Ο μπαρμπα -Νικολάκης

ΑΦΗΓΗΜΑ

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά,
συγγραφέαΟ μπαρμπα-Νικολάκης -έτσι τον προσφωνούσαν όλοι οι συγχωριανοί- ήταν ένας μικρόσωμος άντρας, με άσπρα μαλλιά και σπινθηροβόλο βλέμμα.

Ήταν ντυμένος με ένα μαύρο σαλβάρι, ραγαζί πουκάμισο, ένα φαρδύ ζωνάρι στη μέση και μαύρο σκούφο στο κεφάλι του. Στα πόδια του μαύρη μάλλινη κάλτσα και στιβάλια (παπούτσια).
Ήταν μόνιμα καβάλα σε έναν καλοθρεμμένο γάιδαρο και γυρνούσε στα χωράφια να παρακολουθήσει τους εργάτες που δούλευαν σκληρά στα κτήματά του στην περιοχή του χωριού του (Ανατολή Αγιάς).
Έπειτα έπρεπε να διανύσει κάποια χιλιόμετρα να κατεβεί στο Τσιγγενέ, λίγο πιο πάνω απ’ το χωριό Δήμητρα σε ένα μεγάλο αγρόκτημα τριακοσίων στρεμμάτων περίπου που είχε αγοράσει απ’ τον Νίκο Φλώρο, όταν το πούλησε εκείνος ο σπουδαίος γιατρός, για να σπουδάσει τον γιο του, τον Γιάννη Φλώρο, που γνωρίσαμε όλοι μας, γιατρός κι εκείνος, αργότερα νομάρχης, υπουργός και πολλά άλλα...
Εκεί στο αγρόκτημα ζούσε και η γυναίκα του μπαρμπα-Νικολάκη, ακούραστη κι εκείνη να εξυπηρετήσει όλο το προσωπικό του αγροκτήματος. Παραγιούς, τσοπαναραίους, παραδουλεύτρες, που βοηθούσαν κι εκείνες όσο μπορούσαν.
Σε εκείνο το αγρόκτημα εργάζονταν πολύς κόσμος και απ’ τα γύρω χωριά και ζούσαν πολλές οικογένειες.
Ήταν καλός και φιλόξενος ο μπαρμπα-Νικολάκης και δεν περνούσε κανένας από κει χωρίς να καθίσει να ξεκουραστεί και να φάει. «Στρώσε το τραπέζι, βάλτου να φάει και δώστου και... κοντά (μαζί του)» συμβούλευε τη γυναίκα του κι εκείνη υπάκουη και υπομονετική έκανε πράξη τις συμβουλές του. Στην Ανατολή ζούσαν οι τρεις κόρες του και ένα εγγονάκι, κοριτσάκι του μεγάλου του γιου, που δε ζούσαν οι γονείς του... Αιτία ο εμφύλιος σπαραγμός. Τα μίση και οι κακίες κάποιων ανθρώπων, δυστυχώς.
Αυτό το κορίτσι δε γνώρισε ποτέ τους γονείς του, γιατί ήταν μόλις δύο χρονών όταν τους έχασε και έζησε τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου. Μέσα στην οικογένεια του παππού της όπου ζούσε, δεν της έλειψε τίποτα, είχε όλα τα καλά, εκείνο το σπιτικό και τη φροντίδα και την αγάπη κυρίως της μίας θείας του, της μεγαλύτερης, της Μαρίνας.
Δεν πρόφερε, όμως, ποτέ τη λέξη «μάνα» και αυτό δεν είναι λίγο. Ο παππούς ήπιος και γαλήνιος όπως πάντα, που δεν ήξερε ποτέ τι θα πει εκνευρισμός και... ξέσπασμα, έπαιρνε το εγγονάκι στα γόνατά του και του έλεγε διάφορες ιστορίες... Τις άκουγε με μεγάλη προσοχή και ήταν σαν να τις... σημείωνε στο μυαλό του εκείνο το πανέξυπνο κοριτσάκι, που διάβαζε απ’ τα έξι του χρόνια τον Βίκτωρα Ουγκώ, τον αγαπημένο συγγραφέα του παππού του.
Η τύχη ή ο Θεός, όπου πιστεύει ο καθένας, τα έφερε έτσι ώστε αυτό το κορίτσι να υιοθετηθεί απ’ την αγαπημένη θεία Μαρίνα όταν παντρεύτηκε στην πόλη και δεν απέκτησε παιδιά.
Εισέπραξε αγάπη κι απ’ τους δύο υπέροχους θετούς γονείς του.
Αλλά ας γυρίσουμε πάλι πίσω στον μπαρμπα-Νικολάκη. Στο χωριό Ανατολή υπήρχαν δύο δάσκαλοι στο Δημοτικό Σχολείο. Είχαν δημιουργήσει μία πολύ ωραία σχέση με τον μπαρμπα-Νικολάκη.
Όταν ήταν στο χωριό ο παππούς, τα απογεύματα των επισκέπτονταν εκείνοι οι δάσκαλοι και καθισμένοι στο... καλό δωμάτιο και οι τρεις τους συζητούσαν διάφορα. Οι κόρες του μπαρμπα-Νικολάκη έσπαζαν καρύδια σε ένα βαθύ πιάτο και σε ένα άλλο μήλα καθαρισμένα, όλα αυτά παραγωγή τους και τα έβαζαν στο τραπέζι σ’ εκείνο το δωμάτιο να περιποιηθούν τους επισκέπτες. Το κοριτσάκι ανέβαινε αθόρυβα τη σκάλα και... τρύπωνε σ’ εκείνο το καλό δωμάτιο απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα και άκουγε και θαύμαζε τη συζήτησή τους που κρατούσε ως αργά το βράδυ.
Ο μπαρμπα-Νικολάκης ήταν ένας σοφός άντρας. Αυτό το γνώριζε όλη η περιοχή. Όποιος είχε κάποιο πρόβλημα, πήγαινε να τον συναντήσει και να ζητήσει τη συμβουλή του...
Αυτό ήταν ένα μέρος της ζωής του παππού μου -όπως θα καταλάβατε αγαπητοί αναγνώστες- ένας ύμνος στον υπέροχο χαρακτήρα και μια μικρή περιγραφή της ζωής της συγγραφέως...