α) Η αγάπη των φίλων του παραλύτου
Καθώς ο Κύριος μιλούσε σε μια οικία της Καπερναούμ, έφθασαν κάποια στιγμή τέσσερις βαστάζοι, που μετέφεραν έναν παράλυτο για να θεραπευθεί από τον Κύριο, αλλά οι ακροατές των λόγων του Κυρίου δεν παραμέριζαν ούτε βήμα, για να περάσουν.
Τότε η αγάπη των βαστάζων εκείνων στράφηκε προς τα σκαλοπάτια, που ανέβαζαν στη στέγη και από εκεί, αποστεγάζοντας ένα μέρος της στέγης, κατέβασαν με σχοινί το ράντζο με τον παράλυτο στα πόδια του Κυρίου.
Από τα πιο πάνω φαίνεται διάφανα η αγάπη των αχθοφόρων που αποδείχθηκε όχι μονάχα από τους κόπους της μεταφοράς του φίλου τους, αλλά και από την εφευρετικότητά τους για την υπέρβαση των εμποδίων. Όπως δηλ. ο Ζακχαίος, όταν συνάντησε τα πρώτα εμπόδια στο δρόμο του προς το Χριστό, βρήκε τη λύση στη συκομορέα, που ανέβηκε, έτσι και αυτοί βρήκαν μια λύση, πολύ περισσότερο εντυπωσιακή, αφαιρώντας τις πλάκες της οροφής.
Για τούτο ο απόστολος Παύλος χαρακτήρισε την αγάπη ως «την καθ’ υπερβολήν οδόν» (Α’ Κορ. 12, 31), που οδηγεί στο Θεό. Είναι γι’ αυτόν επίσης ο πρώτος από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος (Β’ Γαλ. 5,22).
Πώς όμως, θα έλεγε κανένας, είναι δυνατόν να αποκτήσεις κανένας τη θεία αυτή δωρεά που, «πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει»; (Α’ Κορ. 13,7). Στο ερώτημα αυτό απαντά ο ίδιος ο Κύριος, που έβλεπε πίσω από την αγάπη και πιο μπροστά από αυτήν την πίστη των αχθοφόρων.
Εάν δηλαδή δεν πίστευαν στη θεραπεία του παράλυτου φίλου τους από τον Κύριο, δε θα έδειχναν την τόσο μεγάλη αγάπη. Για το λόγο αυτό και ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος λέγει ότι «η πίστις αναγωγεύς εστί προς τον ουρανόν της αγάπης».
Ύστερα από τα πιο πάνω, θα έλεγα μαζί με τον Βίκτορα Ουγκώ:
Αγάπα (το Χριστό), για να ζήσεις.
Ζήσε, για να αγαπάς (και τον πλησίον)
β) Η πίστη των αχθοφόρων και η άφεση των αμαρτιών του παραλύτου
Ενώ όμως όλοι οι ακροατές έβλεπαν την εργασία των αχθοφόρων, ο Κύριος έβλεπε την πίστη που είχαν για τη θεραπεία του φίλου τους. Έβλεπε δε επίσης και τα αμαρτήματα του παράλυτου φίλου τους. Και για τούτο είπε: «Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι, ειδώς την πίστιν αυτών».
Από τα πιο πάνω φαίνεται, όπως ήδη είπαμε, η αξία της πίστης, που είναι η προπομπός και μητέρα της αγάπης. Φαίνεται όμως ταυτόχρονα και ένα δεύτερο αποτέλεσμα της πίστης, εφόσον αυτή επιφέρει και την άφεση των αμαρτιών από τον Κύριο. Η άφεση βέβαια των αμαρτιών επιτυγχάνεται κυρίως με το ιερό μυστήριο της μετανοίας ή εξομολόγησης. Σ’ αυτό όμως προσέρχονται αυτοί, που πιο μπροστά πιστεύουν.
Όταν δηλαδή ο πιστός εξαγορεύεται, σαν τον Δαβίδ, τις αμαρτίες του «τω Κυρίω», τότε και ο Θεός «αφήνει την ασέβειαν της καρδιάς του».
Για το λόγο αυτό ο απόστολος των Εθνών συνιστά θεοκίνητα «να προσερχώμεθα τω θρόνω της χάριτος (δηλ. στους πνευματικούς), ίνα λάβωμεν έλεος και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν» (Εβρ. 4,16).
Με μια τέτοια πίστη ακλόνητη και βεβαία πρέπει να καταφεύγουμε και εμείς προς τον Κύριο, λέγοντας μαζί με ένα σύγχρονο ποιητή:
«Παντοδύναμε Θεέ μας
στου φωτός Σου το βασίλειο
δέξου τη θερμή φωνή μας,
που πετά και Σε ζητεί».γ) Η παγγνωσία και η παντοδυναμία του Κυρίου
Ενώ όμως γίνονταν τα πιο πάνω, οι Φαρισαίοι, που παρευρίσκονταν και εκεί, άρχισαν να διαλογίζονται μέσα τους πονηρά για τη συγχώρηση των αμαρτιών του παραλύτου. Ο Κύριος, όμως γνώριζε τους διαλογισμούς τους και για τούτο τους είπε:
«Γιατί διαλογίζεσθε πονηρά μέσα στις καρδιές σας και δε βλέπετε δηλ. τη θεϊκή φύση μου; Για να το καταλάβετε αυτό, στράφηκε τότε στον παράλυτο και είπε: «Εγερθείς, άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκον σου».
Και εκείνος άκουσε τη φωνή του Κυρίου και σηκώθηκε παρευθύς από το κλινίδιό του και παίρνοντάς το στους ώμους του ξεκίνησε για το σπίτι του, δοξάζοντας το Θεό για την αγάπη και την παντοδυναμία Του. Το ίδιο έκανε και ο απλοϊκός λαός, που παρακολουθούσε άγρυπνος τα τελούμενα και για τούτο έλεγε: «Ουδέποτε ούτως είδομεν», ενώ οι Φαρισαίοι σχεδίαζαν τη θανάτωση του Ιησού.
Μα, θα έλεγε κανένας, γιατί δεν έβλεπαν τη θεία φύση του Κυρίου, αφού είχαν κάνει λόγο γι’ αυτήν όλοι οι προφήτες; Στο ερώτημα αυτό απάντησε σε άλλη στιγμή ο Κύριος, λέγοντας ότι «ην γάρ πονηρά τα έργα αυτών» (Ιωαν. 3,19). Για τούτο δεν ήταν δυνατόν « αγαθά λαλείν, πονηροί όντες» (Ματθ. 12,34). Τα έργα τους με άλλα λόγια ήταν πονηρά, γιατί κυριαρχούσε στις καρδιές τους ο πονηρός (διάβολος) (1 Ιω. 5,18) που διέστρεφε αρχικά τα νοήματά τους.
Από την επιρροή του πονηρού όμως, που κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, σπέρνει στις καρδιές τα ζιζάνια (Ματθ. 13,38), πρέπει οι πιστοί να προφυλάσσονται και να νικούν τον πονηρόν (1 Ιω. 2,13) με τη δύναμη του ενοικούντος μέσα τους Χριστού. Για τούτο «ο πονηρός ουχ άπτεται αυτών» (1 Ιω. 5,18).
Για την παντοδυναμία και την παγγνωσία του Χριστού γίνεται λόγος και σ’ έναν υπέροχο ύμνο του Μπετόβεν, που αναφέρει τα εξής:
«Ποιος τ’ άστρα σκόρπισε στ’ άπειρα ύψη,
τον ήλιο ποιος κυβερνά,
και ποιος μπορεί απ’ Εκείνον να κρύψει,
τι έχει στην καρδιά βαθειά;»
