Μια νύχτα του χιονιά, ένας ακάματος καλλιεργητής οργώνει και ιστορεί

Από τον Νίκο Μπρουσοβάνα, συνταξιούχο γεωπόνο

Ήταν ένα πρωινό που μόλις είχα καθίσει στο γραφείο μου, οπότε πριν ακόμα καλά-καλά προλάβω να ανοίξω τα συρτάρια μου, βλέπω κάποιον πολύ γνωστό μου κτηματία, τον οποίο και πολύ εκτιμούσα όχι επειδή ήταν ένας από τους λίγους μεγαλο-χωραφάδες της περιοχής μας, αλλά περισσότερο επειδή ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος και του άξιζε η εκτίμησή μου.

Κάθισε, λοιπόν, μόλις ήρθε, απέναντί μου, με κάποια καλή διάθεση για κάτι ευχάριστο μάλλον που ήθελε να μου πει. Με κοίταζε συνεχώς ελαφρά χαμογελαστός, ίσως γιατί θα ήθελε να με προϊδεάσει γι’ αυτό που είχε να μου πει, περιμένοντας, όμως, να του δώσω και τον λόγο για να μου το πει. Έτσι, αφού αλλάξαμε κάνα δυο από εκείνες τις συμβατικές κουβέντες που συνοδεύουν κάθε συνάντηση, άρχισε να μου λέει.
Βλέπεις αγαπητέ μου φίλε έξω το χιονάκι που πέφτει αργά-αργά, αλλά επίμονα και σταθερά, χωρίς, όμως, και να το στρώνει, και αυτό γιατί το έδαφος είναι απόβρεχο και αποροφά σιγά-σιγά το χιόνι, αφήνοντας, όμως, στην επιφάνεια ένα πασπάλι από αυτό. Ε, λοιπόν, φίλε μου σε πληροφορώ ότι ακριβώς όπως τώρα ρίχνει αυτό το χιονάκι που βλέπεις, που από βραδίς χθες άρχισε και συνεχίζει μέχρι και τώρα να το ρίχνει, με αυτό το χιονάκι να πέφτει συνεχώς, εγώ ολονυκτίς μέχρι και τα ξημερώματα όργωνα το χωράφι μου, με εκείνο το καινούριο το τρακτέρ που σου έλεγα ότι πρόσφατα αγόρασα. Τι να σου πω αγαπητέ μου για τις ανέσεις που έχουν τα σημερινά αυτά μηχανήματα, που σου δίνουν τη δυνατότητα να κάνεις όλες εκείνες τις δουλειές που χρειάζεσαι, όσο πιο σωστά και γρήγορα, αλλά και ξεκούραστα μπορούν να γίνουν, αλλά και κατά έναν τρόπο μπορώ να πω ότι με την ωραία εμφάνισή τους, σε προκαλούν κιόλας για να τα δουλεύεις, παρά να τα βλέπεις να μένουν εκεί θηρία ολόκληρα ακίνητα να σε περιμένουν. Το υδραυλικό τους τιμόνι και ο εξοπλισμός τους με όλους εκείνους τους αυτοματισμούς και τα κουμπιά λειτουργίας τους, καθώς και η μοντέρνα καμπίνα τους με την πλήρη στεγανότητά της, είναι κάτι που το καθιστούν σαν ένα εργαλείο απαραίτητο σήμερα για κάθε καλλιεργητή, ένα εργαλείο, δηλαδή, πολύ άνετο, γρήγορο και εύκολο στη χρήση του, που δεν σε κουράζει καθόλου επάνω στη δουλειά του.
Έτσι, εγώ όταν ξημέρωσε δουλεύοντας εκεί μέχρι το πρωί, πήρα το τρακτέρ και περνώντας από το σπίτι μου το άφησα στην αυλή, όποτε και χωρίς καν να μπω μέσα για να πω μια καλημέρα στους δικούς μου, τράβηξα ίσια για να έρθω εδώ, χωρίς ακόμη να νιώσω την ανάγκη αλλαγής και των ρούχων μου ακόμα, αφού δεν κουράστηκα καθόλου για να νιώσω την ανάγκη αυτή της αλλαγής τους. Αλλά μη νομίσεις ότι πέρασα από εδώ για να σου δείξω πόσο δουλευταράς είμαι, απλώς πέρασα για να σου πω κάτι πολύ σημαντικό, για μένα τουλάχιστον. Και ποιο είναι αυτό το σημαντικό, γιατί πολύ θα ήθελα να το ακούσω, οπότε και εκείνος άρχισε να μου λέει. Το σημαντικό αγαπητέ μου είναι ότι όλο εκείνο το βράδυ που ενώ δούλευα, παράλληλα ζούσα και μέσα σε ένα περιβάλλον που έδειχνε την αντιπαλότητα της φύσης με τον σημερινό άνθρωπο, τον εξοπλισμένο, όμως, με την πιο σύγχρονη τεχνολογία του.
Έβλεπες, λοιπόν, φίλε μου τις αραχνοΰφαντες και κατάλευκες εκείνες κουρτίνες χιονιού, η μία μετά την άλλη και χωρίς σταματημό να κατεβαίνουν, όπως κατεβαίνει η αυλαία ενός θεάτρου. Έτσι εκεί, όταν έπεφταν, από την αριστερή μεριά συναντούσαν το οργωμένο τμήμα του χωραφιού που άχνιζε εκείνο, οπότε και εξαφανιζόταν σχεδόν αμέσως, ενώ από την άλλη, τη δεξιά μεριά, εκεί απλώς τις έβλεπες να πασπαλίζουν το χώμα, χωρίς, όμως, και να το σκεπάζουν και πολύ, αλλά να το αφήνουν εκεί να κάθεται απαλά-απαλά ώστε να σχηματίζει ένα λεπτό σαν από πούπουλα κατάλευκο σεντόνι. Αυτό το μαγικό σκηνικό έβλεπα μέσα από την άνετη εκείνη καμπίνα του τρακτέρ, που ήταν σαν μια οπτασία, που ενώ έξω φαινόταν ότι το χιονάκι που έπεφτε πάγωνε τα πάντα, εγώ εκεί μέσα στην καμπίνα του απολάμβανα τη θαλπωρή της, χωρίς κραδασμούς και τελείως αθόρυβα, ακούγοντας μόνον κάποια απαλή μουσική, όπως το χιονάκι που έβλεπα να πέφτει, ακούγοντας και τις αφηγήσεις κάποιων μυθιστορημάτων από κάποιους κουλτουριάριδες ή τις διηγήσεις κάποιων άλλων παραμυθάδων εκεί.
Κάποιες στιγμές, βέβαια, αισθανόμουν και την ανάγκη να ξεφύγω από εκείνη την κλεισούρα, που μερικές φορές μου δημιουργούσε την εκτύπωση ότι βρισκόμουν σε ένα καταφύγιο, ασφαλής και προστατευμένος από μια επίθεση του ουράνιου εκείνου κόσμου εναντίον της γης. Τότε έβγαινα έξω για να ξεμουδιάσω λιγάκι, σταματώντας και τη μηχανή για να μην ακούω και τον θόρυβό της, αλλά αφήνοντας αναμμένα τα μεγάλα εκείνα φώτα που είχε το τρακτέρ, που έκαναν τη νύχτα μέρα, ώστε να μπορώ να βλέπω εκεί όπου πατούσα όταν έξω περπατούσα, για να αναπνεύσω το φρέσκο άρωμα της γης, μαζί με το πυκνό και καθαρό εκείνο οξυγόνο του χιονιού και αυτό μέσα στην απόλυτη εκείνη σιγή και ηρεμία του μεγάλου εκείνου σαματά, από την αντιπαλότητα μεταξύ ουρανού και γης. Τι να σου πω αγαπητέ μου φίλε, πραγματικά αναρωτιέμαι αν υπήρξε και άλλος άνθρωπος πάνω στη γη που να απόλαυσε το μεγαλείο εκείνο του ουράνιου θεάματος που απόλαυσα εγώ και που έμοιαζε σα να ήθελε ο ουρανός να κατεβεί στη γη. Και τώρα ασφαλώς θα με ρωτήσεις και εσύ, γιατί αυτά που είδα εγώ εκεί και τα απόλαυσα, όπως στα περιέγραψα, δεν τα είπα πρώτα στους δικούς μου ανθρώπους, αλλά ήρθα εδώ σε σένα πρώτα να τα πω; Ε, λοιπόν, αγαπητέ μου φίλε, ήρθα να τα πω σε σένα πρώτα, γιατί έκρινα ότι βρήκα έναν άνθρωπο που θα δεχόταν με ευχαρίστηση να ακούσει αυτά που είχα να του πω για το παράδοξο φαινόμενο που είδα και απόλαυσα εκείνη τη νύχτα του χιονιά και μπορώ να πω ότι και εσύ, με αυτά που σου περιέγραψα, καλύτερα θα με καταλάβαινες και από τους δικούς μου τους ανθρώπους. Και ερωτώ και εγώ με τη σειρά μου. Aλήθεια, είναι εύκολο σήμερα να βρεις έναν άνθρωπο που να θέλει να καθίσει μαζί σου για να ακούσει τα δικά σου ενδιαφέροντα και να δείξει ότι σε έχει καταλάβει κιόλας;