Μια ημέρα μνήμης αναφορικά με τους αγώνες των γυναικών για την κατάκτηση των δικαιωμάτων τους, που ίσως σήμερα θεωρούνται αυτονόητα, και μια ημέρα απολογισμού για όσα έχουν επιτευχθεί στον τομέα της ισότητας των φύλων, αλλά και για όσα πρέπει ακόμα να γίνουν για την εμπέδωσή της, την κατάκτηση όσων ακόμη υπολείπονται, καθώς και την εξάλειψη της βίας και της σεξιστικής αντιμετώπισης των γυναικών σε κάθε μήκος και πλάτος, όπου αυτές διαβιούν.
Αρχικός στόχος των γυναικείων κινημάτων σε Ευρώπη και Αμερική, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Τούτο εκφράστηκε κυρίως μέσα από το αίτημα του δικαιώματος ψήφου και για τις γυναίκες, κάτι που στον ελλαδικό χώρο θεσπίστηκε το 1952. Έπειτα ήρθε το αίτημα για κατοχή από τις γυναίκες δημόσιων αξιωμάτων, η συμμετοχή στον επαγγελματικό χώρο και η ισότητα στις αμοιβές. Το πρωταρχικό αίτημα υπήρξε η εξίσωση των γυναικών με τους άνδρες. Στην πορεία έγινε αντιληπτό πως κάτι τέτοιο δεν ήταν απολύτως αποδοτικό, αφού ακόμη και εκεί όπου η ισότητα γινόταν θεσμικά αποδεκτή, η συμμετοχή των γυναικών σε όλους τους τομείς -εκπαίδευσης, εργασίας, κέντρων λήψης αποφάσεων- παρέμενε ατελέσφορη.
Η γυναικεία διαφορετικότητα, η ουσιαστική ισότητα και η βία των ανδρών σε βάρος των γυναικών αναγνωρίστηκαν ως παράγοντες που έπρεπε να φωτισθούν και να ληφθούν μέτρα και πολιτικές. Ζητήματα όπως το Δίκαιο, ως τομέας ανδροκρατούμενος, οι πατριαρχικές κοινωνικές αντιλήψεις και η έμφυλη βία ως ανεκτό ή «αόρατο» για την Πολιτεία φαινόμενο ήρθαν στο προσκήνιο. Τα σεξουαλικά εγκλήματα ποινικοποιήθηκαν και η ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών μπήκε από τη δεκαετία του ‘70 στο πεδίο ενδιαφέροντος της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Οι διεθνείς, υπό τον Ο.Η.Ε., διασκέψεις διακηρύσσουν πως τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα και πως η βία που βασίζεται στο φύλο είναι ασύμβατη με την αξιοπρέπεια και την αξία του ανθρώπου.
Η θέσπιση από το Συμβούλιο της Ευρώπης της Σύμβασης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, η οποία άνοιξε προς υπογραφή στην Κων/πολη τον Μάιο του 2011, θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του γυναικείου κινήματος. Η Σύμβαση αυτή, η οποία κυρώθηκε από την Ελλάδα το 2018, υιοθετεί βασικές αρχές, κυρίως του β’ φεμινιστικού ρεύματος και αναγνωρίζει τη δομική φύση της βίας κατά των γυναικών ως βίας βασιζόμενης στο φύλο και ως μηχανισμό που έχει οδηγήσει σε επικυριαρχία και διακρίσεις κατά των γυναικών από τους άνδρες. Αποφαίνεται ακόμα πως η έκθεση των γυναικών σε σοβαρές μορφές βίας, όπως ο βιασμός, η σεξουαλική παρενόχληση, η ενδοοικογενειακή βία κ.ά., συνιστούν σοβαρές παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των γυναικών και σοβαρό εμπόδιο στην επίτευξη της ισότητας των φύλων.
Στο πλαίσιο της πρόληψης και της αντιμετώπισης του φαινομένου της έμφυλης βίας κατά των γυναικών, των πολλαπλών διακρίσεων που αντιμετωπίζουν, αλλά και της γενικότερης προστασίας των δικαιωμάτων τους, η Γενική Γραμματεία Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΓΓΙΑΔ) λειτουργεί από το 2012 πανελλαδικό Δίκτυο 65 υποστηρικτικών δομών, αποτελούμενο από 44 Συμβουλευτικά Κέντρα και 20 Ξενώνες Φιλοξενίας σε όλη την επικράτεια, σε συνδυασμό με την πανελλαδικής εμβέλειας 24ωρη Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900.
Στο Δίκτυο αυτό εντάσσεται και το Συμβουλευτικό Κέντρο Λάρισας, το οποίο λειτουργεί από το 2012, ενώ εποπτεύεται επιστημονικά και διοικείται από το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ), χρηματοδοτείται δε από το ΠΕΠ Θεσσαλίας 2021-27. Το Συμβουλευτικό Κέντρο Λάρισας παρέχει σε ενήλικες γυναίκες που έχουν υποστεί έμφυλη βία ή/και πολλαπλές διακρίσεις ΔΩΡΕΑΝ συμβουλευτικές υπηρεσίες κοινωνικής, ψυχολογικής, εργασιακής και νομικής στήριξης, οι οποίες καλύπτονται από το απόρρητο της συμβουλευτικής.
Συμβουλευτικό Κέντρο Λάρισας
Δ/νση: Γαληνού 4
Τηλ. 2410-535.840
Email: larisa@isotita.gr
