Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΟΝ περιπτερά των Εξαρχείων, που έκαναν διάσημο τις προάλλες τα κανάλια, τον λυπήθηκα περισσότερο από τους (διψασμένους για νερό) αστυνομικούς. Όχι τόσο γιατί τον πλάκωσαν στα σπρωξίδια και ίσως και στις... φάπες που δεν τους έδινε να πιουν νερό, (θα το δείξει λέει τι έγινε ακριβώς η έρευνα της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων), όσο γιατί εκείνη την ώρα, αυτός ο φουκαράς μεροκαματιάρης, υπάλληλος ή περιπτεράς, καλείτο να διαχειριστεί ένα τεράστιο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Την ανυπαρξία προστασίας την οποία υποχρεούται να παρέχει το κράτος στους πολίτες του...
ΜΠΟΡΩ, χωρίς να περιμένω καμιά έρευνα, να φανταστώ την κατάσταση και ας μην είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση και η ακριβής. Έχεις, από τη μία, την ομάδα των βαρέως οπλισμένων αστυνομικών, νέων σε ηλικία ανθρώπων, ταλαιπωρημένων, καταϊδρωμένων, κουρασμένων και φορτισμένων από την πολύωρη και απλήρωτη υπερωριακή εργασία (και εκείνων το αίμα βράζει), να εισπράττουν την άρνηση όταν πήγαν να αγοράσουν μπουκάλια με νερό, από έναν πολίτη, (νομίμως ή παρανόμως εργαζόμενο) την περιουσία του οποίου χρέος τους είναι - και με κίνδυνο ακόμη - να προστατέψουν. Μια άδικη άρνηση τόσο σκληρή σαν την απόρριψη της προσωπικότητας. Δεν σου πουλάω νερό, έτσι, γιατί είσαι μπάτσος! Διψάς; Πέθανε! Νερό δεν σου δίνω...
Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ της αυτοπροστασίας, ή το αποτέλεσμα της φοβίας; Το δεύτερο ισχύει για τον περιπτερά... Ο οποίος βρέθηκε για πολλοστή ίσως φορά, ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά, αστυνομικούς και διαδηλωτές και μάλιστα στα Εξάρχεια! Έχοντας ένα μαγαζί εκτεθειμένο κάθε φορά σε βιαιότητες. Τους αστυνομικούς δεν τους φοβάται. Πληρώνονται από το κράτος και έργο τους είναι να τον προστατεύουν. Τους άλλους τους κουκουλοφόρους με τις πέτρες, δεν μπορεί να τους χαλάσει. Θα του κάνουν... θερινό το μαγαζί την επόμενη φορά. Και έτσι καλείται εκείνη τη στιγμή να αποφασίσει με ποια πλευρά θα πάει. Και η απόφασή του είναι η πλέον λογική αν την εξετάσει κανείς κάτω από το πρίσμα του προσωπικού συμφέροντος. Οι αστυνομικοί δεν μπορούν να του κάνουν «θερινό» το περίπτερο. Ούτε βέβαια και διαρκώς να του το προσέχουν...
ΟΠΩΣ και να έχει, από ένα παραδόξως και περιέργως προβληθέν (βιαστικά και από τα ΜΜΕ) περιστατικό, θα έπρεπε μεγάλες διαστάσεις να πάρει όχι αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά η ανάγκη ο καθένας να ρισκάρει από μόνος του, με ποιον τρόπο θα επενδύει στην ασφάλειά του! Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μέτρα αυτοπροστασίας όσον αφορά στην ασφάλεια των σπιτιών από διαρρήκτες. Πρόκειται για την ασφάλεια των πολιτών στους δρόμους! Για την προστασία των περιουσιών τους που δεν μπορεί να εγγυηθεί πλέον η Αστυνομία...
ΟΣΟ λογικές δείχνουν αυτές οι εικασίες για το πραγματικό περιστατικό με τον περιπτερά, τόσο παράλογο είναι να μην δίνεται η ανάλογη δημοσιότητα του θλιβερού και απίστευτου γεγονότος ότι σε ολόκληρο τον Δήμο Τεμπών υπάρχει μόνο ένα περιπολικό! Έτσι για να μπαίνουν σε τάξη τα πράγματα και να καταλαβαίνουν και οι αδαείς πώς παίζονται τα παιχνίδια τηλεθέασης!
