Η ενέργεια ως κοινωνικό αγαθό, η βιωσιμότητα, η αδιαφάνεια και τα σκόπιμα «λάθη»

Από τον Στέφανο Σταμέλλο http://www.e-ecology.gr

Διαβάζουμε τις αναφορές στη «δοκιμασία» των χωρών της Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γερμανίας, εξαιτίας των δυσμενών συνθηκών παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ, αλλά:

«…ακόμη κι αν η παραγωγή από τον άνεμο και τον ήλιο εκτοξευτεί στα ύψη και υποσκελίσει την αντίστοιχη από τα ορυκτά καύσιμα, δεν παύει οι οικονομίες να χρειάζονται αξιόπιστη και ευέλικτη εφεδρική παραγωγή ενέργειας που δε θα εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες, εκτός από το ότι, προκειμένου να αξιοποιηθεί στο έπακρο η ισχύς των ΑΠΕ, απαιτείται υψηλή δυναμικότητα αποθήκευσης που επί του παρόντος, εκλείπει» [https://www.energia.gr/article/224424/h-strofh-stis-ape-den-exasfalizei-hamhles-times-ston-hlektrismo-poioi-paragontes-eythynontai].
Αυτά για την Ευρώπη συνολικά. Για τη χώρα μας; Ποιος ξέρει να μας πει τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα με την ηλεκτρική ενέργεια; Αυτό που όλοι αντιλαμβανόμαστε, νομίζω είναι ένα πέπλο αδιαφάνειας και αρκετή παραπληροφόρηση, στα όρια της προπαγάνδας. Αδιαφάνεια ως προς τους στόχους και το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ) με τη διαρκή αναθεώρηση, τις πραγματικές ανάγκες και τις δεσμεύσεις της χώρας, την εγκατεστημένη ισχύ και τις αποδόσεις των ΑΠΕ, των μεγάλων υδροηλεκτρικών εργοστασίων, των ΜΥΗΕ και των άλλων πηγών εκτός των αιολικών και των φωτοβολταϊκών, ποιος πληρώνει τις διασυνδέσεις, ποιος επιδοτείται και ποιος επιδοτεί, πώς διαμορφώνεται κάθε ώρα το ενεργειακό μείγμα της χώρας, ποιος ο ρόλος των μεγάλων θερμοηλεκτρικών εργοστασίων φυσικού αερίου, ποιος ο ορίζοντας λειτουργίας τους (αποσβέσεις) και πώς επιδοτούνται, πώς διαμορφώνεται κάθε μέρα η τιμή του ρεύματος, ποιος ο ρόλος του χρηματιστηρίου ενέργειας, του χρηματιστηρίου των «ρύπων» και του φυσικού αερίου, το περίφημο καρτέλ, οι Φορείς Σωρευτικής Εκπροσώπησης παραγωγών από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, το Σύστημα και το Δίκτυο, ο ρόλος των μικρών παραγωγών, οι εισαγωγές και οι εξαγωγές, ο ρόλος των τραπεζών, ποιος ωφελείται και ποιος χάνει, ποια είναι τα ετήσια κέρδη των μεγάλων παραγωγών και παρόχων. ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΥ ΤΩΝ ΑΠΕ; Γιατί καθυστερεί η οριστικοποίηση και η θεσμοθέτηση των Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών (ΕΠΜ) των Προστατευόμενων Περιοχών; Αλλά «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»…
Και για να επανέλθουμε, το πρώτο ΣΚΟΠΙΜΟ μεγάλο «λάθος» της κυβέρνησης της ΝΔ, που συνδέεται με τα παραπάνω, ήταν η πρόχειρη, βιαστική και βίαιη απολιγνιτοποίηση. Θα μπορούσε αυτό να το διορθώσει και δεν το τόλμησε, ενώ είχε προθεσμία από το 2030 έως και το 2043! Λογικά θα έπρεπε να λάβει υπόψη της, πρώτα και κύρια, τις τραγικές ιδιαιτερότητες της χώρας μας εξαιτίας και των μνημονίων, που χάθηκε το 25% του ΑΕΠ και του οικογενειακού εισοδήματος. Είμαστε τελευταίοι ή προτελευταίοι στην Ευρώπη...
Η λογική, επίσης, τι λέει; Κάθε πηγή ενέργειας, συμπεριλαμβανομένων των ορυκτών καυσίμων, θα πρέπει να θεωρείται μέρος μιας στρατηγικής για την εξασφάλιση της απαραίτητης ενέργειας, για τις κατοικίες, τις επιχειρήσεις και γενικότερα την οικονομία της χώρας. Όλες οι πηγές ενέργειας έχουν το περιβαλλοντικό τους κόστος και το οικολογικό τους αποτύπωμα, το οποίο πρέπει να σταθμίζεται δεόντως, όταν χαράζεται η πολιτική.
Με λίγα λόγια αντί να καταργήσει η κυβέρνηση άρον-άρον τον λιγνίτη αντικαθιστώντας τον με το εισαγόμενο φυσικό αέριο, θα έπρεπε πρώτα να δημιουργήσει ένα ισχυρό και υγιές για όλους ενεργειακό μείγμα, που να βελτιώνεται διαρκώς και σταθερά, με απόλυτο έλεγχο, ως προς τους κλιματικούς στόχους και τις άλλες υποχρεώσεις της χώρας. Η χώρα, η οικονομία, η κοινωνία, η βιωσιμότητα, χρειάζονται μια ισορροπημένη προσέγγιση του ενεργειακού ζητήματος, που δε θα δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα και αδιέξοδα.
Το δεύτερο ΣΚΟΠΙΜΟ «λάθος» της κυβέρνησης, που όλοι το αναγνωρίζουν εκτός από την ίδια, ήταν πάλι η πρόχειρη, βιαστική και βίαιη κατά 100% χρηματιστηριακή απελευθέρωση της ηλεκτρικής ενέργειας. Οι επιπτώσεις αυτής της επιλογής είναι μεγάλες και στην οικονομία και στην κοινωνία και προβλέπεται να είναι ακόμα μεγαλύτερες στο μέλλον, λαμβάνοντας υπόψη την παραγωγική βάση της χώρας και τη συνεχιζόμενη ακρίβεια και αισχροκέρδεια.
Ο αγώνας του «Προμηθέα Δεσμώτη», της βιωσιμότητας, κατά της δύναμης της εξουσίας του σύγχρονου Δία, του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, γίνεται ασταμάτητος.