Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
Η ΕΙΔΗΣΗ στην πρώτη σελίδα της χθεσινής «Ελευθερίας», δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες… Εξιστορούσε ένα επεισόδιο της καθημερινότητας στην εκπαίδευση:
«Τιμοκατάλογο με το χρηματικό ποσό που θα έπρεπε να περιέχει το φακελάκι, το οποίο θα έδιναν οι φοιτητές για να περάσουν το μάθημα, είχε συντάξει αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Το ποσό που θα είχε μέσα το φακελάκι ήταν ανάλογο με τον βαθμό που ήθελαν να πάρουν οι φοιτητές.
Ο πανεπιστημιακός διδάσκαλος- τον οποίο οι συνάδελφοί του αποκαλούσαν «ψιλικατζή»- για να βαθμολογήσει μάθημα με «8» ζητούσε 300 ευρώ και για το «6» ζητούσε 250 ευρώ».
ΔΕΝ προκαλεί κατάπληξη το γεγονός… Κατάπληξη προκαλεί το σημείο εκείνο του ρεπορτάζ, που περιγράφει τη συμπεριφορά των συναδέλφων του καθηγητή, απέναντί του: «…ο πανεπιστημιακός δάσκαλος – τον οποίο οι συνάδελφοί του αποκαλούσαν ψιλικατζή…»!. Τουτέστιν: η εκπαιδευτική κοινότητα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας γνώριζε ότι «τα έπαιρνε» και τον αποκαλούσε «ψιλικατζή»!... Να υποθέσω ότι ο χαρακτηρισμός οφείλεται στο ότι κάποιοι άλλοι έπαιρναν περισσότερα; Αυθαίρετο συμπέρασμα… Το σίγουρο είναι ότι για να τον αποκαλούν έτσι, γνώριζαν τι συνέβαινε… Και πώς αντιδρούσαν; Περιορίζονταν στο να τον αποκαλούν «ψιλικατζή», μέχρι που συνελήφθη δωροδοκούμενος, ύστερα από πρωτοβουλία δυο φοιτητριών που κατήγγειλαν ότι τους ζήτησε χρήματα για να τις βαθμολογήσει καλά!...
ΑΥΤΟ δυστυχώς, συμβαίνει σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους… Και στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες γνωρίζουν ποιος «τα παίρνει» και στις Πολεοδομικές Υπηρεσίες γνωρίζουν ποιος «λαδώνεται» και στο Πανεπιστήμιο γνωρίζουν ποιοι μετέχουν στο μεγάλο πάρτι των ερευνητικών προγραμμάτων και στα Νοσοκομεία γνωρίζουν ποιοι απαιτούν, ποιοι απλώς παίρνουν και ποιοι εκβιάζουν για να παίρνουν φακελάκι…Σ’ όλους τους χώρους ο επαγγελματικός περίγυρος γνωρίζει!...Και το μόνο που κάνει είναι να σχολιάζει, να χαρακτηρίζει, να αποδέχεται, εν τέλει, παθητικά το φαινόμενο, χωρίς να νοιάζεται για το γεγονός ότι εξαιτίας του, δυσφημίζεται ολόκληρος ο κλάδος…
ΚΑΠΩΣ έτσι, προκύπτουν οι γενικεύσεις, που θέλουν π.χ. όλους τους γιατρούς να παίρνουν φακελάκι, ενώ η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική, καθώς υπάρχουν μεν οι αδίστακτοι (και είναι πολλοί), υπάρχουν όμως και (είναι επίσης πολλοί) οι άνθρωποι που με μισθό εντελώς απαξιωτικό για το λειτούργημά τους, παρέχουν τις υπηρεσίες τους αγόγγυστα και με το χαμόγελο στα χείλη… Μια ματιά στις ευχαριστήριες επιστολές ανθρώπων που νοσηλεύτηκαν και δημοσιεύονται καθημερινά στον Τύπο, μπορεί να πείσει και τους πλέον δύσπιστους…Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει και στους άλλους επαγγελματικούς κλάδους: δεν «τα παίρνουν» όλοι οι εφοριακοί... Δεν λαδώνονται όλοι οι υπάλληλοι των Πολεοδομικών υπηρεσιών... Δεν μετέχουν του «πάρτι» όλοι οι Πανεπιστημιακοί... Κάνουν όμως, κάτι χειρότερο όλοι αυτοί: καλύπτουν αυτούς που δυσφημίζουν το επάγγελμά τους!....
ΔΗΛΑΔΗ – θα ρωτήσετε – τι θα έπρεπε να κάνουν; Να καταγγείλουν τον συνάδελφο τους; Το σωστό αυτό θα ήταν. Όχι, γιατί, θα προστάτευε τον κλάδο τους, αλλά γιατί θα προστάτευε ολόκληρη την κοινωνία από τέτοιες ενέργειες, η καταγγελία... Θα ήταν μια υπηρεσία εις βάρος ενός συναδέλφου, αλλά υπέρ του κοινωνικού συνόλου!...Όμως, επειδή στην Ελλάδα, το να καταγγείλεις ακόμη και τον «ψιλικατζή» πανεπιστημιακό που ζητάει δύο κατοστάρικα για να βάλει βαθμό στη φοιτήτρια, θεωρείται «ρουφιανιά» («ας έρθει το κράτος να τον πιάσει» είναι η μόνιμη επωδός, «εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά;»), θα μπορούσαν να σταματήσουν την έκνομη δραστηριότητα του συναδέλφου τους με μια προειδοποιητικού χαρακτήρα ενδοπανεπιστημιακή διαδικασία: «ξέρουμε ότι τα παίρνεις... Αν δεν σταματήσεις θ’ αναγκαστούμε να σε καρφώσουμε για να προστατεύσουμε πρώτα τους φοιτητές, μετά τον εαυτό μας και τέλος την πανεπιστημιακή κοινότητα»... Κι αν αυτή η μέθοδος δεν απέδιδε, να κινούσαν την εναντίον του πειθαρχική διαδικασία, ώστε να μην χρειασθεί να αναλάβουν το ρίσκο της εναντίον του καταγγελίας οι φοιτήτριες...
ΑΠΛΑ είναι τα πράγματα... Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να χτυπηθεί η διαφθορά στη ρίζα της... Αρκεί να λειτουργήσει ο κοινωνικός έλεγχος... Δεν μπορεί ως κοινωνία, να ζητάμε από τους πολιτικούς και τα media να μην καλύπτουν τους διεφθαρμένους της πολιτικής ζωής και εμείς να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να καλύπτει όσους κάνουν το ίδιο στον επαγγελματικό μας περίγυρο!...
