Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
Τα σημάδια, πρέπει να κοιτάει κανείς, τα σημάδια.
Πώς κάνανε οι παλιοί, που κοιτάγανε τα σημάδια στον ουρανό, τον τρόπο που πετούσαν τα πουλιά και άλλα παρόμοια, προκειμένου να προβλέψουν τι καιρό θα κάνει; «Οιωνοσκόποι» δηλαδή, που προέβλεπαν από τον καιρό, μέχρι τα μελλούμενα.
Ακριβώς αυτό , πρέπει να κάνουμε και τώρα προκειμένου να προβλέψουμε, ή τέλος πάντων να «ανθιστούμε» τι πολιτικό καιρό θα κάνει το επόμενο χρονικό διάστημα και αν τον Μάρτιο, θα πάμε βόλτα στις κάλπες.
..Και τα σημάδια προς το παρόν τουλάχιστον είναι σκούρα για την Κυβέρνηση και για τις επιδιώξεις της.
Και λέμε «προς το παρόν» γιατί είναι τόσο ρευστό το πολιτικό σκηνικό, όχι μόνον εντός αλλά και σε σχέση με τις «εκτός» εξελίξεις που επηρεάζουν και καθορίζουν εν τέλει τις «εντός» που δεν μπορεί κανείς να πει με ασφάλεια τι μέλλει γενέσθαι.
Προς το παρόν λοιπόν έχουμε και λέμε, σταχυολογώντας τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών από το Eurogroup και δώθε.
Η εξέλιξή του δεν ήταν η επιθυμητή για την ελληνική κυβέρνηση και, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι με την στάση τους οι εταίροι μάλλον… διευκολύνουν την Ελλάδα να οδεύσει σε πρόωρες εκλογές. Είναι προφανές ότι οι Βρυξέλλες αποφάσισαν να… διευκολύνουν την πορεία της χώρας προς τις πρόωρες εκλογές.
Τι είπαν οι δανειστές; Ότι, ναι μεν, θα συνεχίσουν να στηρίζουν την Ελλάδα και μετά τη λήξη του τρέχοντος Μνημονίου, δεν θα το κάνουν ωστόσο στο πλαίσιο της κοινοτικής αλληλεγγύης, αλλά της συνέχισης της επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας, και της εφαρμογής ενός… παράγωγου του Μνημονίου. Ας πούμε ότι θα είναι το «παιδάκι του» και δεν θα το λένε έτσι, αλλά κατά βάσιν την ίδια δουλειά θα κάνει σε μικρότερη έκταση ενδεχομένως και με διαφοροποιημένο τον τρόπο «χρήσης». Άλλωστε αν το καλοσκεφθούμε στην πραγματικότητα δεν μας είπαν και τίποτα καινούργιο. Και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών μας είπε ότι θα μας πάρει πολλά χρόνια ακόμη για να ξεμπλέξουμε από την συγκεκριμένη υπόθεση και εμείς οι ίδιοι, πλέον, από την «εμπειρία» τόσων ετών, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε, ότι αυτά τα πράγματα δεν τελειώνουν από την μία μέρα στην άλλη. Με τις δεκαετίες εξελίσσονται, κακά τα ψέματα.
Μετά ήρθε εκείνος ο... γλυκός άνθρωπος, ο Σόιμπλε.
Ο οποίος τι μας είπε; Μας είπε ότι στην Ελλάδα η εξέταση της πορείας του προγράμματος δεν μπορεί ακόμη να ολοκληρωθεί, γιατί σημαντικό κομμάτι των μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκαν δεν έχει τελειώσει». Και πρόσθεσε επίσης «γι’ αυτό απευθύναμε έκκληση στην Ελλάδα, να ολοκληρώσει το συντομότερο δυνατόν το πρόγραμμα. Είναι η προϋπόθεση για οποιαδήποτε συζήτηση που μπορεί κανείς πιθανώς να κάνει, ή να μην κάνει, μετά το τέλος του προγράμματος». Και ακόμη ότι, δεν είμαστε ακόμη σε σημείο να έχει εξαλειφθεί ο κίνδυνος.
Μετά ήρθε εκείνος ο άλλος «γλυκός άνθρωπος» εκ μέρους το δανειστών, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει και μας είπε και τα δικά του μαντάτα.
Μας είπε ότι αν δε κάνουμε αυτά που μας λένε πάει, ούτε την επόμενη δόση θα πάρουμε ούτε θα είναι διαθέσιμα εκείνα τα 11 δις και κάτι ψιλά, που τα θέλει η Κυβέρνηση για να δημιουργήσει ένα «μαξιλάρι» ασφάλειας και να ‘χει να παίρνει σε περίπτωση που δεν τα βγάλει πέρα, βγαίνοντας από το πρόγραμμα.
Και τι θέλουν η μάλλον, τι δεν θέλουν οι δανειστές; Δεν θέλουν, ούτε τις 100 δόσεις για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στις οποίες πάντως προχώρησε η Κυβέρνηση, ούτε και την ρύθμιση των οφειλών προς τα Ασφαλιστικά ταμεία και τις Εφορίες, και βέβαια, δεν θέλουν γενικώς η Ελλάδα να αποκοπεί από το πρόγραμμα. Αυτό το καταλαβαίνει και ένα παιδάκι.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, είχαμε και μία υπενθύμιση.
Από ποιόν; Από τον Βαν Ρομπάι, τον πρώην πρόεδρο της Ε.Ε., ο οποίος δήλωσε ότι φοβήθηκε ότι η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ. Τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε από τις Κάννες δημοψήφισμα στις διπλές εκλογές του 2012. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, γενικώς.
Υπό αυτές τις συνθήκες τι φαίνεται;
Φαίνεται ότι οι δανειστές, ακόμη και αν εμμέσως ή αμέσως τους έχει ανεπισήμως τεθεί από την ελληνική κυβέρνηση το δίλλημα: «ή στηρίζετε εμάς ή θα έχετε να κάνετε με τον Τσίπρα», δεν δείχνουν ιδιαίτερη τάση υποχώρησης. Συνεχίζουν την σκληρή διαπραγμάτευση δυσκολεύοντας την κυβέρνηση και δυσκολεύοντας και την «ρητορική» της για την εξοικονόμηση των «180» βουλευτών, προκειμένου να αποφευχθούν οι εκλογές τον Μάρτιο.
Τι θέλει η κυβέρνηση και που ελπίζει;
Κατ’ αρχήν να βγει από το Μνημόνιο.
Δεν έχει σημασία αν θα συνεχίσει μία άλλη μορφή επιτήρησης, που μπορεί να την λένε, ξέρω γω, «στοργική παρακολούθηση». Σημασία έχει να μπορεί να προβάλει προς το εκλογικό σώμα, για «ψυχολογικούς» και πολιτικούς, λόγους, ότι η κυβέρνηση αυτή έβγαλε την χώρα από το Μνημόνιο και μάλιστα, νωρίτερα από το αναμενόμενο.
Τι άλλο θέλει; Να μπορέσει να τακτοποιήσει τα του χρέους και να κλείσει η συμφωνία χρηματοδότησης μέχρι τον Δεκέμβριο.
Και ακόμη να υπάρξει μία «χειροπιαστή» ένδειξη αυτή της περίφημης «ανάπτυξης». Όπως ανέφερε και το Bloomberg το ελληνικό ΑΕΠ πιθανώς θα εμφανίσει ανάπτυξη στο γ΄ τρίμηνο σε ετήσια βάση, για πρώτη φορά τα τελευταία έξι χρόνια, σύμφωνα με εκτιμήσεις επτά αναλυτών. «Η επιβεβαίωση ότι η Ελλάδα έχει βγει από την χειρότερή της ύφεση μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί να βοηθήσει τον Αν. Σαμαρά να ακολουθήσει τις Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, έξω από το πρόγραμμα διάσωσης», αναφέρει. «Η ανάκαμψη είναι εύθραυστη, αλλά είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα για τους ανθρώπους», είναι το σχόλιο. Είναι το «ψυχολογικό» που λέγαμε παραπάνω.
«Στην πολιτική γίνονται πράγματα και δεν λέγονται», είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Η κυβέρνηση έκανε το ακριβώς ανάποδο: στην πρεμούρα της να αναστρέψει το κλίμα στην κοινωνία υπέρ της, άρχισε να λέει για την έξοδο από την επιτήρηση, το «διαζύγιο» με το ΔΝΤ και όλα τα λοιπά, πριν ακόμη το κάνει. Το αποτέλεσμα; Βρέθηκε «παγιδευμένη» στα ίδια τα λεγόμενά της και συνηγόρησε, στην δημιουργία ενός πιεστικού (αν μη τι άλλο) για την ίδια, κλίματος. Η συνέχεια επί της πολιτικής οθόνης…
