Από τον Γιώργο Μανώλη
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, η οποία καθιερώθηκε το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑμΕΑ. Προσωπικά, είμαι ευαίσθητος σε τέτοια ζητήματα, καθώς είμαι γιός αναπήρου και οι δύο μου κόρες είναι δασκάλες παιδιών με ειδικές ανάγκες. Αναρωτιέμαι, συνεχώς, γιατί υπάρχει τέτοια φοβία για μία κατάσταση την οποία δε γνωρίζουμε, ενώ ταυτόχρονα αρνούμαστε να μάθουμε; Σαν λαός ό,τι κάνουμε εμπεριέχει και μία δόση υπερβολής. Έτσι λοιπόν και με την αναπηρία. Τη θεωρούμε κάτι κακό, κάτι αρνητικό, κάτι που μπορεί να το κολλήσουμε. Οι προκαταλήψεις και ο κοινωνικός ρατσισμός δεν μας αφήνουν να δούμε λίγο παραπέρα. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε ανώτεροι επειδή είμαστε αρτιμελής και έχουμε όλες μας τις αισθήσεις.
Η πορεία της ζωής έχει δείξει πως η γνώση μπορεί να ξεπεράσει τις φοβίες μας. Αν συναναστραφούμε με ένα άτομο με αναπηρία, θα καταλάβουμε πολύ γρήγορα ότι έχει τα ίδια άγχη, τον ίδιο τρόπο σκέψης με εμάς. Η άγνοια, όμως, είναι η πηγή του προβλήματος της κοινωνίας μας. Αρνούμαστε να ενημερωθούμε, αφού δε θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα συμβεί σε εμάς. Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι και ότι ίσως κάποτε βρεθούμε σε παρόμοια θέση. Όμως, δε θέλουμε να το φανταστούμε. Έτσι βυθιζόμαστε στην άγνοιά μας και στον κοινωνικό αποκλεισμό αυτών των ανθρώπων.
Η αναπηρία έχει αναφερθεί άλλοτε σαν ιατρικό, άλλοτε σαν κοινωνικό και άλλοτε σαν πολιτικό πρόβλημα. Εγώ μπορώ να δεχτώ ότι είναι και τα τρία. Όμως η ιατρική και η εκπαίδευση στις μέρες μας έχουν κάνει απίστευτα βήματα προόδου. Αν είχαμε τη γνώση θα ξέραμε ότι η ανάπτυξη των παραπάνω έχει δημιουργήσει, σε μεγάλο ποσοστό, τις συνθήκες για να μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να ζουν ανεξάρτητοι. Το τεχνολογικό υλικό που έχει εφευρεθεί είναι εντυπωσιακό, ενώ ταυτόχρονα οι νέοι καινοτόμοι τρόποι εκπαίδευσης των ατόμων αυτών μπορούν να συμβάλλουν στα παραπάνω. Η πολιτεία όμως τι κάνει; Φροντίζει για την ισότητα ευκαιριών των ατόμων με αναπηρία; Γνωρίζω ότι τα περισσότερα Ειδικά Σχολεία της χώρας κάθε χρόνο υπολειτουργούν. Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί καταφθάνουν τον Οκτώβριο, ενώ οι λογοθεραπευτές, οι φυσιοθεραπευτές, οι ψυχολόγοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι νοσοκόμοι αγνοούνται. Τα παραπάνω άτομα δεν είναι πολυτέλεια, είναι απαραίτητα για την εκπαίδευσή τους. Αναρωτιέμαι, επίσης, τι να τα κάνει τα νέα τεχνολογικά ευρήματα, για παράδειγμα, το άτομο με απώλεια όρασης πώς θα τον βοηθήσουν να γράφει, να διαβάζει, να επικοινωνεί, και γενικά να ζει ανεξάρτητα, όταν αυτά κοστίζουν μία περιουσία και δεν παρέχονται δωρεάν; Πώς να εκμεταλλευτεί την ύπαρξή τους όταν δεν υπάρχουν σε όλες τις βιβλιοθήκες και σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας; Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν, πιθανόν εκεί όμως να μην υπάρχει πρόσβαση για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Για παράδειγμα, τα άτομα με κινητική αναπηρία δεν θέλουν να τους βοηθήσουμε να περάσουν το δρόμο απέναντι, θέλουν να υπάρχει η υποδομή να το κάνουν μόνα τους. Δεν επιθυμούν να λαμβάνουν επιδόματα για να ζήσουν, αλλά να έχουν ίσες ευκαιρίες στην εργασία. Όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται αυτό αποτελεί βασικό πρόβλημα. Είναι πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα, όχι ιατρικό. Σε αυτό και σε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα κι ανάγκες που αντιμετωπίζουν, όλοι μας έχουμε ευθύνη να βοηθήσουμε από όποια σκοπιά μπορεί ο καθένας μας, απέναντι στην κοινωνία ισότητας που αποζητούμε. Είτε καταλαμβάνουμε κάποια θέση αποφασιστικών αρμοδιοτήτων και λήψης αποφάσεων, είτε απλώς συμμετέχοντας σε συλλόγους υπέρ των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Τρόποι υπάρχουν! Φτάνει να θέλουμε να το κάνουμε. Πρώτα, όμως, οφείλουμε να διαβάσουμε και να ενημερωθούμε για τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία. Τις χρόνιες και σημαντικότερες ανάγκες των ατόμων αυτών τις δημιουργεί η κοινωνία μας, εμείς οι ίδιοι δηλαδή με την άγνοιά μας κι όχι η αναπηρία τους.
Στo Δήμο μας , οι δομές που απευθύνονται στα άτομα με αναπηρία καθώς και μονάδες κοινωνικής φροντίδας δεν υφίστανται. Δυστυχώς, η παρέμβαση του Δήμου , σε επίπεδο που θα μπορούσε πράγματι να συμβάλλει, είναι ή επικοινωνιακή ή ανύπαρκτη.
Με αφορμή, λοιπόν, την Παγκόσμια Ημέρα ΑμΕΑ, προτείνω μια σειρά άμεσα υλοποιήσιμων προτάσεων, για τα άτομα με αναπηρία στο Δήμο μας:
- Συνεργασία του Δήμου μας με δομές πρόνοιας, στην κατεύθυνση της ευαισθητοποίησης των πολιτών.
- Συνδιοργάνωση Δήμου - Περιφέρειας –προνοιακών δομών και συλλόγων ΑμΕΑ, πολιτιστικών εκδηλώσεων και αθλητικών προγραμμάτων με δωρεάν συμμέτοχη των ΑμΕΑ.
- Διασφάλιση της ενεργού συμμετοχής των ίδιων των ατόμων με αναπηρία και των οργανώσεων τους, στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για πολιτικές και προγράμματα, ιδιαίτερα εκείνων που τα αφορά.
Στη «ΝΕΑ ΔΥΝΑΜΗ» θεωρούμε ζητούμενο η Αυτοδιοίκηση να λειτουργήσει η ίδια ως προωθητική δύναμη στα αιτήματα του αναπηρικού κινήματος και να εφαρμόσει πολιτικές που αφορούν τόσο στην ανάδειξη των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όσο και στη δημιουργία κοινωνικού ιστού ασφάλειας και προστασίας, μέσω του σχεδιασμού και της υλοποίησης συγκεκριμένων θετικών δράσεων.
Κλείνω, υπενθυμίζοντας ότι το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από μια αναπηρία, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Σήμερα μπορεί να μην είμαστε εμείς, αύριο όμως...;
*Ο κ. Γιώργος Μανώλης είναι επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τεμπών.
