Θ’ Ματθαίου: Το βάδισμα του Κυρίου επάνω στα κύματα

Του Αχιλλέα Πιτσίλκα, Δ.Θ.
Από την περικοπή του σημερινού Ευαγγελίου, ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτα είναι τα εξής:
α) Ο Χριστός περιπατεί επάνω στα κύματα
Ύστερα από το θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων, ο Κύριος εξανάγκασε τους Μαθητές Του να ανεβούν στο πλοιάριό τους και να περάσουν απέναντι, ενώ ο ίδιος παρέμεινε στο όρος, για να προσευχηθεί. Καθώς δε οι Μαθητές κωπηλατούσαν με πολύ μεγάλη δυσκολία, όταν έφθασαν στο μέσον της λίμνης κατά την 4 φυλακή της νύκτας (3-6), αντίκρισαν κάποια στιγμή τον Κύριο να έρχεται προς το μέρος τους, βαδίζοντας, σαν σε στεριά, επάνω στα κύματα και κραύγασαν αυθόρμητα: «φάντασμα» (Ματθ. 14,26). Εκείνος όμως τους φώναξε: «Έχετε θάρρος, μη φοβείσθε, εγώ είμαι» (Ματθ. 14,27).

Στα πιο πάνω φαίνεται ότι ο Κύριος άφησε εξεπίτηδες τους Μαθητές Του μόνους, για να αντιμετωπίσουν τον άνεμο και τα κύματα χωρίς Αυτόν και να καταλάβουν αυτό που τους είχε πει και με τα λόγια, δηλ., ότι χωρίς Αυτόν, δεν ήταν δυνατόν τίποτε να αντιμετωπίσουν (βλ. Ιω. 15,5).
Από την άλλη πλευρά πάλι να βλέπουν ότι Εκείνος έρχεται προς το μέρος τους υπερφυσικά, παρ’ όλες τις δυσκολίες, για να παρηγορούνται και να μην απογοητεύονται. Για τον λόγο αυτό έπρεπε να έχουν θάρρος, παρ’ όλους τους πειρασμούς, σκεπτόμενοι ότι Εκείνος έσπευσε προς τον μέρος τους.
Χωρίς Χριστόν (Εφ. 2,12) ο άνθρωπος, κατά τον απόστολο Παύλο, ζει χωρίς ελπίδα στις επαγγελίες του Θεού, ενώ ταυτόχρονα είναι ανίσχυρος να αντιπαλέψει στις δυσκολίες της ζωής και να περάσει στην αντίπερα όχθη της αιώνιας ζωής. Για τούτο ζει ως άθεος, χωρίς κανένα νόημα στη ζωή. Για τούτο κάθε άνθρωπος πρέπει να βλέπει τον Χριστό που έρχεται και να ζει κοντά Του. Αυτό δε ακριβώς μας υποδεικνύει για την ενθάρρυνσή μας και το χριστιανικό τραγούδι «Τι να φοβηθώ»:
«Όταν είσαι εσύ κοντά μου,
πες μου τι να φοβηθώ,
όταν σ’ έχω συντροφιά μου,
φύλακά μου βοηθό;».
β) Το βάδισμα και του Πέτρου επάνω στα νερά
Στο άκουσμα της φωνής του Κυρίου, ο Πέτρος αναθάρρησε τότε και είπε:
- «Κύριε, ει συ ει, κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα» (Ματθ. 14,28). Από τα λόγια αυτά φαίνεται, κατά το Ζιγαβηνό, ότι αγαπούσε πιο πολύ από τους άλλους τον Χριστό και για να κάνει λίγο επίδειξη.
- «Ελθέ», του αποκρίθηκε ο Κύριος μονολεκτικά. Και εκείνος πήδηξε μονομιάς στο νερό, χωρίς να βουλιάξει και άρχισε να βαδίζει και εκείνος στα κύματα, ερχόμενος θριαμβευτικά προς το μέρος Του, γιατί ο Κύριος είχε υποστρώσει γι’ αυτόν τη θάλασσα, δείχνοντας την παντοδυναμία Του.
Από την πιο πάνω σκηνή φαίνεται ότι οι Μαθητές του Χριστού, γίνονται ικανοί να κατορθώσουν και τα εντελώς αδύνατα, όταν ενισχύονται από τη θεία Χάρη και προσβλέπουν αδιατάρακτα σ’ Αυτόν. Αυτό γινόταν αργότερα και στον απόστολο Παύλο και για τούτο έλεγε, ότι «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμωντί με Χριστώ» (Φιλιπ. 4,13). Ταυτόχρονα όμως ο Κύριος ήθελε να διδάξει στους Μαθητές Του το καθήκον προφανώς της ενθάρρυνσης των συνανθρώπων τους, δηλ. να παρακαλούν το λαό, όπως έλεγε ο Θεός και στα χρόνια της Π. Διαθήκης (Ης. 40,1).
Αυτήν ακριβώς τη δύναμη του Χριστού, που ονομάζεται και Χάρη του αγίου Πνεύματος, ντύνονται όλοι οι Άγιοι, γιατί αυτή τους έδινε, όπως και στον απόστολο Παύλο, «το νίκος» (1 Κορ. 15,57 και 2 Κορ. 2,14). Αυτήν πρέπει να ντυνόμαστε και όλοι οι χριστιανοί «προσερχόμενοι τω θρόνω της Χάριτος, ίνα λάβωμεν έλεος και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν» (Εβρ. 4,16). Και όχι μόνον να «εύρωμεν» αλλά και να αυξανόμαστε «εν χάριτι και γνώσει του Κυρίου Ιησού Χριστού» (2 Πετρ. 3,12). Αυτό δε ακριβώς έκαναν οι πρώτοι χριστιανοί και για τούτο έλεγαν:
«Ελθέτω χάρις
και παρελθέτω ο κόσμος ούτος».
γ) Η βύθιση του Πέτρου στα νερά και η ανάσυρσή του από τον Κύριο
Σε κάποια στιγμή όμως ο Πέτρος απέστρεψε το πρόσωπό του από τον Κύριο και στράφηκε προς τον άνεμο που έγινε ισχυρός, και άρχισε να βουλιάζει στο νερό, αλλά αστραπιαία φώναξε: «Κύριε, σώσόν με» (Ματθ. 14,30).
Τότε ο Κύριος που βρέθηκε δίπλα του, άπλωσε το χέρι του και τον ξανασήκωσε επάνω στο νερό, ενώ ταυτόχρονα τον επέπληξε, λέγοντας: «Ολιγόπιστε, τι εδίστασας;» (Ματθ. 14,31).
Με τα πιο πάνω λόγια έφθασαν στο πλοιάριο και ανέβηκαν επάνω, ενώ κόπασε μονομιάς ο άνεμος και οι Μαθητές κατάπληκτοι προσκυνούσαν τον Κύριο, λέγοντας: «Αληθώς Θεού υιός συ ει» (Ματθ. 14,33). Στ’ αλήθεια δηλ. είσαι ο Υιός του Θεού.
Από όλα τα πιο πάνω ο Πέτρος διδάχθηκε ασφαλώς να μην έχει εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις και να μην αποστρέφει το πρόσωπό του από του Κυρίου ούτε για μια στιγμή.
Ταυτόχρονα όμως διδάσκει προς όλους και την αστραπιαία καταφυγή στο Θεό που, απλώνοντας το χέρι Του, σώζει τους ικετεύοντες.
Για να μην είναι όμως κανείς ολιγόπιστος, πρέπει, όπως φάνηκε, να έχει σταθερά το βλέμμα του προς τον Κύριο, δηλ. να προσεύχεται αδιάλειπτα και να μην επηρεάζεται από τα κύματα της ζωής. Για τούτο οι άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας ζητούσαν από τους πιστούς το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (1 Θες. 2,13), διότι «άνευ αδιαλείπτου προσευχής, προσεγγίσαι τω Θεώ ού δύνασαι» (Ισαάκ Σύρου, Ευρ. Ασκητικά 51).
Για την αναγκαιότητα της προσοχής του βλέμματός μας στη μορφή του Χριστού γίνεται λόγος και σε ένα χριστιανικό νεανικό τραγούδι, που αναφέρει το εξής:
«Με το βλέμμα στραμμένο
στου Χριστού τη μορφή
πλημμυρίζ’ η καρδιά μας
από αγάπη αγνή».