Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
Το «τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» φαίνεται ότι χόρεψαν στην κυριολεξία κυβέρνηση και δανειστές.
«Τελευταίο» γιατί από την στιγμή που δεν επετεύχθη συμφωνία είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει έτερος χορός για δυο ή αν απλά θα συνεχίσουν να μας χορεύουν στο ταψί. Όπως φαίνεται οι δανειστές παρότι προφανώς αντιλαμβάνονται τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση δε έχουν σε καμία περίπτωση την διάθεση να της διευκολύνουν την ζωή και κατ’ επέκταση την παράταση του πολιτικού της βίου αν δεν υποκύψει στις απαιτήσεις τους. Και όπως φαίνεται και όπως και από την αρχή το είχαμε καταλάβει, όταν η ελληνική κυβέρνηση άρχισε να μιλάει περί εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο, ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι το επιθυμούν αυτό στην παρούσα φάση, πολύ δε περισσότερο το ΔΝΤ το οποίο είναι άτεγκτο στο θέμα του δημοσιονομικού κενού.
Υπό τις συνθήκες αυτές μετά το ταγκό στο Παρίσι ξαναρχίζουν τα όργανα στην Ελλάδα.
Και μάλιστα, πιο εκκωφαντικά από πριν, διότι είναι προφανές ότι οι εξελίξεις πιέζουν, άλλωστε πολλαπλασιάζονται πλέον και οι φωνές που το ζητούν ευθέως, για επίσπευση των διαδικασιών περί προεδρικής εκλογής, προκειμένου με τον ένα η τον άλλον τρόπο να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Πόσο μάλλον που αυτή η παράταση του Μνημονίου για ένα εξάμηνο, από κει που συζητιόταν ως ένα... πιθανό σενάριο τις τελευταίες μέρες, μετά το Παρίσι, αρχίζει να παίρνει την προοπτική της βεβαιότητας, παρότι η κυβέρνηση το αρνείται και μιλάει για παράταση ολίγων εβδομάδων για «τεχνικούς λόγους». Μάλιστα υπάρχει και... άλλοθι για κάτι τέτοιο, το οποίο έχει να κάνει με το εικοσαήμερο κλείσιμο των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων λόγω εορτών. Αυτό, ίσως δώσει και περισσότερο χρόνο στην κυβέρνηση για διαπραγμάτευση.
Και όλα αυτά σε ένα κλίμα όπου η συναίνεση εξακολουθεί να απουσιάζει μεγαλοπρεπώς καθώς παρά το ότι οι φωνές που την ζητούν πληθαίνουν επίσης από όλες τις πλευρές, μπροστά στην εθνική ανάγκη, δεν υπάρχει η ανάλογη πολιτική διάθεση για λόγους καθαρής κομματικής εξυπηρέτησης.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αυτή είναι η γενική εικόνα για την Κυβέρνηση, η οποία εδώ και πολύ καιρό, μέχρι να προλάβει να πει «δόξα σοι ο Θεός» αρχίζει το «βοήθεια Παναγιά μου» και το «Κύριε ελέησον». Αυτό το τελευταίο δε κυριολεκτικώς.
Αν ας πούμε συναινέσει στην περαιτέρω μείωση των συντάξεων στο 20% ή για την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά ή για αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τότε δεν είναι καν ανάγκη να «παλεύει» για την μη πρόκληση πρόωρων εκλογών με αφορμή τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, διότι απλούστατα θα έχει υπογράψει την θανατική της καταδίκη. Όχι ψηφοφόρους δεν θα βρει αν τα πράγματα οδηγηθεί σε εθνικές εκλογές αλλά ούτε βουλευτές δεν θα βρει (και από τους δικούς της) για την περίφημη προεδρική εκλογή. Άλλωστε και κυβερνητικοί βουλευτές έχουν διαμηνύσει ότι δεν έχουν την πρόθεση να ψηφίσουν τέτοιου είδους μέτρα αλλά και βουλευτές ανεξάρτητοι η άλλων κομμάτων οι οποίοι... ρέπουν προς την εκλογή προέδρου από την παρούσα Βουλή προβάλλουν ως επιχείρημα ναι μεν το εθνικό καλό αλλά μέσα σε ένα περιβάλλον όπου έχει σημειωθεί μία «φιλολαϊκή στροφή», η οποία βεβαίως θα αλλάξει αυτομάτως κατεύθυνση αν εφαρμοστούν αυτά που ζητούν οι δανειστές. Οπότε, σε τέτοια περίπτωση προφανώς και δεν θα ψηφίσουν. Αν αποδεχτεί η κυβέρνηση τα αιτήματα των δανειστών είναι σαν να βάζει το πιστόλι στον κρόταφο και να αυτοπυροβολείται. Οπότε, κάλιο να πέσει... ηρωικά, προβάλλοντας αντίσταση μέχρις εσχάτων και έχοντας την ελπίδα ότι αυτή η «αντίσταση» θα εκτιμηθεί από βουλευτές και ψηφοφόρους. Και εν πάση περιπτώσει να συνεχίσει να πιέζει και η ίδια παίζοντας το τελευταίο της χαρτί, και προβάλλοντας το δίλημμα «συμφωνία η πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα».
Βέβαια το δίλημμα είναι διπλής ανάγνωσης.
Διότι ακριβώς η πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, η έλλειψη συνεννόησης, οι δημοσκοπικώς προβλέψεις για επικράτηση ΣΥΡΙΖΑ χωρία αυτοδυναμία όμως και η στάση ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν πρόκειται να δεσμευτεί για τίποτα από όσα η παρούσα κυβέρνηση διαπραγματεύεται, αποτελούν μία ακόμη «εξήγηση» για την στάση των δανειστών, οι οποίοι προφανώς κάνουν... οικονομία δυνάμεων, σε περίπτωση που υπάρξει πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, ώστε να «στριμώξουν» την επόμενη κυβέρνηση. Άλλωστε οι του ΔΝΤ το είπαν ξεκάθαρα, ότι δεν τους ενδιαφέρει το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας.
«Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας όμως η έλλειψη επικοινωνίας με έχει κάνει τρελό»
Αυτό είναι το πιθανότερο άσμα που άδουν Σαμαράς και Βενιζέλος μετά τον ταγκό στο Παρίσι και την κατάσταση που έχει προκύψει.
