Το σχόλιο της Δευτέρας

Καημοί στο Πασαλιμάνι...

Σκοπό δεν το ’χω μ’ αυτές τις γραμμές να συγκινήσω κανέναν. Άφιλοι καιροί και ποιος να συγκινηθεί με τα δράματα των ανθρώπων; Απλά συμβαίνουν κι αλίμονο σ’ αυτόν που την έφαγε. Προκαλούν μια πρόσκαιρη συγκίνηση, μα, την επομένη κιόλας, η αδηφάγα επικαιρότητα θα τα καταπιεί. Και μόνο αυτοί που σ’ αγαπάνε μένουν πίσω να σε κλαίνε.
Το λοιπόν, οι ειδήσεις ήταν δίπλα δίπλα στο site όπου χάζευα. Ένα διαζύγιο και μια κηδεία. Ο ένας είναι ο πρίγκιψ Νικόλαος Γλίξμπουργκ, φρεσκοχωρισμένος από τη σύζυγό του, «πριγκίπισσα» Τατιάνα Μπλάτνικ, κόρη βαθύπλουτου επιχειρηματία.

Γλίξμπουργκ! Όνομα βασιλικό, όνομα βαρύγδουπο, όνομα για να κάνεις καριέρα στα διεθνή σαλόνια.
Ο άλλος, ο αστυφύλακας που σκοτώθηκε κάνοντας μεροκάματο στον Πειραιά- ονομαζόταν Αγαθάγγελος Παπαδόπουλος. Τι μέλλον να ’χεις σ’ αυτήν τη ζωή άμα σε λένε ...Παπαδόπουλο, παναπεί είσαι ένας από τους χιλιάδες Παπαδόπουλους αυτής της χώρας και έχεις γεννηθεί στα ταπεινά Γρεβενά; Κοιμάσαι – ξυπνάς και τρέχεις όλη μέρα, στο ίδιο μαγγανοπήγαδο, να βγάλεις μεροκάματο και να ζήσεις (λέμε τώρα). Ο συγκεκριμένος πήγε κι έγινε αστυνομικός, πράγμα που εξ’ ορισμού σημαίνει μεροκαματιάρης του δημοσίου κι ένιωσε νωρίς στο τομάρι του πώς βγαίνει η «κομμάτα». Υποχρεώθηκε να κάνει δύο και τρεις δουλειές για να επιβιώσει οικονομικά στην Αθήνα όπου τον έστειλε η Υπηρεσία του, να κυνηγάει μικροδιαρρήκτες, πρεζόνια, κουκουλοφόρους, αναρχικούς κι ό, τι άλλο παίζει στο «παλμαρέ» της παραβατικότητας. Μισθός χίλια, έξοδα σπιτιού και μόνο πεντακόσια, άντε γεια.
Κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια, όπου βρέθηκε ο πιτσιρικάς για το δεύτερο μεροκάματο, φτώχεια καλή καρδιά, μα και εργατικά ατυχήματα. Πού να συμβούν τα εργατικά ατυχήματα; Στα σαλέ της Ελβετίας όπου διασκεδάζουν την πλήξη τους αργόσχολοι «πρίγκιπες» και «γόνοι πλουσίων οικογενειών»; Στον Πειραιά θα συμβούν... Λιόσια θα συμβούν, Αγιά Βαρβάρα, Σταθμός Λαρίσης εκεί στις λαϊκές γειτονιές θα πέσουν πάνω σου τα ντουβάρια και συ δεν θα πάρεις πρέφα. Ήσουνα όμως και «τυχερός» ρε συ Παπαδόπουλε. Τουλάχιστον πήγες «μπαμ και κάτω», στα όρθια, παλικαρίσια. Δεν άφησες τη μοίρα να σε σέρνει «φυτό» από νοσοκομείο σε νοσοκομείο να πεθαίνεις κάθε μέρα μόνος και ξεχασμένος μέσα σ’ έναν βρώμικο θάλαμο «παρέα» μ’ άλλους παρατημένους. Γιατί, πόσο ν’ αντέξουν και οι δικοί σου παλικάρι μου; Πόσο ν’ αντέξουν να κοιτάνε τους λερούς τοίχους των επαρχιακών νοσοκομείων και τα τζάμια, τα θολά απ’ τα μυγοφτύματα, που σού κρύβουν τον ήλιο και το φως;
Ο Νικόλαος Γλίξμπουργκ εγεννήθη βασιλόπουλο. «Πρίγκιψ». Και οι πρίγκιπες, όπως ξέρουμε κι απ’ τα παραμύθια, δεν δουλεύουν. Παρά μονάχα περιφέρονται αγέρωχοι πάνω στο άσπρο τους το άλογο (ή την άσπρη «Λαμποργκίνι» με τα εκατοντάδες άλογα σήμερα) μέχρι να συναντήσουν την «πεντάμορφη» που θα ερωτευτούν, θα παντρευτούν και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς ακόμη καλύτερα (όπως μας ...παραμυθιάζανε στα παραμύθια).
Η πεντάμορφη ονομαζόταν Τατιάνα. Δεν ήταν γαλαζοαίματη, αλλά είχε φράγκα. Ο μπαμπάς της δηλαδή, πράγμα λίαν ...εκτιμητέο στους κύκλους της υψηλής αριστοκρατίας. Έντιμη συναλλαγή. Σου δίνω τίτλο, μού δίνεις φράγκα. Ο έρωτας τους -έλεγε το ρεπορτάζ- «γεννήθηκε στην αγκαλιά των Ελβετικών Άλπεων, στο θέρετρο Γκστάαντ, έναν τόπο που έχει φιλοξενήσει αμέτρητες ιστορίες αγάπης και παραμυθένιων συναντήσεων...». (Ντάξει ρε Παπαδόπουλε, και τα Γρεβενά κάτι σαν Ελβετία είναι με λίγη φαντασία να πούμε. Παίρνεις μια Λένα, μια Βαγγελιώ, καβαλάς παπί και πας μέχρι τον Ζιάκα για πικ-νικ κάτω απ’ τα έλατα).
Καλά έζησαν! Λαμπερός γάμος στις Σπέτσες, παρουσία βασιλέων, πριγκίπων, δουκών, βαρόνων, όλο το κηφηναριό της Ευρώπης, ίσαμε εκατό κιλά γκλαμουριά έκαστος, και να οι άμαξες με άσπρα άλογα να φέρνουν τη νύφη, και να οι θαλαμηγοί να μεταφέρουν καλεσμένους... φλας, κανάλια, απευθείας μεταδόσεις και δακρύβρεχτες αναλύσεις στα «κους-κουσάδικα... Αααχ τι έρωτας κι αυτός! Μεγαλεία... Νικόλαος και Τατιάνα, -αντιγράφω από το ρεπορτάζ- «έκαναν μαζί μια ζωή πλούσια σε ταξίδια και κοινωνική δράση, αποτελώντας ένα παράδειγμα για το πώς μπορούν να συνυπάρξουν δύο διαφορετικοί κόσμοι» (Πω πω ...Τι μου λες!).
Χώρισαν. Όσα φράγκα κι αν έχεις, δύσκολο να παλέψεις το τέρας της ανίας και της πλήξης. Α, ρε τυχερέ Παπαδόπουλε... Εσύ – το μόνο βέβαιο!- δεν θα πήγαινες ποτέ από ...ανία. Βασικά, δεν προλάβαινες κιόλας να πλήξεις, όλοι σε τρέχανε, η ζωή, οι ανώτεροί σου, οι υποχρεώσεις που προφανώς είχες στα Γρεβενά... Μια χαρά ήσουνα λοιπόν, και τα βράδια όλο και θα κατέβαζες κανένα ποτηράκι με τα φιλαράκια. Τι στην ευχή ήθελε κείνο το παλιοντούβαρο κι έπεφτε πάνω σου;
Ο αστυφύλακας Αγαθάγγελος Παπαδόπουλος, εκηδεύθη προχθές Σαββάτο στα Γρεβενά, «εν μέσω γενικής οδύνης» σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά κλισέ. Δεκάδες στεφάνια κατέκλυσαν από νωρίς την εκκλησία, ανάμεσά τους των Αρχηγών της Αστυνομίας και συνδικαλιστικών Οργανώσεων Ασ-τυνομικών. Στεφάνια που θα μαραθούν σε καναδυό μέρες, θα ξεραθούν, θα μαζευτούν για να καταλήξουν στα σκουπίδια του Κοιμητηρίου. Και μονάχα τα μάτια της μάνας του θα μένουν εσαεί υγρά και πονεμένα.
Ο 54χρονος πρίγκιπας Νικόλαος – διαβάζουμε- θα συνεχίσει να μένει στο Καστρί και στα σχέδιά του είναι κάποιες ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας στο εξωτερικό και η κοινωνική δράση μέσω της ΜΚΟ «Axion Hellas–We support society». Ας είναι καλά ο άνθρωπος, έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν ζηλεύει πια ούτε τα πλούτη ούτε τα μεγαλεία τους. Στις δυτικές κοινωνίες όπου ζούμε η κοινωνική ανισότητα είναι μια θεσμοθετημένη κατάσταση. Οι λίγοι θα απολαμβάνουν πολλά, η μάζα των φτωχών θα έχει κατ’ επίφαση δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά κατ’ ουσία θα είναι αποκλεισμένη. Άνιση προσβασιμότητα σε πόρους, υπηρεσίες κοινωνικές θέσεις και κάνε εσύ διπλό μεροκάματο για να πληρώσεις το νοίκι σου πληβείε.
Αυτή είναι η κατάσταση. Κι όσο κι αν την αναλύσεις άκρη δεν θα βγάλεις κι απαντήσεις δεν θα βρεις. Μοναχά ένα ερώτημα θα σε τυραγνάει κι ένα παράπονο θ’ ανεβαίνει σαν κόμπος στον λαιμό...
- Μα καλά, ήταν ανάγκη να πέσει κι αυτό το παλιοντούβαρο σ’ αυτό το καψόπαιδο;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]