* Υπό Κοσμά Μιλτ. Μαρκάτου, καθηγητού ΤΕΙ
Το παρόν άρθρον αποτελεί μίαν επιλεκτικήν και σύντομον παρουσίαση της διαλέξεως – πραγματοποιηθείσης στην πάντοτε φιλόξενον αίθουσαν του Γαλλικού Ινστιτούτου Λαρίσης - το περιεχόμενον της οποίας ηντλήθη εκ σχετικού βιβλίου μου(1) - όπου δια πρώτην φοράν διεφάνη, η μελλοντική δυνατότης, η φύση και η σύσταση της ανθρωπίνης ψυχής μπορούν να καταστούν αντικείμενον της επιστήμης προς περαιτέρω έρευναν.
Είναι δεδομένον
ότι ενώ όλοι οι ποιητές, οι φιλόσοφοι καί οι επιστήμονες από τού Ομήρου καί
εντεύθεν λαμβάνουν την
ύπαρξη τής ανθρωπίνης ψυχής ως δεδομένην, και εν
συνεχεία ερευνούν τό «τί είναι η ψυχή», τουναντίον,
εν τώ παρόντι εκτίθεται μία αποδεικτική διαδικασία
(εφαρμογή τού δευτέρου αξιώματος τής Λεξαριθμικής θεωρίας (2)), κατά τήν οποίαν αποκαλύπτεται η
ύπαρξη μιάς αϋλου οντότη-τος (μονοδρόμου φύσεως)
κατά τήν σύλληψη τού εμβρύου, η οποία διηθείται διά τού γεννητικού ηθμού και παράγει την ομοίαν οντότητα τού τέκνου. Η φύση τής μονοδρόμου κινήσεως σημαίνει ότι το όν (εδώ η συνισταμένη οντότης τών γονέων) διερχόμενον δι’ ενός μέσου, υλικού ή νοητού (εδώ ο γεννητικός ηθμός), δίκην ομοιογενούς διαλύματος, αλλάσσει σύσταση έτσι, ώστε το μεν καθαρόν μέρος του, το ήθημα (εδώ η καθαιρούμενη οντότης των γονέων) να διέρχεται δια του μέσου, το δε ακάθαρτον, το ίζημα (εδώ οι αμαρτίες των γονέων) να παραμένει στήν επιφάνειαν του μέσου, επιβαρύνον το συλληφθέν έμβρυον (το τέκνον). Μετά την ολοκλήρωση της διηθήσεως, είναι αδύνατον οι δύο οντότητες (γονέων και τέκνου) να επανενωθούν, διότι διέγραψαν μονοδρόμους κινήσεις (το ίδιο το μέσον δεν το επιτρέπει).
Αυτή η οντότης δύναται νά ταυτισθεί μέ ό,τι ονομάζομεν ψυχήν.
Η οντότης αυτή λογίζεται ως ένα διαλυματικόν
ενεργειακόν ρευστόν δύο αλληλομεταβαλλομένων και
μή διακρινομένων ενεργειών (ομοιογενές διάλυμα).
Εξ αυτών, η μέν πρώτη ενέργεια (αιθερικής συστάσεως) αντιστοιχεί στίς κατά την φύση της «ψυχής» σύμφυτες πράξεις τού ατόμου (μή αμαρτία), η δε δευτέρα (ηλεκτρομαγνητικής συστάσεως) αντιστοιχεί στις
κατά τήν φύση τής «ψυχής» αντιτιθέμενες πράξεις τού αυτού ατόμου (αμαρτία). Η διήθηση της ψυχοενεργείας (άθροισμα αιθερικής και ηλεκτρομαγνητικής ενεργείας) απαιτεί την ύπαρξη αντιστοίχων σωματιδίων (των αιθερονίων και φωτονίων) εντός τού ενεργειακού διαλύματος. Κατ’ αυτήν, το υπαρκτικόν ρήμα είμαι
λαμβάνεται ως συνώνυμον τού εγώ (της ενεργείας του ρήματος) καί κατ’ επέκταση της ψυχής (τό ον διέρχεται δι’ υλικού ηθμού καί αλλάσσει σύσταση. Επομένως, τόσον τό εγώ - στό οποίον αναφέρεται η ενέργεια του ρήματος είμαι (3) - όσον καί η ψυχή, ανήκουν σε μονόδρομες κινήσεις: η ψυχή τών γονέων διέρχεται καί
«καθαρίζεται» υπό ηθμού (τού γεννητικού), δίκην διαλύματος, καί γίνεται ψυχή τού τέκνου μέ μή δυνατότητα επιστροφής. Κατά τήν πραγματοποιούμενην διήθηση, τό ήθημα
(αιθερική ενέργεια - μή αμαρτία) παραμένει στούς γονείς,
ενώ το ίζημα (ηλεκτρομαγνητική ενέργεια - αμαρτία) επιβαρύνει το τέκνον(4). Σε σύγχρονες επιστημονικούς όρους, η αμαρτία αντιστοιχεί στήν βαρύτητα, ενώ η μή αμαρτία στήν αντιβαρύτητα.
Απόδειξη (συνοπτική) δια την ύπαρξη της ψυχής: Έστω ένα τυχαίον ζεύγος γονέων (20=1, ένα ζεύγος) και σε οποιανδήποτε χρονικήν στιγμήν της ανθρωπότητος, των οποίων η συνιστώσα ψυχή διέρχεται και διηθείται δια του γεννητικού ηθμού, παράγουσα την ομοίαν αλλά διαφόρου συστάσεως ψυχήν του τέκνου. Αλλά και αυτών οι ψυχές παρήχθησαν δια διηθήσεως εκ δύο προγενεστέρων ζευγών (21 = 2, ζεύγη - ενός ζεύγους δια τον άνδρα και ενός ζεύγους δια την γυναίκα). Προχωρούντες με αυτόν τόν συλλογισμόν πίσω στον χρόνον - όπου το πλήθος των συναντωμένων ζευγών γονέων θα είναι μία δύναμη του αριθμού 2 (22, 23, 24... ) - θα φθάσουμε στά πρώτα ζεύγη γονέων (2ν - όπου ν πεπερασμένος ακέραιος αριθμός), στα οποία καθ’ όμοιον τρόπον οι συνιστώσες ψυχές των υπέστησαν διήθηση δια κάθαρση εκ των αμαρτιών των. Αλλά από ποίαν αμαρτίαν οι ψυχές των έπρεπε να υποστούν κάθαρση, αφού αυτά τα ζεύγη ήσαν τα πρώτα; Άρα η οντότης προς κάθαρση ήλθεν απ’ έξω, και ως τοιαύτη ήτο άυλος και αθάνατος. Αυτή η οντότης είναι η μετ’ έπειτα ψυχή των ελλόγων και εννόων όντων, των ανθρώπων, δηλαδή.
Σημείωση: Τα 2ν πρώτα ζεύγη ήσαν άλογα, και ως τοιαύτα έφερον μόνον θνητήν ζωικήν ψυχήν, αλλά από της εισόδου τών ελλόγων και εννόων οντοτήτων στα άλογα (ανθρωποειδή) όντα, αυτά μετηλλάγησαν αυτομάτως σε έλλογα όντα, σε ανθρώπους, των οποίων οι εισελθούσες οντότητες έπρεπε να καθαιρούνται (να καθαρίζωνται) δια των συνεχών μετενσαρκώσεων μέχρι της απελευθερώσεώς των εκ του τελευταίου υλικού σώματος και επιστροφής των στον θείον τόπον, όπου μετείχον του Θείου και απ’ όπου εξεκίνησαν, πριν κατέλθουν στην γη προς ελλογοποίηση των ανθρωποειδών. > Πρόκειται δια τις πρώτες θρυλούμενες ψυχές της Δημιουργίας, οι οποίες - δια της πτώσεώς των, δια της ιδίας βουλήσεως και κατόπιν θειικού σχεδίου - κατήλθον στην γήν προς ανθρωποποίηση των ανθρωποειδών!
(1) Μαρκάτος, ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ, Εκδόσεις Ελληνικός Λόγος, Λάρισα 2009, σελ. 96-99.
(2) Σε κάθε ισόψηφην ομάδα, οι ισόψηφες λέξεις (λέξεις τών οποίων τό άθροισμα των γραμμάτων που θεωρούνται αριθμοί ισούται μέ τόν ίδιον αριθμόν, Α=1, Β=2, ..., Θ=9 / Ι=10, Κ=20, ..., Π=80 / Ρ=100, Σ=200, ..., Ω=800) έχουν μίαν κοινήν τομήν (μαθηματικής) γεωμετρικής φύσεως.
(3) Η τομή των όντων τής ισοψήφου ομάδος 66 – στην οποίαν ανήκει και η ενέργεια του είμαι, η ψυχή δηλαδή (ΕΙΜΑΙ = Ε+Ι+Μ+Α+Ι =66) – ΄προσδιορίζεται κατόπιν εξαντλητικής αναλύσεως των σημασιών και των εννοιών των ισοψήφων λέξεων, και εκφράζει το μονόδρομον κινήσεως του όντος [βλέπε: Μαρκάτος, Η Λεξαριθμική θεωρία – Η Γλώσσα των Γλωσσών, Λάρισα, σελ. 159 – 378)]: Όλα τα όντα αυτής της ομάδος(α) διαγράφουν διάφορα είδη μονοδρόμων κινήσεων.
(4) Εγώ γαρ ειμι Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας επί τέκνα, έως και τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσί με και ποιών έλεος τοις αγαπώσί με και τοις φυλάσσουσι τα προστάγματά μου 9 (Έξοδος, 20: 5-6 & Δευτερονόμιον, 5: 9-10).
(α) Η ισόψηφη ομάς 66 - εν τη οποία ανήκει τό νεοελληνικόν ρήμα είμαι (ειμί =65, το αρχαίον - οι δύο τύποι συνεξετάζονται) - είναι : Άγαλλα, Αγάνζαβα, αγανιά, Αγάνια, άγδην, αγκαλιά, Αζήν, αιγιαλία, αιέν, άλλαγα, αμαθεί, αμίδια, ανάδι, ανθάδα, βάβαξ, Βαδδείμ, βίγνα, γενή, γένη, γκεζάκι, Δανία, δάξα, διάβημα, ειάν, είμαι, εκλαβή, Ελίκα, ελλά, Έλλα, ένια, εξά, ζάημι, ζαϊμη, ηήν, ήθημα, ίζημα, Ιλιάδαι, Ιιλίεια, κεβαλή, κήλη, ναεί, Νέαι [ Μαρκάτος, Κοσμόγλωσσα 2007 (CD), Το Λεξαριθμικόν Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, Λάρισα 2007, και Το Ισοψηφικόν Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, Λάρισα 2005, αμφότερες Εκδόσεις: Ελληνικός Λόγος].
