Οι …«βλάχοι» από την Κερατέα! Τα φλώρια! Τα λιμά! Οι χωριαταρέοι που την έβγαζαν μια ζωή με χαρούπια, ξυλοκέρατα δηλαδή σαν τα γουρούνια Ε, όχι!
Ρε παιδάκι μου τι ψάχνεις; Γιατί πλακώθηκαν μαθητές γειτονικών χωριών; Μπορείς δηλαδή να μου πεις γιατί την πέφτουμε εμείς στους Βολιώτες, οι Ηρακλειώτες στους Χανιώτες, οι γάβροι στους βάζελους και τόσοι άλλοι; Μην ψάχνεις το γιατί, δεν υπάρχει γιατί. Μοναχά νεανικό αίμα υπάρχει, αίμα που βράζει, αίμα που τρέχει ορμητικό μέσα στις καθαρές αρτηρίες, ανεβαίνει στο κεφάλι και ο έλεγχος χάνεται. Οπότε, ποια έξαρση της παραβατικότητας μου τσαμπουνάς τώρα; Το θέμα προσφέρεται μονάχα για τα κανάλια που το σηκώνουν κάθε τόσο γιατί ψιλοπουλάει κι επιπλέον γιατί υπάρχει …οπτικό υλικό. Βλέπεις, σήμερα τα καλόπαιδα, εκτός από λάμες κρύβουν στην τσέπη τα πιο «δυνατά» i-phone. Τα βγάζουν, τραβάνε βιντεάκι και μετά το μοσχοπουλάνε στο κανάλι και βγάζουν φράγκα. Μπα, πώς την είδες δημοσιογράφε; Στο τζαμπέ; Πάνε αυτά, έχει ξυπνήσει η πιτσιρικαρία, εκμεταλλεύεται ευκαιρίες και βγάζει φράγκα απ’ το τίποτα.
Και μετά πιάνουν και το παίζουν τα κανάλια δυο, τρεις, πέντε, έξι φορές, πουλάει το ξύλο πόσο μάλλον όταν είναι και αληθινό, «ορίτζιναλ», όχι «δηθενιά». Και καθόμαστε οι ευπρεπείς ενήλικες, στις συντροφιές μας, κρασάκι, ουισκάκι και ξηροκάρπι και όλοι μαζί ανησυχούμε βαθέως γιατί, αποφαινόμαστε, -ω, ναι !, «έχει ξεφύγει η κατάσταση». Κι ως συνήθως αναθυμούμαστε τα παλιά, κι αρχίζουμε τις ηθικολογίες. «Α, εμείς δεν κάναμε έτσι βρε παιδί μου, υπήρχε σεβασμός… Κρατούσαν οι οικογένειες, όχι όπως τώρα…».
Κι επειδή βαριέμαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια για εξιδανικευμένα παρελθόντα, όπου όλα ήταν «τάξις και ηθική», για πες μου σε παρακαλώ, ποιος ξάπλωσε κείνα τα …σεβαστικά χρόνια με μια μπουνιά τον φυσικό μέσα στην τάξη, στο Α’ Λύκειο Αρρένων, όταν εκείνος χαστούκισε τον μαθητή; Ποιος πετούσε …πορτοκάλια στον μαθηματικό που έσκαγαν δίπλα του όταν έλυνε ασκήσεις στον πίνακα; Και ποιος δεν έζησε το κανονικό μπούλινγκ που δεχόταν η λυκειάρχισσα, όταν όλο αυτό το κοπάδι των μικρών αγριμιών καταλάβαμε πως η φουκαριάρα η γυναίκα ήταν θεόκουφη; Κι αυτά είναι μερικά μόνο, και σχετικώς ήπια περιστατικά που έζησα προσωπικά- σκέψου δηλαδή να αρχίσει ο καθένας να λέει εδώ μέσα τα δικά του. Θα το ξημερώσουμε.
Να σε πάω πιο πίσω ακόμη; Έχεις ακούσει για τον «Νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού» του Καραμανλή, που έγινε και ταινία και κατέγραφε την κατάσταση στη νεολαία της «αυστηρής» δεκαετίας του ‘’60; Προφανώς, θα ’χεις δει εκεί τον Βουτσά σε ρόλο τεντιμπόι, να δέρνει τον γυμνασιάρχη, να είναι ένας κανονικός μπουκαδόρος που κάνει διαρρήξεις, να συχνάζει σε νεανικά στέκια – καταγώγια φουλ στην τεστοστερόνη, να πίνει, να καπνίζει και να διαπράττει ό,τι άλλο έπαιζε σε ψιλοπαράβαση, πριν καταλήξει σε δημόσια διαπόμπευση.
Να σε πάω παραπέρα; Αναδιφώντας κάποτε σε παλιές λαρισαϊκές εφημερίδες, έπεσε στα χέρια μου άρθρο γραμμένο εν έτει 1920. Λάβρος ο αρθρογράφος κατά της νεολαίας της εποχής που δεν «εσέβετο» τίποτε, και η οποία είναι παντελώς «αγράμματος» και «ασεβής». Αναρωτιόταν δε πού θα οδηγούσε «τοιαύτη κατάστασις». Λίγα χρόνια μετά, τα ίδια αυτά παιδιά, η λοιδορούμενη και εγκαλούμενη γενιά, πήρε το όπλο και υπεράσπισε την πατρίδα «πάνω κει στις Πίνδου τις κορυφές», έβγαλε καλούς και νομοταγείς πολίτες που ξαναστήσαν την κατεστραμμένη Ελλάδα στα πόδια της, έβγαλε επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς και στεφανώθηκε με δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ας μείνουμε ψύχραιμοι! Καμιά κοινωνία δεν «χάλασε» έτσι, ξαφνικά. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από τις παλαιότερες. Ίδιοι παραμένουν οι άνθρωποι, ίδιες και οι δόσεις της αλητείας και μοναχά τα μέσα αλλάζουν. Αν π.χ. ο αξιότιμος και σεβαστός σήμερα υπουργός Επικρατείας κ. Μάκης Βορίδης έπαιζε ξύλο, ως νεαρός τη δεκαετία του ’80, με άλλους πολιτικούς νεολαίους με στειλιάρια και τσεκούρια, σήμερα οι επίγονοι δέρνονται με σιδερογροθιές και σουγιάδες «πεταλούδα». Και φυσικά, σ’ αυτό το τσούρμο των «ρεμαλιών», και τότε και τώρα, θα τους βρεις όλους. Και τα παιδιά των «καλυτέρων οικογενειών» κατά πώς λέει η αστούρα, αλλά και τα παιδιά διαλυμένων σπιτικών. Στον δρόμο, στα σχολικά προαύλια θα βγουν και θα πλακωθούν παιδιά γονιών αδιάφορων, αλλά και γονιών που σκίζονται για το μεροκάματο, απ’ το πρωί ως το βράδυ, βιοπάλη κι αγκομαχητό, να μην τους λείψει τίποτε.
- Τι λάθος κάνω δάσκαλε; Ψοφάω όλη μέρα στη δουλειά για να χουν απ’ όλα. Να παπούτσια Nike 120 ευρώ, να μπουφάν φίρμα, 170 έδωσα. Έβαλα εγώ ποτέ τέτοιο παπούτσι, που ντύνομαι μια ζωή στη λαϊκή;»
Μου τα έλεγε στο γραφείο μου, όπου είχε έρθει με τα ρούχα της δουλειάς, ταλαίπωρος, ιδρωμένος, απελπισμένος… «Ο μεγάλος μου δεν είναι έτσι. Άλλο παιδί… Σοβαρό, μετρημένο, εργατικό…». Κι εκεί καταλαβαίνεις πως η ροπή στη βία και την αλητεία είναι και θέμα χαρακτήρα. Και πόσο δύσκολο να παλεύεις με χαρακτήρες!
Να το πω ξανά; Ψυχραιμία! Το φαινόμενο «νεανική βία» προβληματίζει, αλλά δεν είναι καινούργιο, όπως ξαφνικά – τάχα μου- ανακάλυψαν τα κανάλια. Στα σχολειά μας, σχολειά τριακοσίων πάνω – κάτω μαθητών, ασχολούμαστε συχνά με τους πέντε δέκα «παραβατικούς», έχοντας στο μεταξύ ξεχάσει πως στο ίδιο αυτό προαύλιο κυκλοφορούν άλλα διακόσια ενενήντα υπέροχα παιδιά που δίνουν κάθε μέρα τον αγώνα τους, που θα βγουν αύριο έξω και θα φτιάξουν καλές κοινωνίες. Παιδιά που συχνά βιώνουν στο σπίτι και στέρηση και διαζύγια, και εντάσεις, και ανεργία, παιδιά παρατημένα που μεγαλώνουν με παππούδες και γιαγιάδες, αλλά είναι εκεί, ζωντανά και φωνακλάδικα, παίζουν, γελούν, μαθημένα από μικρά στα δύσκολα. Σού μιλάνε με ευγένεια, στον πληθυντικό, και δεν θα σού δείξουν ποτέ την ανέχειά τους. Στα ίδια αυτά προαύλια θα δεις παιδιά που τρέχουν κάθε απόγευμα να τα βγάλουν πέρα, διάβασμα, ξένες γλώσσες, αθλητισμός, μια νεολαία σε διαρκή θετική κίνηση, που ιδροκοπά γιατί της είπαν οι γονείς πως πρέπει να σπουδάσει και το ‘χει βάλει καλά στο μυαλό της. Κι εσύ κάθεσαι, ανησυχείς και την …οικτίρεις που είναι κολλημένη με το κινητό. Αλήθεια, ήσουνα κάνα δίωρο στο Facebook σήμερα;
Η νεολαία θα παραμένει πάντα νεολαία. Τα «κοκοράκια» θα συνεχίσουν να δέρνονται στους δρόμους γιατί απλά …έτσι είναι, για τη βλακεία, για τη «μαγκιά»… Και η νεολαία θα συνεχίσει τον δρόμο της, θα πορεύεται άλλοτε καλομαθημένη, άλλοτε αγχωμένη ή χαλαρή. Θα φάει κι αυτή τα «χαστούκια» της και θα βιώσει και δύσκολα, γιατί η ζωή αυτή είναι, στη γυάλα δεν μένει κανείς. Η νεολαία είναι μια ευαίσθητη περίοδος. Εμείς άραγε είμαστε εκεί, πάσσαλοι δεμένοι στο νεαρό δεντρί για να κρατηθεί και να μην στραβώσει; Εδώ σε θέλω μάγκα μου… Γιατί από λόγια και κριτικές, από συγκρίσεις και ηθικολογίες έχω χορτάσει και άλλο δεν μπορώ…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
