1940-41: Μια ιστορία απ’ το Αλβανικό Μέτωπο...

Του Κων/νου Τσιρονίκου

Ήταν Απρίλης μήνας του 1941, όταν το Αλβανικό μέτωπο κατέρρευσε απ’ τα υπέρτερα και υπερσύγχρονα εξοπλισμένα χιτλερικά στρατεύματα. Η συν-υπογραφή με τους Γερμανούς του αντιστράτηγου Τσολάκογλου, 20-21 Απριλίου, των πρωτοκόλλων της άνευ όρων παράδοσης της Ελλάδας, παρά τις εντολές της κυβέρνησης Τσουδερού… για μάχη και αντίσταση μέχρις εσχάτων, οδήγησε στη διάλυση και αποχώρηση απ’ τα πεδία των μαχών του νικηφόρου, κατά των ορδών του Μουσολίνι, Ελληνικού στρατού.

Ασύντακτοι πλέον και βαριά στεναχωρημένοι οι στρατιώτες μας, κατά ομάδες, έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής προς τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Σε μια τέτοια παρέα ήταν και ο μακαρίτης ο πατέρας μου. Εξιστορώντας το οδοιπορικό της επιστροφής, έλεγε ότι κάποιοι άνδρες των ομάδων αυτών έφεραν και τον οπλισμό τους. Πίστευαν ότι και μετά τη διάλυση του Ελληνικού στρατού θα μπορούσαν να κάνουν αντίσταση κατά του ναζιστικού εισβολέα.
Κι εκεί που όλοι περπατούσαν ταλαιπωρημένοι, με βαριά και κουρασμένα απ’ τις κακουχίες πόδια ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί απ’ τα όπισθεν και μακράν του πατέρα μου ερχόμενα τμήματα. Ένα Γερμανικό πολεμικό αεροπλάνο που παρακολουθούσε την κίνηση των υποχωρούντων τμημάτων κατά μήκος της κοίτης του Αλιάκμονα ποταμού αγκομαχούσε να κρατηθεί στον αέρα, ενώ ο πυκνός καπνός και η απώλεια ύψους μαρτυρούσαν το αποτέλεσμα που θα ακολουθούσε. Σε λίγο λαβωμένο και ανήμπορο να πετάει καρφώνεται στα παγωμένα νερά του ποταμού παίρνοντας μαζί του και το πλήρωμά του.
Σύμφωνα με τα λόγια του πατέρα μου βασιζόμενα σε κυκλοφορούσες φήμες το αεροπλάνο χτυπήθηκε από άνδρες των ομάδων που έφεραν ακόμα τον οπλισμό τους. Και οι ντουφεκιές που ακούστηκαν και έριξαν το αεροπλάνο στον ποταμό ήταν το προμήνυμα της αντίστασης που θ’ ακολουθούσε. Το σημάδι ότι οι επίδοξοι κατακτητές δε θα καλοπερνούσαν στον τόπο μας.
Η παραπάνω διήγηση του πατέρα μου καταδείκνυε περίτρανα ότι τα παιδιά της Ελλάδας ακόμα και στην υποχώρηση, ασύντακτα και στρατιωτικά ακέφαλα, την ώρα που τα σιδερόφρακτα ναζιστικά στρατεύματα μαγάριζαν την ένδοξη πατρίδα μας αντιστέκονταν. Και η αντίσταση αυτή ξεκινούσε απ’ τη μεγάλη αγάπη προς την πατρίδα, που ανέβλυζε απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.
Αυτή η αγάπη κρατούσε διαρκώς καρφωμένη τη σκέψη τους στο πως θα πολεμήσουν τον κατακτητή. Αυτόν που με τη νέα τάξη πραγμάτων καταπατούσε το μεγαλείο της Ελλάδας που το συνθέτουν ο κλασικός της πολιτισμός, η ορθόδοξη χριστιανική πίστη, η παράδοση, η ιστορία της…
Το περιστατικό του χτυπήματος του γερμανικού αεροπλάνου από ελληνικά πυρά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούσε την αρχή της αντίστασης απέναντι στον σφαγέα του ελεύθερου κόσμου. Στον οδοστρωτήρα των εθνικών πολιτισμών που επιχειρούσε να επιβάλλει τη νέα τάξη πραγμάτων με την υπακοή του κόσμου στην αρχή της ισχύος, που εκφράζεται με τη δύναμη των όπλων.
Πρέπει να σημειωθεί ότι τέτοια γεγονότα καταμαρτυρούν τις αρετές και τις αξίες της φυλής μας, που ιστορικά δόξασαν τη χώρα μας, της οποίας η ακεραιότητα σήμερα αμφισβητείται από ανιστόρητες κρατικές ηγεσίες με εκφράσεις του τύπου: «Γαλάζια πατρίδα»… και ό,τι άλλο ανυπόστατο και διεθνές παράνομο ακούμε. Αυτές τις κατακτητικές νέο- οθωμανικές βλέψεις και ορέξεις πρέπει να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσουμε, αν ποτέ οι επίδοξοι βιαστές της ελευθερίας των λαών αποπειραθούν να κάνουν πράξη τις αντί-κείμενες προς το διεθνές δίκαιο επιδιώξεις τους.
Οδηγός μας το έπος του 1940, που ενωτικά ο λαός μας συνέτριψε τις σιδερόφρακτες μεραρχίες του φασιστικού εισβολέα. Ένας λαός που πολέμησε όπως υπαγόρευε η ιστορία του, όπως τον οδηγούσε ο χτύπος της καρδιάς του, η λαχτάρα της ελευθερίας, η δύναμη της πίστης του.
Ένας λαός που πάλεψε να ζήσει στην τριπλή κατοχή- ιταλική, γερμανική, βουλγαρική- που μάτωσε ξανά και ξανά και ορθώθηκε στα χρόνια τα κατοπινά.