Του Χρήστου Τσαντήλα
ΔΕΝ είμαι βέβαιος αν στους πολλούς έγινε κατανοητό, τι ακριβώς άρχισε να συμβαίνει (και να εξελίσσεται με ραγδαίο ρυθμό) στον τομέα της «δωρεάν» δημόσιας παροχής υγείας. (Τα εισαγωγικά χρειάζονται γιατί είναι ανέκδοτο πια). Είμαι όμως σίγουρος ότι εκείνοι οι άτυχοι πολίτες που χρειάστηκε να ζητήσουν την ιατροφαρμακευτική βοήθεια του εθνικού συστήματος υγείας και να διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα στην περίθαλψη, το οποίο πλήρωσαν αδρά με τις κρατήσεις τους στα ταμεία από τους κόπους μιας ζωής, έχουν δυσάρεστη, αλλά ακριβή γνώση της κατάστασης...
ΔΕΝ είναι τόσο η έλλειψη χρηματοδότησης η αιτία για το «ξεχαρβάλωμα» των δημόσιων νοσοκομείων σ’ ολόκληρη τη χώρα, (όταν δεν διαθέτεις λεφτά, δεν μπορείς να χρεωθείς απόλυτα την ευθύνη για τις ελλείψεις, ως διεύθυνση, στα νοσηλευτικά ιδρύματα...) αλλά είναι κάτι άλλο, ένα σχέδιο που από καιρό υλοποιείται με περισσή φροντίδα από τους «μαιτρ» της κατανομής του πλούτου, που υπηρετούν για την ώρα τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Θα πει κανείς και τι είσαι εσύ που μπορείς να γνωρίζεις καλά τι ακριβώς συμβαίνει στον χώρο της Υγείας; Αλλά τι χρειάζεται παραπάνω να είσαι από απλός πολίτης και ενίοτε ασθενής ή συνοδός, για να καταλάβεις τι γίνεται όταν πρωί – πρωί, βλέπεις καθηγητές και γιατρούς που υπηρετούν στα κρατικά νοσοκομεία, να χειρουργούν σε ιδιωτικές κλινικές;
ΕΙΝΑΙ ασαφές το νομικό πλαίσιο είπατε; Και τι είναι σαφές, στην χώρα όπου, πάνω από τα μισά χειρουργεία του δημόσιου νοσοκομείου είναι από χρόνια χαλασμένα και ανενεργά; Ποιος πλήρωσε όλα αυτά τα εκατομμύρια για να αγοραστούν και να αραχνιάζουν καιρό τώρα; Γιατί θα πρέπει να είσαι ειδικός για να καταλάβεις το γιατί αυξήθηκε η κίνηση και αναπτύχθηκαν τελευταία καινούργιες πτέρυγες στα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα; Πώς συμβαίνει οι περισσότεροι ασθενείς να εξέρχονται με όσα πλείστα παράπονα από τα δημόσια νοσοκομεία μετά τη νοσηλεία τους, κυρίως για τις ελλείψεις αναλώσιμων υλικών και προσωπικού; Πόσο χαζός πρέπει να είσαι για να μην καταλάβεις ότι την δημόσια υγεία την υπηρετούν πλέον ελάχιστοι, οι ίδιοι και οι ίδιοι γιατροί, που χτυπούν... σκοπιά μερόνυχτα, σε απλήρωτες ψυχοφθόρες βάρδιες, αγκαλιά με τα μικρόβια και τις τεράστιες ευθύνες, επειδή τιμούν ακόμη τον όρκο του Ιπποκράτη; Ποιος από τους πολίτες που πέρασαν από αυτά τα νοσοκομεία, δεν γνωρίζει πόσοι εργάτες νοσηλευτές της υγείας απέμειναν;
ΛΟΙΠΟΝ, μόνο ειδικός δεν είμαι. Πολίτης είμαι, ασφαλισμένος, που πλήρωνα μια ζωή για να έχω περίθαλψη. Και που ευτυχώς δεν την χρειάστηκα ακόμη. Όπως εύχομαι οι περισσότεροι εξ ημών. Και που αντιλαμβάνομαι ότι η χώρα βρίσκεται σε οικονομικό πόλεμο. Με τους πολίτες της όμως, να μην βρίσκονται στα χαρακώματα. Ούτε και κανείς άλλος. Γι αυτό και οι μάχες να χάνονται η μία μετά την άλλη. Όπως τώρα κι αυτή, της δημόσιας δωρεάν παροχής υγείας...
