Πού έγκειται στις μέρες μας η αξία του εκκλησιασμού

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Ζούμε σ’ έναν κόσμο, ο οποίος βομβαρδίζεται, καθημερινά, μέσω του γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου, αλλά, κυρίως, μέσω του διαδικτύου από δυσάρεστες εικόνες και γεγονότα.

Ακόμη και πολλά παιδικά προγράμματα και παιχνίδια προωθούν με τη θεματολογία και τις άσχημες φιγούρες τους τη βία και την καταστροφή. Δίνεται, έτσι, η εντύπωση, ότι έχει στερέψει το καλό και δεν υπάρχουν άνθρωποι, που να το ζωογονούν και να το υπηρετούν, αφού ελάχιστος χρόνος και χώρος διατίθεται για την προβολή αξιέπαινων πράξεων προσώπων, που βρίσκονται ανάμεσά μας και προφυλάσσουν τη χώρα απ’ τα χειρότερα. Αυτό συμβαίνει, γιατί, αντίθετα με το καλό, το κακό προκαλεί περισσότερο ενδιαφέρον και πουλάει.
Συμβάλλουν σ’ αυτή την κατάσταση και τα πολιτικά κόμματα με τον κοντόθωρο και διχαστικό πολιτικό τους λόγο, τις αλληλοκατηγορίες, τη διαστρέβλωση της αλήθειας και τη μηδενιστική τακτική, που επιδεινώνουν την κατάσταση. Έτσι, όμως, γεμίσαμε από μαυρίλα, αδιέξοδα και απογοήτευση για το αύριο, παρότι υπάρχουν, αλλά δεν προβάλλονται στο βαθμό, που θα έπρεπε, υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις, που αποτελούν την ελπίδα για το αύριο του τόπου. Όπως και να το κάνουμε, όμως, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και με βάση αυτά, που βλέπουμε και ακούμε, όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε, στις μέρες μας, η Ελλάδα μας πληγώνει.
Υπάρχει, ωστόσο, ένας χώρος, ο μόνος ίσως, όπου, όσοι είμαστε χριστιανοί, μπορούμε, ανενόχλητα, να γαληνεύουμε, να προβληματιζόμαστε για τις επιλογές μας, αλλά και να γεμίζουμε θάρρος και ελπίδα για το αύριο. Πρόκειται για τον ναό, όταν αυτός λειτουργεί και οι χριστιανοί εκκλησιαζόμαστε. Εκεί οι πιστοί προσεύχονται και ακούγονται, μόνο, τροπάρια, βυζαντινοί δοξαστικοί ύμνοι, αλλά και Ευαγγελικές περικοπές, θείο κήρυγμα και ευχές από ψάλτες και ιερωμένους, που θυμίζουν το μεγαλείο του Θεού, τη ματαιότητα του κόσμου τούτου, ενώ προβάλλονται παραδείγματα προς μίμηση και αποφυγή. Σημειωτέον, ότι τίποτε, μα τίποτε δεν ακούγεται, εκεί, που να σκανδαλίζει και να επηρεάζει, αρνητικά, τον πιστό, εκτός απ’ το να νιώθει ενοχές, όταν αναλογίζεται, ότι δεν εκτελεί τα καθήκοντά του, έτσι, ώστε να είναι τόσο καλός άνθρωπος, όσο θα έπρεπε να είναι.
Στους ναούς, άλλωστε, επαναλαμβάνεται, συνεχώς, ότι ο χριστιανός αγαπά όλο τον κόσμο και δεν μισεί ούτε, καν, τον εχθρό του. Είναι φιλεύσπλαχνος, κάνει αγαθοεργίες και ελεεί τους πάσχοντες. Ζητεί άφεση των δικών του αμαρτιών και συγχωρεί αυτούς, που τον έβλαψαν. Τιμά τους γονείς του και το στεφάνι του αποφεύγοντας εξωσυζυγικές σχέσεις. Αποφεύγει, συνειδητά, το ψέμα και την απάτη, τις βιαιοπραγίες, τις κακοποιήσεις παιδιών και γυναικών. Αγωνίζεται για την ειρήνη στον κόσμο, προγεύεται τα μεγαλεία του Θεού και προσδοκά ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος με αποτέλεσμα να είναι γεμάτος ελπίδα για το αύριο. Αυτά και άλλα τέτοια ακούει ο χριστιανός, όταν εκκλησιάζεται, και τονώνεται, έτσι, το ηθικό του.
Πέραν τούτων, μέσω του εκκλησιασμού δίνεται η δυνατότητα σε κάθε πιστό να σπάζει την καθημερινή ρουτίνα, να αλλάζει διάθεση ακόμα και με το φροντισμένο ντύσιμο, αφού στο σπίτι του Θεού, δύσκολα, πάει κανείς ατημέλητος, να απολαμβάνει, ανέξοδα, την κοινωνική επαφή, που τόσο μας λείπει στις μέρες μας, να κάνει έναν απολογισμό για τις πράξεις του και να προγραμματίζει τα επόμενα βήματά του, που θα τον κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Δεν λείπουν, βέβαια, απ’ τους ναούς εκείνοι οι εκκλησιαζόμενοι, που συνηθίζουν να αφαιρούνται και αντί να ακούν το λόγο του Θεού και να προσεύχονται, βρίσκονται εκεί μόνο με το σώμα, ενώ ο νους τους τρέχει σε κάθε τι, που τους απασχολεί στην καθημερινότητά τους. Καθιστούν, έτσι, τον εκκλησιασμό γράμμα κενό. Επί πλέον ο εκκλησιασμός ακολουθεί στις μέρες μας φθίνουσα πορεία, αφού, χρόνο με το χρόνο, εκκλησιάζονται όλο και λιγότεροι χριστιανοί, ενώ οι περισσότεροι απ’ τους εκκλησιαζόμενους διαθέτουν ελάχιστο χρόνο γι’ αυτόν. Μόνο στις μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης κατακλύζουν τους ναούς πλήθη πιστών, αλλά και πάλι ο χρόνος, που αφιερώνουν γι’ αυτόν είναι ελάχιστος, αφού τους ενδιαφέρει πιο πολύ το Πασχαλινό ή Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν και το φαγοπότι. Χάνουν, έτσι, τα ποικίλα μηνύματα, που μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο καλύτερο.
Αφού, λοιπόν, ο εκκλησιασμός μπορεί να συμβάλλει στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου και να δει ο πιστός το μέλλον του με περισσότερη ηρεμία και αισιοδοξία, καλό είναι όλοι οι χριστιανοί να τον αγκαλιάσουμε, ουσιαστικά, και να τον ενισχύσουμε με την παρουσία μας στους ναούς.