Περί παιδείας το ανάγνωσμα σε μια χαοτική κοινωνία

Από τον κ. Δημήτρη Πανδρεμμένο, αστυνομικό, δημοσιογράφο Μ.Α.

Γεννιόμαστε, ενηλικιωνόμαστε και ωριμάζουμε, θέλουμε να πιστεύουμε τουλάχιστον, αναπαράγοντας το μότο ότι «όλα είναι θέμα παιδείας». Σωστά. Τι είναι, όμως, παιδεία, σε τελική ανάλυση; Η γενιά μου, οι σημερινοί σαραντάρηδες, μεγαλωμένοι στη δεκαετία του ‘90 και απολαμβάνοντας την ευμάρεια της δεκαετίας του 2000, ως όψιμοι έφηβοι και φοιτητές, ασπαστήκαμε το δόγμα του «μορφωμένου», αποκτώντας πανεπιστημιακούς τίτλους και πιστοποιητικά ξένων γλωσσών, και περνιόμαστε για σπουδαίοι, για παιδευμένοι.

Ωστόσο, αναρωτιέμαι κατά πόσο εμείς, αλλά και οι νεότεροι, έχουμε ασπαστεί την αγωγή. Χαζεύοντας συνεχώς στα κινητά μας τηλέφωνα, ίσως ξεχάσαμε να επενδύσουμε σε αξίες, σε υγιή πρότυπα, να συμπεριφερόμαστε με ευγένεια και καλοσύνη. Παιδεία είναι να μεταλαμπαδεύουμε ποιότητα κα αισθητική, να αποσκοπούμε στην ομόνοια, στην καλοσύνη. Ας ρίξουμε μια μάτια γύρω μας. Μίσος, κακία, τοξικότητα. Έστω ότι είμαστε όλοι άτεγκτοι, αμόλυντοι, αψεγάδιαστοι, επιτομή της καθαρότητας και της διαφάνειας. Κατά πόσο κάτι τέτοιο μας επιτρέπει να προδικάζουμε, να δικάζουμε; Από πού απορρέουν οι τελεσίδικες ετυμηγορίες μας;
Πώς στην ευχή αναπαράγουμε αφιλτράριστα ένα συμπυκνωμένο προϊόν διά τηλοψίας προς τέρψη των πομπών του μηνύματος; Όσο παραμένουμε προσκολλημένοι σε ιδεοληψίες, τόσο η κρίση θα θολώνει. Ανοίγουμε το μυαλό διαβάζοντας, συζητώντας με ανθρώπους καταξιωμένους που έχουν να μας μεταγγίσουν εμπειρία και εμπεριστατωμένη γνώση. Βλέπετε, κάποιες φορές τυχαίνει το σωστό και το δίκαιο να μη συμπίπτουν με αυτό που μας αρέσει. Η κοινωνία μοιάζει μοιρασμένη στα δύο, σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής, σε ψηφιακούς μέτοικους και ψηφιακούς ιθαγενείς, σαν προερχόμενοι από άλλους πλανήτες. Οι σωματικές λειτουργίες φαντάζουν πλήρως αποδομημένες, η λειτουργία λογικής και συναισθήματος είναι υβριδική, ενώ η ανθρώπινη επαφή βρίσκεται σε διαρκή παροξυσμό.
Λέμε ότι μας χαρακτηρίζει η παιδεία και την ίδια στιγμή μιμούμαστε άκομψα και άστοχα. Βρισκόμαστε σε παρέες, αλλά κατ’ ουσίαν είμαστε μόνοι και μια ψευδεπίγραφη ευτυχία αποτυπώνεται σε φιγούρες άκρατου ατομικισμού. Έφηβοι επαναστατούν χυδαιολογώντας, μεσήλικες απατώνται ότι απολαμβάνουν τη ζωή στριμωγμένοι στις ξύλινες καρέκλες σε ένα ταβερνάκι, συναισθηματικά ανώριμοι ενήλικες παρουσιάζονται δουλοπρεπείς, με πρόχειρες και αστείες δικαιολογίες. Έτσι επιβιώνουμε, παιδευμένοι κατά τ’ άλλα.
Αερολογούμε στο διαδίκτυο, κουρνιάζουμε σε μια ανιαρή βόλεψη, χτυπάμε παλαμάκια σε φωστήρες και φουσκώνουμε από εθνική υπερηφάνεια πάνω από γεμάτα τραπέζια. Με τις διαπροσωπικές σχέσεις να ξεψυχάνε στην εντατική, τις φαρμακευτικές αγωγές να εκτοξεύονται και το χιούμορ να εκλαμβάνεται ως προσβολή, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη αποβολής της τοξικότητας και αποβολής της υστεροβουλίας. Αρκεί να εισάγουμε παιδεία σε όλα τα πεδία.