάρκετ δεν είχε άκρες στο νησί, δε θα αποτολμούσε, όσα έκανε. Πώς οι «άκρες;». Έφταναν 40.000 ευρώ -σκέφτηκα- για όλους τους εμπλεκόμενους, ώστε να γίνεται απερίσπαστα η δουλειά.
Πέρασε χρόνος και μια μέρα παρέλαβα κλήση μάρτυρα για το μονομελές(!) Πλημμελειοδικείο Ζακύνθου. Τότε ήρθε με κρότο η επιβεβαίωση των υποψιών μου. Ο τύπος παραπέμπονταν να δικαστεί για φορολογική ψιλοπαράβαση. Πήγα στη Ζάκυνθο. Φώναξα στο ακροατήριο. Εισακούστηκα. Διατάσσεται επιστροφή της δικογραφίας για έρευνα των καταγγελλομένων. Λεφτά δεν υπήρχαν για τα συμβολικά οδοιπορικά μου, που ήταν λιγότερα από το ένα πέμπτο του διήμερου ταξιδιού μου. Άφησα τα στοιχεία μου, αλλά χρήματα δεν μπήκαν ποτέ στην τράπεζα. Φαγώθηκαν. Περνάει άλλος ένας χρόνος και πάλι ο τύπος παραπέμπεται στο ίδιο δικαστήριο για την ίδια ψιλοπαράβαση. Κάθομαι και στέλνω έγγραφη διαμαρτυρία για συγκάλυψη κακουργημάτων σε επτά αποδέκτες να κάνουν έλεγχο όσων κατήγγειλα. Από την ΑΑΔΕ μέχρι την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Ζήτησα απλά να ενημερωθώ. Στον πρόεδρο του δικαστηρίου στη Ζάκυνθο έστειλα ηλεκτρονικό μήνυμα πως αρνούμαι να υποστώ μάταιη και πολύχρονη ταλαιπωρία, που το συνολικό κόστος σε πραγματικά έξοδα και απώλειες εσόδων της εργασίας μου ήταν περισσότερα από αυτά του κατηγορουμένου. Κατέληξα ως εξής: «Είναι ντροπιαστικό αυτό που συμβαίνει εκεί». Ποτέ δεν έμαθα τι απέγινε σ’ αυτήν την ιστορία της ασύδοτης αρπαχτής.
Έμαθα, όμως (κι από πλήθος ανάλογων περιστατικών), να δικαιολογώ όσους αποφεύγουν να καταγγέλλουν όσα παράλογα, εξωφρενικά και παράνομα συμβαίνουν γύρω τους. Όταν οι πιο πολλοί αιρετοί και μη εκπρόσωποι θεσμών του τόπου είναι «τυφλοί τα τ’ ώτα τόν τε νούν τα όμματ’ εί»*, ή εργαλειοποιημένοι, τίποτα δεν μπορεί να πάει μπροστά. Δεν είναι τυχαίο πως στο σύνολο των διακρατικών στατιστικών μετρήσεων οικονομίας, παιδείας, δικαιοσύνης, διαφθοράς, θεσμικής επάρκειας, παραγωγικότητας κ.λπ., είμαστε πρώτοι ή κάπου εκεί από το τέλος προς την αρχή. Και μια χθεσινή ερευνητική πληροφορία. Διάβασα πως στον δείκτη ευτυχίας οι Έλληνες μεταξύ των 27 ευρωπαϊκών κρατών της Ένωσης είναι οι πιο δυστυχισμένοι πολίτες. Γιατί; Επειδή η Ελλάδα είναι η φτωχότερη χώρα σε αγοραστική δύναμη με τη μεγαλύτερη ανισοκατανομή εισοδημάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.Η Ελλάδα, μην (και αν) απορείτε, δεν είναι μια επιτυχημένη χώρα. Έχουμε έλλειψη πολλών πραγμάτων. Δεν έχουμε και σκούπες. Ούτε καθρέφτες. Μας λείπουν και βλακόμετρα.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
* Η φράση ως αρχαία παρήχηση του ταυ μεταφράζεται ως εξής: «Τυφλοί (άνθρωποι) στα αυτιά, στον νου και στα μάτια». Από τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή. Η διατύπωση στο αρχαίο κείμενο είναι στον ενικό. «Τυφλός…».
