Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΗΝ ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου ακριβώς, το πανό του ξεσηκωμένου λαού αναρτήθηκε στο πλέον κεντρικό σημείο της πόλης και ζητούσε να φύγει η χούντα και να γυρίσει στο χωριό της... Η χούντα θύμωσε κι αποφάσισε να κλείσει το ίδρυμα επ’ αόριστον... Κατάσταση έκρυθμη, που έγινε πρώτο θέμα στις τοπικές εφημερίδες, είδηση στα πανελλαδικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αντικείμενο ευρύτατης συζήτησης το βράδυ της Κυριακής στα τοπικά κανάλια και χθες στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης... Και όχι μόνο...
Η ΧΟΥΝΤΑ έχει ονοματεπώνυμο: Ευάγγελος Πλεξίδας... Το χωριό είναι τα Τρίκαλα... Ο λαός είναι οι οπαδοί της ΑΕΛ... Και το ίδρυμα, τα γραφεία της ιστορικής ομάδας... Επίδικο αντικείμενο, η ιδιορρυθμία του προέδρου, που δεν του καταλογίζεται τόσο το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», όσο το αλλοπρόσαλλο των αποφάσεών του... Αλλοπρόσαλλο, που είχε χαρακτηρίσει και τη θητεία του στην προεδρία του ... χωριού του, αλλά και την περυσινή του θητεία στη Λάρισα... Όσοι τον γνωρίζουν καλά στα Τρίκαλα, λένε ότι ακόμη κι αν διαβάζεις συστηματικά το ζώδιό του, δεν πρόκειται να τον πετύχεις... Όσους Λεφάκηδες και Λίτσες Πατέρες κι αν επιστρατεύσεις!... Ό,τι αποφασίζει στις έντεκα παρά πέντε, το ξανασκέφτεται στις εντεκάμισι και αφού το στηρίζει με κάθε τρόπο στις δώδεκα, το ακυρώνει στις δωδεκάμισι!....
ΑΛΛΑ, «πλερώνει»... Κι αφού «πλερώνει» θα κάνει ό,τι γουστάρει... Σ’ όποιους αρέσει!... Σ’ όποιους δεν αρέσει, το θέτει ο ίδιος: «ή σταματήστε την κριτική ή αναλάβετε τη διοίκηση εσείς...». Αφού προηγουμένως, καταβάλλετε τον όβολόν σας... Και, όπως λέει, «θα πρέπει να πληρώσετε πολλά»... Αδιέξοδο... Αν και η τέχνη του επενδυτή να δημιουργεί αδιέξοδα είναι τόσο υψηλή, που μπορεί, σήμερα το πρωί, να ξυπνήσουμε και να μάθουμε ότι χθες το βράδυ συνέφαγε με τους αντιδίκους του!... Αυτός είναι ο κύριος Πλεξίδας ή Μπλεξίδας, αν έπρεπε τα ονόματα να αντιπροσωπεύουν πλήρως τους κατόχους τους...
ΟΙ ΦΙΛΑΘΛΟΙ όμως, που εναντιώνονται στον κύριο αυτό, ποιοι είναι; Είναι αυτοί που, στην παρούσα μεν φάση, έχουν απόλυτο δίκαιο (δεν είναι λογικό ν’ αλλάζεις τρεις προπονητές σε δύο μήνες!), αλλά είναι και αυτοί που τον διάλεξαν, όταν απέναντί του υπήρχε κι άλλος επίδοξος σωτήρας!... Παρ’ ότι είχαν από πέρυσι πάρει γεύση της ...σταθερότητας του χαρακτήρα του... Είναι αυτοί επίσης, που πριν από τον Πλεξίδα, είχαν την ίδια συμπεριφορά απέναντι στον Πηλαδάκη, που, κατά γενική ομολογία τους έδωσε άπειρες χαρές... Είναι αυτοί που επέβαλαν λύσεις (π.χ. «όχι τον Δερμιτζάκη»), όταν ο ιδιοκτήτης της ομάδας είχε αντίθετες απόψεις... Αυτοί, που στο παρελθόν έδιωξαν τη διοίκηση που έκανε πρωταθλήτρια την ομάδα τους!... Δεν έχει σημασία ποιος σύνδεσμος οργανωμένων ή ανοργάνωτων φιλάθλων πρωτοστάτησε σε κάθε μια από τις προηγούμενες φάσεις... Ως σύνολο οι φίλαθλοι (ή μάλλον οι οπαδοί) ευθυνόμαστε για συμπεριφορές του παρελθόντος... Και εναντίον ανθρώπων οι οποίοι δεν υπήρξαν ποτέ αλλοπρόσαλλοι...
ΓΙΑΤΙ όμως, συμβαίνουν ολ’ αυτά... Γιατί, αφ’ ότου το ποδόσφαιρο έγινε καθαρά επαγγελματικό (και τα έσοδα από τα εισιτήρια ή τις διαφημίσεις δεν φτάνουν ώστε μια ομάδα να είναι ανεξάρτητη), η λειτουργία μιας ομάδας επιβάλλει τη συνύπαρξη του εκάστοτε επενδυτή με το οργανωμένο ή ανοργάνωτο κοινωνικό σύνολο των οπαδών της ομάδας... Αυτή η συνύπαρξη, σε χώρες σαν τη δική μας, πάσχει από την αδυναμία μας να διακρίνουμε τα όρια ανάμεσα στον επενδυτή και το κοινωνικό σύνολο... Και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο... Όταν ο επενδυτής βάζει τα λεφτά είναι καλοδεχούμενος... Όταν όμως θεωρεί την εταιρία στην οποία βάζει τα λεφτά «μαγαζί του», τότε του θυμίζουμε ότι το μαγαζί είναι ιδέα και έχει ιστορία... Καλές βέβαια οι «ιδέες» κι οι «ιστορίες» αλλά, χωρίς τα φράγκα του Σαββίδη, του Μελισσανίδη, του Πλεξίδα, του Αμπράμοβιτς, του Ανιέλι, του Μοράτι και του Μαρινάκη, είναι «μαυσωλεία»... Άλλωστε κι η «ιστορία» που κουβαλάει κάθε «ιδέα», με κάποιου τα χρήματα γράφτηκε: του Γουλανδρή, των Γιαννακόπουλων, των Καντωναίων, του Μπάρλου, των Αγγελόπουλων...Ακόμη κι αυτοί που ξεσηκώθηκαν κατά του Πλεξίδα το ομολογούν, όταν καλούν τον αδελφό του Σωτήρη, να αναλάβει τις ευθύνες του... Κι επιπλέον, όταν λένε «καλύτερα στη Γ’ Εθνική, χωρίς τον Πλεξίδα», ξέρουν ότι και στη Γ’ Εθνική χρειάζεται κάποιος που να «βάζει το χέρι του στην τσέπη»...
ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ γενέσθαι συνεπώς; Τίποτα το συνταρακτικό... Απλώς επιβάλλεται να προσγειωθούν όλοι στην πραγματικότητα και να καταλάβουν ότι «it takes two to tango»...Το ξέρουν οι χορευτές του ταγκό αυτό, το ξέρουν κι όσοι δεν έχουν επιδερμική σχέση με τη μουσική...Από το 1952 όταν πρωτοακούστηκε από τους Αλ Χόφμαν και Ντίκ Μάννιγκ ως τις μέρες μας, τα λόγια του θα πρέπει να καθοδηγούν όσους οξύνουν τις αντιπαραθέσεις και δημιουργούν αδιέξοδα: I can’t do it by myself, and neither can you- it takes two to tango. He started it! Well, it takes two to tango...Αν το ποδόσφαιρο δεν συνδεόταν τόσο εμμονικά με τα μπουζούκια κι έβαζε λίγο ταγκό στη ζωή του, οι άνθρωποί του θα έβγαζαν καλύτερα συμπεράσματα...
