Μάνα

ΔΙΗΓΗΜΑ

Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία, να ‘χει στον ήχο της τόση αρμονία ...». Λέει ο Μαρκοράς. Κι άλλοι θα πούνε άλλα και θα γραφούν ατέλειωτοι στίχοι, που θα κρύβουν μέσα τους αγάπη, λατρεία, αφοσίωση, γι’ αυτήν την ξεχωριστή μορφή.

«Μάνα...!». Θα έφθανε αλήθεια το μελάνι όλου του κόσμου να γράψουν ποιητές και πεζογράφοι, για τα δάκρυα, τις θυσίες, το μεγαλείο αυτής τη μορφής;
Πού να βρεθούν λόγια καινούργια, άφθαρτα, να περιγράψουν την ομορφιά αυτής της λέξης; «Μάνα!». Το στήριγμα, το φως, η ανάσα μας, η ελπίδα, η προστασία, η ζωή μας.
Άραγε πόσοι από μας το καταλαβαίνουμε αυτό και πόσοι από μας έχουμε συνειδητοποιήσει το πόσο σπουδαίο είναι να την έχουμε κοντά μας και να της δείχνουμε το σεβασμό που της πρέπει και την αγάπη που της αξίζει!
Μια μάνα μέσα στις τόσες ήταν και η Μαρία. Και δεν είχε ένα και δυο παιδιά, είχε πέντε. Το να μεγαλώσεις και ν’ αναθρέψεις και στη συνέχεια ν’ αποκαταστήσεις πέντε παιδιά, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση.
Ήταν όμως άξια κι εργατική όταν ήταν νέα. Έκανε τη νύχτα μέρα. Δεν ήξερε τι θα πει σεργιάνι και κουτσομπολιό, ούτε βόλτα και καλοπέραση. Τα παιδιά ήταν πάνω απ’ όλα και πριν απ’ όλα.
«Μαρία τα παιδιά ...». Είπε ο άντρας της και έσβησε. Και στο άψυχο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε η έννοια και η φροντίδα, για ότι άφηνε πίσω του. Η Μαρία δεν ξέχασε ποτέ εκείνα τα λόγια. Στις ώρες της απογοήτευσης, της αδυναμίας και της λιποψυχίας της, τη θέριευαν, γιγάντωναν τη θέλησή της κι αλάφραιναν το βαρύ σταυρό της.
Και πέρασαν τα χρόνια και τα παιδιά μεγάλωσαν, αποκαταστάθηκαν, κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Τα παιδιά όμως μοιάζουν σαν τα πουλιά. Όσο είναι μικρά κι ανήμπορα τρέχουν να κουρνιάσουν στη ζεστή φωλιά της οικογένειας, να μπούνε κάτω απ’ τα φτερά της μάνας. Κάποια μέρα όμως, ανοίγουν τα δικά τους φτερά και τότε μένει άδεια και κρύα αυτή η ζεστή φωλιά.
Σίγουρα αυτός είναι ο προορισμός του κάθε ανθρώπου, που αντικρίζει το φως της ζωής. Όμως και μια ματιά πίσω δεν κοστίζει πολύ ... Τίποτα άλλο δεν ήθελε η Μαρία. Ν’ ακούει κάπου - κάπου τα βήματά τους στην πλακόστρωτη αυλή. Όταν τις χειμωνιάτικες νύχτες, τις ατέλειωτες, καθόταν μόνη κι αμίλητη στους τέσσερις τοίχους κι ένιωθε έναν κρύο φόβο μέσα στην καρδιά της και μια μελαγχολία μέχρι θανάτου.
Οι επισκέψεις των παιδιών της ήταν για κείνη γιορτή μεγάλη. Όμως ήρθε ο καιρός που δε μπορούσε πια να μένει μόνη σ’ εκείνο το σπίτι, είχε γεράσει κι είχε πολλά προβλήματα με την υγεία της. Και τότε άρχισαν οι διαμάχες ανάμεσα στα παιδιά.
Κανένας δε μπορούσε να πάρει τη μάνα στο σπίτι. Ο καθένας για διαφορετικό λόγο, που αν τους έβλεπε κανένας ψυχρά και λογικά αυτούς τους λόγους είχαν τη βάση τους.
Ο γονιός δίνει την ίδια του τη ζωή για τα παιδιά κι εκείνα κάποιες φορές, δε δίνουν ούτε μια γωνιά στο σπιτικό τους ...
Και τότε η λύση είναι μία ... Μια λύση που κανένας απ’ τους γέροντες δεν τη θέλει. Το ίδρυμα ... Κανένας δε θέλει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στους ψυχρούς τοίχους του ιδρύματος, ανάμεσα σε ανθρώπους ξένους κι αδιάφορους.
Καθισμένη η Μαρία σ’ ένα απόμερο παγκάκι του κήπου, ασάλευτη, κοίταζε την καγκελόπορτα. Σ’ αυτή τη θέση είχε ώρες. Δεν ανέβηκε το μεσημέρι για φαγητό στην τραπεζαρία, ούτε στο δωμάτιό της ν’ αναπαυτεί. Εκείνη την ημέρα κάτι περίμενε ...
«Δε μπορεί» ψιθύρισε κάποια στιγμή ... «Θα το θυμηθούν, θα έρθουν».
Κάθε χρόνο από τότε που μπήκε στο γηροκομείο, αυτή την ξεχωριστή μέρα που ήταν τα γενέθλιά της, την περνούσε ανάμεσα στα παιδιά και τα εγγόνια της.
Την έπαιρναν στο σπίτι απ’ το πρωί και ήταν για κείνη μια όαση, ένα φως, στη μουντή ζωή της σ’ εκείνο το ίδρυμα, που το έβλεπε σαν προθάλαμο του νεκροταφείου.
Μα εκείνη την ημέρα αργούσαν πολύ. Είχε κουραστεί στο παγκάκι αλλά, θα περίμενε ως το βράδυ. Ήταν σίγουρη πως κάποιος θα το θυμόταν...
Έπεσε το σούρουπο και η υγρασία στον κήπο. Τα πανύψηλα δέντρα, σκούρα κι επιβλητικά, έριξαν τη σκιά τους πάνω στο κτίριο, στα παγκάκια, στο κιόσκι. Ένα ελαφρό αεράκι σηκώθηκε κι έκανε τις κορυφές τους να σμίγουν και να σιγοψιθυρίζουν. Τα πουλιά μαζεύτηκαν στις φωλιές τους, όλοι οι γέροντες από ώρα αναπαύονταν, μα η Μαρία περίμενε ακόμα ... Ήταν η μέρα των γενεθλίων της...