Ανήμποροι για το σωστό

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Γράφει ο "Όμηρος"

Μέρος δεύτερο

Στόχευση αυτής της μικρής ενότητας άρθρων είναι η ανάδειξη της διαφθοράς ως αιτίας των χρεοκοπιών της Ελλάδας, είτε με τη μορφή των κατά κυριολεξία πτωχεύσεων με την οικονομική και νομική μορφή τους είτε με τη μορφή των ουσιαστικών χρεοκοπιών, όπως αυτές των ετών 10 και 15, που θεωρούνται κρίσεις χρέους. Στην κυριολεκτική πτώχευση το κράτος δεν πληρώνει ούτε τους εξωτερικούς ούτε τους εσωτερικούς δανειστές του. Τα ομόλογά του γίνονται κουρελόχαρτα και για τις εσωτερικές πληρωμές η χώρα τυπώνει πληθωριστικό χαρτονόμισμα. Η Ελλάδα που καταστράφηκε και οικονομικά το 1922, στις αρχές εκείνου του χρόνου, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τη μικρασιατική εκστρατεία, έκοψε στη μέση το νόμισμά της, ώστε το 100δραχμο π.χ. να έχει αγοραστική δύναμη 50 δραχμών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο απέκτησε το κράτος το 1/2 του όλου σε κυκλοφορία νομίσματος.

Οι τότε κάτοχοι χρυσών λιρών διπλασίασαν την περιουσία τους στο εσωτερικό, οι εισαγωγές σχεδόν μηδενίστηκαν και οι καταθέτες τραπεζών είδαν την περιουσία τους να μειώνεται στο μισό. Τυπική, ωστόσο, πτώχευση του κράτους το 1922 δεν υπήρξε, παρά την πολύμορφη καταστροφή.
Στο προηγούμενο άρθρο της ενότητας αναφέρθηκε η σειρά των επίσημων πτωχεύσεων μέχρι το 1893, αλλά και κάποια σημεία της ουσιαστικής χρεοκοπίας, που ακολούθησε την ήττα της Ελλάδας από τους Οθωμανούς. Η τέταρτη κατά κυριολεξία πτώχευση ήρθε τον Μάιο του 1932. Η παγκόσμια οικονομική κρίση μετά το 1928, που σάρωσε την υδρόγειο, κατέστρεψε τη Γερμανία και έφερε τον φασισμό στην Ιταλία και τον ναζισμό στη Γερμανία, δεν μπορούσε ν’ αφήσει αλώβητη την Ελλάδα, που δεν είχε ακόμη συνέλθει από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την εισροή 1,5 εκατ. προσφύγων από τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία. Η πτώχευση αυτή ήταν δικαιολογημένη και συνέβη εξαιτίας αδυναμίας των αγορών χρήματος ν’ απορροφήσουν ξένα ομόλογα. Πολύ περισσότερο ενός κατά σύστημα χρεοκοπούντος κράτους. Αυτό παρά το γεγονός, ότι ο Βενιζέλος έχαιρε εκτίμησης στην Ευρώπη και την Αμερική. Η ειρωνεία για τη χώρα μας ήταν πως η τετραετία 1928-1932 θεωρήθηκε και μάλλον υπήρξε η «χρυσή τετραετία» του 20ού αιώνα.
Η μεγάλη οικονομική κρίση που έφερε σε περιδίνηση τον κόσμο ξεκίνησε από την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάσταχτες οικονομικές της υποχρεώσεις από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εντάθηκε με την κατάρρευση των τιμών στο αμερικανικό χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ. Η οικονομία της Ελλάδας βρέθηκε αμέσως υπό πίεση, καθώς μειώθηκαν δραστικά οι εξαγωγές της (καπνά και άλλα γεωργικά προϊόντα), όπως και τα εμβάσματα από Έλληνες της Αμερικής, που τότε ήταν σημαντικός οικονομικός παράγων για την Ελλάδα. Αυτές οι εξελίξεις επιδείνωσαν το ισοζύγιο συναλλαγών και άσκησαν μεγάλες πιέσεις στη δραχμή. Η στήριξη της τελευταίας από την Τράπεζα της Ελλάδος με την εκροή των αποθεμάτων της σε χρυσό μείωσε δραματικά την αξιοπιστία της. Οι επιπτώσεις υπήρξαν αλυσιδωτές και οδήγησαν τον πρωθυπουργό στην αναγγελία πτώχευσης τον Μάιο του 1932.
Αφήνοντας τις πτωχεύσεις θα πάμε στις υπόλοιπες χρεοκοπίες της Ελλάδας κάνοντας εισαγωγή από την πλατεία Κλαυθμώνος της Αθήνας. Θα απορήσετε, αλλά διευκρινίζω. Η γνωστή πλατεία επί της Σταδίου δεν είχε αυτό το όνομα μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Αρχικά λεγόταν πλατεία Αισχύλου και μετά το 1878 πήρε και διατηρεί εθιμικά το όνομα «Κλαυθμώνος», δηλαδή κλάματος. Ανάδοχος του ονόματος υπήρξε ο αρθρογφάφος της «Εστίας» και συγγραφέας Δημ. Καμπούρογλου, που της έδωσε το όνομα, γιατί εκεί μπροστά στο τότε Υπουργείο Οικονομικών ύστερα από κάθε εκλογική αναμέτρηση και αλλαγή κυβέρνησης μαζεύονταν οι απολυμένοι υπάλληλοι να διαμαρτυρηθούν για την απόλυσή τους, καθώς κάθε νέα κυβέρνηση απέλυε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που είχε διορίσει η προηγούμενη για να τακτοποιήσει τους δικούς της. Μετά το 1911 ο Βενιζέλος με συνταγματική προσθήκη θέσπισε τη μονιμότητα, που και αυτή δεινοπάθησε μέχρι το 1974, καθώς για 50 χρόνια (1936-1974) όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έπρεπε να διαθέτουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Στρατιωτικοί (μέχρι το 1994), δικαστές, δάσκαλοι, καθηγητές, λοιποί μόνιμοι και έκτακτοι δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι, υπάλληλοι οργανισμών του γενικού δημοσίου, δημόσιων εργοστασίων και άλλων οργανικών μονάδων ήταν της συντηρητικής παράταξης τέκνα αγαπητά «τήδε κακείσε ατάκτως ερριμένα» στα δημόσια αρμεκτήρια της αποκαλούμενης «δεξιάς» (καθεστώς αδιαπέραστο μεταξύ 1936 και 1974).
Στο αρχείο μου διαθέτω έγγραφο του Υπουργείου Υγείας του έτους 1966 επί κυβερνήσεως αποστατών, με το οποίο απολύθηκε η Φανή Ζ. από την Πειραματική Υγειονομική Μονάδα (ΠΥΜ) Λάρισας με τη φράση «Σας γνωστοποιούμεν ότι απολύεσθε από την υπηρεσίαν λόγω ελλείψεως πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων». Από έλλειψη χώρου και χρόνου αναγραφής και μόνον των πολιτικών και ταξικών ανομημάτων στην Ελλάδα θα κλείσω την από... πλατείας Κλαυθμώνος έως εδώ παρένθεση, για να παραθέσω τις συνεπακόλουθες ουσιαστικές χρεοκοπίες μας, που όλες συνδέονται με την εκτεταμένη παντός είδους εγχώρια διαφθορά. Μια διαφθορά που κάπως γονιδιακά παράγεται και κληρονομικώ δικαίω αναπαράγεται από γενιά σε γενιά ανεξαρτήτως πλέον των φορέων εξουσίας, μηδέ του ΚΚΕ εξαιρουμένου, καθώς και το κόμμα αυτό όπου παρέλαβε τη Δημοτική Αρχή, τακτοποίησε όλα τα στελέχη και μέλη του στους Δήμους και τα άφθονα νομικά πρόσωπα που ίδρυε κατά ριπάς ανά την Ελλάδα. Όταν περίσσευαν μέλη του, τα τακτοποιούσε προσκαίρως για έκτακτες ανάγκες π.χ. των ετήσιων πανηγύρεων, της καθαριότητας κ.λπ., λίγο δε αργότερα τα έβλεπες στρογγυλοκαθισμένα στις διοικητικές υπηρεσίες για ορισμένο πλην επαναλαμβανόμενο χρονικό διάστημα. Οπότε τα δικαστήρια τους «μονιμοποιούσαν», δηλαδή για το τυπικό του πράγματος έκριναν ως αορίστου χρόνου τις συμβάσεις τους. Αυτό το ιδιόμορφο και αντισυνταγματικό καθεστώς εδώ και πολλές δεκαετίες το έχουν υιοθετήσει όλα τα ελληνικά κόμματα με τους στρατούς τους. Ο Πάκης ο Παυλόπουλος, μάλιστα, με παμπόνηρο διάταγμα του 2004 παρέκαμψε το Σύνταγμα, τακτοποίησε σε πρώτη φάση 72.000 εκτάκτους και δημιούργησε νομοθετικό προηγούμενο, που ακολούθησαν τα δικαστήρια, τα οποία με αποφάσεις τους μονιμοποίησαν αμέτρητες χιλιάδες. Θα θυμίσω πως βασική αιτία της χρεοκοπίας του 2009 υπήρξε ο υπερδιπλασιασμός των δημόσιων υπαλλήλων μεταξύ 2004 και 2009. Αυτός ο τεράστιος στρατός του 1.071.000 ανθρώπων (στη θέση των 476.000 του 2004) της γενικής κυβέρνησης (Υπουργεία, Βουλή, προεδρία, αρχές, οργανισμοί, ΟΤΑ, ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ κράτους και ΟΤΑ που είχαν απογραφεί το 2009) ήταν το 10% του συνολικού και το 36% του ενεργού πληθυσμού και πληρώθηκε από εξωτερικό δανεισμό με τεράστια επιτόκια. Μετρείστε τώρα τις ουσιαστικές χρεοκοπίες του ελληνικού κράτους: 1) Χρεοκοπία με πτώχευση 1827. 2) Χρεοκοπία με πτώχευση 1832. 3) Χρεοκοπία 1857. 4) Χρεοκοπία 1879. 5) Χρεοκοπία με πτώχευση 1893. 6) Η βλακώδης χρεοκοπία του 1897. 7) Χρεοκοπία 1918. 8) Χρεοκοπία με εθνική καταστροφή 1922. 9) Χρεοκοπία με πτώχευση 1932. 10) Χρεοκοπία λόγω παγκόσμιου πολέμου 1944. 11) Χρεοκοπία λόγω υποτίμησης κατά 50% δρχ. έναντι $ 1953. 12) Χρεοκοπία 2010 (Κωστάκης, Πάκης, Γιωργάκης, Γιαννάκης). 13) Χρεοκοπία 2015. («αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες»). Η συνέχεια των οδυνηρών αναμνήσεων των ουσιαστικών χρεοκοπιών στο επόμενο._