Του Χρήστου Τσαντήλα
ΟΛΑ τα ‘χει η Μαριορή, οι σεισμοί μάς έλλειπαν τώρα... Αν πιστέψω όσα έλεγε τις προάλλες ο Λάκης Λαζόπουλος, στην τελευταία σατιρική (και όχι μόνο) παράστασή του για φέτος, ότι δηλαδή όλα όσα γίνονται σ’ αυτόν τον τόπο και αδικούν τη ζωή μας, είναι προσχεδιασμένα από κυβέρνηση και τροϊκανούς, τότε θα πρέπει να τρομάζω στις «επισκέψεις» του εγκέλαδου στον ελλαδικό χώρο (με μεγάλη συχνότητα τελευταία, ειν΄ αλήθεια), αφού αυτό, αποκλείεται να είναι σχεδιασμένο από την κυβέρνηση και τον Αντώνη Σαμαρά για να... μαζέψει τους 180 για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
ΑΛΛΑ το θέμα μου σήμερα είναι ο σεισμός και ουχί οι πολιτικοί, αν και σ΄αυτό, μεγάλο ρόλο παίζει και η πολιτική κατάσταση στον δοκιμασμένο από δονήσεις (όχι μόνο σεισμικές αλλά και πολιτικές) άμοιρο τόπο. Αλήθεια όμως είναι ότι η συνήθεια στην απορρόφηση από την κοινωνία των σεισμικών δονήσεων, έχει φέρει την κατ΄ επίφαση αίσθηση ασφάλειας στους Έλληνες, είμαι δε σχεδόν βέβαιος ότι κανείς μας δεν αισθάνεται απόλυτη σιγουριά κοιτάζοντας μετά από κάθε κούνημα του εγκέλαδου το... ταβάνι και τις κολόνες του σπιτιού του.
ΚΑΙ είναι πολύ λογικό αυτό, είναι κατανοητή και εξηγήσιμη η αίσθηση της ανασφάλειας που διακατέχει τον πληθυσμό. Διότι στη χώρα της απάτης, της μίζας, της ανικανότητας και κυρίως της ...αρπαχτής, κανείς δεν ξέρει πόσο αντισεισμικά είναι τα κτίρια, οι περισσότεροι δε από εμάς, ούτε καν γνωρίζουμε τους εργολάβους που (πόσο μάλιστα το πώς...) τα κατασκεύασαν.
ΑΛΛΑ δυστυχώς χάθηκε και η εμπιστοσύνη του κόσμου στην επιστήμη. Εκεί που είχαμε τους αρχαιολόγους (και τους αρχαιολογούντες βεβαίως) να «αλωνίζουν» μήνες τώρα στα κανάλια με τον τάφο της Αμφίπολης, νάσου ξανά, ύστερα από καιρό, και οι σεισμολόγοι. Ο ένας να λέει για τον σεισμό της Χαλκίδας ότι τον είχε προβλέψει, ο άλλος να λέει ότι ήταν ο κύριος σεισμός, το αντίθετο να πιστεύει ο τρίτος και ο τέταρτος να μην αποκλείει τίποτα! Σαν τους μετεωρολόγους κάποιες φορές. ‘Η θα βρέξει, ή θα χιονίσει, ή καλό καιρό θα κάνει!
ΔΕΝ είναι όμως τα 5,2 ρίχτερ ανησυχίας που πυροδότησαν τις γνωστές «κόντρες» των σεισμολόγων. Είναι σαφώς τα λεφτά που πέφτουν κατά καιρούς στα Ερευνητικά Ιδρύματα για συνέδρια, ταξίδια και μελέτες, των οποίων η μοιρασιά, πιστέψτε το, «ταΐζει» πολλούς επιστήμονες, διάφορους παρατρεχάμενους, αλλά και ομάδες επιστημόνων. Και όπου υπάρχει το χρήμα, δεν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα εθνική κοινή γραμμή. Όταν δεν συμφωνούν πρώτοι οι πολιτικοί, αποκλείεται να συμφωνήσουν οι αρχαιολόγοι, ποσώς και οι σεισμολόγοι...
ΚΑΙ βέβαια φοβάμαι πολύ τους σεισμούς. Όταν μάλιστα έναν τέτοιο και πολύνεκρο, έζησα το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Περισσότερο όμως απ’ τον εγκέλαδο, φοβάμαι τις υπηρεσίες του κράτους και τους ανθρώπους που πληρώνονται για να τις υπηρετούν. Περισσότερο φοβάμαι τις ψευδοροφές που πέφτουν στα μπαρ και τραυματίζουν δεκάδες άτομα, όπως αυτή στη Θεσσαλονίκη, και βέβαια τις πολεοδομίες που ποτέ δεν έλεγξαν τη νομιμότητα των κατασκευών... Δυστυχώς βρισκόμαστε στη χώρα όπου οι πολίτες, δένουν με... αλυσίδες τα αυτοκίνητά τους στα κάγκελα, μην τα πάρει το ρέμα! Απίστευτα πράγματα σε μια χώρα που την οδηγούν απίθανοι άνθρωποι...
