Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΝ ρωτήσεις έναν χειρουργημένο ασθενή, μετά την επέμβαση, πού ακριβώς «ζορίζεται» περισσότερο, θα σου πει... στην αίθουσα ανάνηψης! Έχω την εντύπωση ότι κάπως έτσι θα αντιμετωπιστεί (και θα αντιμετωπίσει την κατάσταση) η χώρα, εάν και όταν (όπως όλα δείχνουν πολύ σύντομα) εισέλθει σε καθεστώς «ειδικής επιτήρησης», αμέσως μετά τη σχεδιασμένη «απεξάρτηση» από τα μνημόνια.
ΑΝ και, όπως λένε και οι έμποροι, «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να ρισκάρει μια τέτοια κατάσταση, αφού και τις οικονομικές αντοχές της θα δοκιμάσει και την μήνιν του κόσμου θα μετριάσει. Έτσι, μπροστά στη νέα πίεση της τρόικας (και τελειωτική για τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα αν περάσει), που αυτή τη φορά επιλέγει να βάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων παράλογα και υπερβολικά πράγματα, αλλά και στον ορατό πλέον κίνδυνο να χαθούν οι εκλογές, θα πρυτανεύσει η λογική που λέει ότι «η κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της και δεν αντέχει άλλα μέτρα».
ΑΛΛΑ πόσο αναληθές είναι, ότι κατάφερε και άντεξε αυτά τα μέτρα η κοινωνία, πέντε χρόνια τώρα; Και τι σημαίνει «αντοχή» τελικά, με την... επίκαιρη έννοια του όρου; Να πούμε δηλαδή ότι, οι μισοί (του ενεργού πληθυσμού) Έλληνες, ενώ βρίσκονται στην ανεργία, ακόμα δεν... πέθαναν; Αυτό λένε αντοχή; Ότι ακόμα βρίσκονται στη ζωή οι συνταξιούχοι «κατωτέρας τάξεως» (γιατί εδώ τους έχουμε χωρίσει σε κατηγορίες, των 300, των 400, των 800 και των 2000 ευρώ και βάλε...) παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν έχουν να πληρώσουν τα φάρμακά τους προς δόξα της δωρεάν δημόσιας υγείας που ευαγγελίζονται υπουργοί σαν τον κύριο Γεωργιάδη; Ότι, ας πούμε, δεν εγκατέλειψαν τη χώρα μερικοί ακόμα εναπομείναντες επιστήμονες, Ελληνόπουλα, που έμαθαν γράμματα στα δικά μας πανεπιστήμια με τους γονείς τους να έχουν καταξοδευτεί, για να φανούν τελικά χρήσιμοι σε χώρες του εξωτερικού; Το ότι αντέχουν ακόμα και δεν μπήκαν φυλακή, τρεισήμισι εκατομμύρια Έλληνες που χρωστούν στην εφορία; Αυτό θα πει αντοχή; ‘Η που δεν έγιναν αυτόχειρες χιλιάδες επιχειρηματίες που μέσα σε ελάχιστο χρόνο απόλεσαν τις επιχειρήσεις τους, καταχρεωμένοι με δάνεια στις τράπεζες;
ΔΕΝ είναι απλά αγανακτισμένος, αλλά επικίνδυνα θυμωμένος ο κόσμος. Και αποφασισμένος να σταματήσει την αιμορραγία του. Αισθάνεται την αίθουσα ανάνηψης που λέγαμε, ως ανακούφιση μετά από ένα δύσκολο χειρουργείο, στο οποίο μπήκε αρτιμελής και βγήκε... ακρωτηριασμένος. Οι πολίτες δεν φαίνεται να εμπιστεύονται πλέον κανέναν ηγέτη, ή κόμμα. Και κατέστη τόσο φυσικό, που δεν πέφτουν καν οι πολίτες από τα σύννεφα, ακόμα και όταν μαθαίνουν για off shore εταιρίες – φαντάσματα, πολιτικών αρχηγών, εκεί κάτω στην Καραϊβική, στον φορολογικό παράδεισο των νησιών Τέρκς και Κεϊκός (Turks and Caicos), που θα ψάχνουμε ώρες στον χάρτη να τα βρούμε. Όπως και την πρωτεύουσα Κόκμπερν Τάουν που τις μάζευε όλες Τουλάχιστον μαθαίνουμε γεωγραφία με τους αρχηγούς...
