«Ετόλμησαν, αψήφησαν…»

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Από τη Χρυσούλα Χρ. Μότσιου - Τσανά, Δρ Θεολογίας Α.Π.Θ.

Μεγάλη Παρασκευή! Ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου Εσταυρωμένος! Στον λόφο του Γολγοθά συντελέσθηκε το μεγαλύτερο ανοσιούργημα όλων των αιώνων.

Μεταξύ δύο ληστών, ως ο χειρότερος των κακούργων, σταυρώνεται ο αθώος και αναμάρτητος Ιησούς Χριστός, που είχε ευεργετήσει όλη την Ιουδαία. Οι σατανοκίνητοι εχθροί του, άρχοντες θρησκευτικοί και τα όργανά τους, φωνάζουν κάτω από τον Σταυρό.
Φόβος και τρόμος επικρατεί σε όλη την Ιερουσαλήμ. Λίγες γενναίες γυναίκες μόνο συμπαρίστανται στο πένθος της τη Μητέρα του Εσταυρωμένου, την Παναγία μας. Κοντά της και ο μαθητής της αγάπης, ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής. Όλοι οι άλλοι Μαθητές Του, όπως το είχε προφητεύσει ο Ίδιος, Τον εγκατέλειψαν «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ιω.19,38).
Τι τραγική αλήθεια! Εγκατάλειψη! Εκπληρώθηκε η προφητεία του Ψαλμωδού Δαυίδ για τα Πάθη του Κυρίου: «Καί ὑπέμεινα συλλυπούμενον καί οὐχ ὑπῆρξε, καί παρακαλοῡντας, καί οὐχ εὖρον»(Ψαλμ.ξη΄21). Περίμενα κάποιον να με συλλυπηθεί, να συμπαρασταθεί στον πόνο μου, και δεν παρουσιάσθηκε κανείς, περίμενα κάποιους να με παρηγορήσουν, και δεν βρήκα κανένα.
Μόνος του έδωσε τη μάχη ο Χριστός και συνέτριψε το κράτος του διαβόλου. Ήθελε όμως, ως άνθρωπος που ήταν και κάποια ανθρώπινη παρουσία. Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα της γενικής αποδοκιμασίας κατά του Εσταυρωμένου τόλμησαν και διαχώρισαν τη θέση τους δύο γενναίοι άνδρες, γνωστά μέλη της Ιουδαϊκής κοινωνίας, Βουλευτές και οι δύο, μέλη του Ιουδαϊκού Συνεδρίου, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος, φίλοι του Ιησού Χριστού.
Και άλλοτε μέσα στο Συνέδριο υποστήριξαν τον Χριστό (Λουκ. Κγ΄51, Ιω.ζ΄40-52) χωρίς αυτό να γνωστοποιηθεί στον κόσμο. Τώρα όμως εμφανίζονται φίλοι Του ενώπιον όλων, την στιγμή που οι πάντες είχαν επηρεασθεί εναντίον Του. Αποφάσισαν να ενταφιάσουν με όλα τα Ιουδαϊκά έθιμα τον Εσταυρωμένο αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πράξης τους.
Ο Ιωσήφ με το κύρος του βουλευτικού αξιώματος του εμφανίζεται με θάρρος στον Πιλάτο και του ζητά την άδεια να κατεβάσει από τον Σταυρό το σώμα του Χριστού, τον Οποίο καταδίκασαν οι συνάδελφοί του σύνεδροι και να το ενταφιάσει. Εκφράζει έμπρακτα την αντίθεσή του προς την απόφαση του Συνεδρίου και παίρνει την έγκριση του Πιλάτου. Αγοράζει ένα σεντόνι, για να περιτυλίξει το σώμα του Κυρίου και ευτρεπίζει το μνημείο που θα θάψει τον Διδάσκαλο. Έρχεται και ο συνάδελφός του Βουλευτής Νικόδημος φέρνοντας εκατό λίτρα (περίπου 32 κιλά) πολύτιμο μύρο (Ιω 19,39) για να μυρώσουν το σώμα του Διδασκάλου και αρχίζουν το ιερό έργο της Αποκαθήλωσης.
Οι πιστοί όλων των αιώνων σκύβουν και προσκυνούν νοερά την ιερά Αποκαθήλωση και οι εμπνευσμένοι υμνογράφοι την απαθανατίζουν εκφράζοντας με τον πιο γλυκό τρόπο τα ιερά συναισθήματα των δύο αυτών ανδρών, που τόλμησαν μια τέτοια δύσκολη μέρα να αποδείξουν τη φιλία τους στον Εσταυρωμένο.
Τι ρίγη συγκίνησης δημιουργεί στον καθένα εκείνος ο υπέροχος ύμνος της Αποκαθήλωσης, που ακούγεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή: « Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὣσπερ ἱμάτιον, καθελών Ἰωσήφ ἀπό τοῡ ξύλου σύν Νικοδήμῳ καί θεωρήσας γυμνόν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἒλεγεν, οἲμοι, γλυκύτατε Ἰησοῡ!...Πῶς σε κηδεύσω, Θεέ μου; … Μεγαλύνω τά Πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν Ταφήν σου…».
Οι Εβραίοι δεν συγχώρησαν ποτέ τη γενναία αυτή πράξη του Ιωσήφ και του Νικοδήμου. Σύμφωνα με την Παράδοση τον Ιωσήφ τον έριξαν αμέσως σ΄ ένα λάκκο με βόθρο, από όπου όμως τον έβγαλε ένας άγγελος και τον μετέφερε στην Αριμαθαία, όπου έζησε παραγκωνισμένος. Τον Νικόδημο τον αφόρισαν, επειδή πίστεψε στον Χριστό και υπέφερε τα χειρότερα.
Οι άγιοι και τολμηροί αυτοί άνδρες γνώριζαν εξ΄ αρχής τι θα ακολουθούσε παίρνοντας αυτήν την απόφαση. Ωστόσο αψήφησαν όλες τις συνέπειες. Εκδήλωσαν με αυταπάρνηση την αφοσίωσή τους, την αγάπη και την πίστη τους προς τον Κύριο. Με το γενναίο παράδειγμα τους χάραξαν τον δρόμο που βάδισαν και βαδίζουν μέχρι σήμερα οι γενναίοι Μάρτυρες και Ομολογητές της Πίστεως, δρόμος που οδηγεί σε θυσίες ειδικά σε χρόνους αποστασίας σαν αυτούς που ζούμε σήμερα.
Στην εποχή μας που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την καταιγίδα της αθεΐας της αντιθεΐας, της ανθρωποθεΐας, της θεοποιήσεως της επιστήμης, του διεφθαρμένου δικαιωματισμού, της υποτέλειας, της ξενομανίας, του ραγιαδισμού, του άκρατου ευδαιμονισμού, της πολυτέλειας, της παντοειδούς σαρκολατρείας ας μελετήσουμε και πάλι τη γενναία συμπεριφορά του Ιωσήφ και του Νικοδήμου.
Έτσι θα ξεφύγουμε δια των πρεσβειών τους, με τη χάρη του Εσταυρωμένου, από την αποχαυνωτική υλιστική νοοτροπία, από τη γιγαντιαία πολιτιστική, θρησκευτική, εθνική και οικονομική χοάνη της παγκοσμιοποίησης και θα αποκτήσουμε ανώτερα πνευματικά ενδιαφέροντα και κυρίως θα μάθουμε να δείχνουμε έμπρακτα την αγάπη μας προς τον Άγιο Τριαδικό Θεό με γενναιότητα και τόλμη.