Παιδιά, όχι μόνο το κινητό σας...

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Αγαπητοί αναγνώστες, όταν διαβάσετε αυτό το άρθρο, μη φανταστείτε ότι είμαι κατά της προηγμένης τεχνολογίας και της προόδου. Κάθε άλλο. Θαυμάζω και σέβομαι την κάθε εφεύρεση και τους εφευρέτες της.

Δεν είναι λίγο να ζητάς μια πληροφορία για κάτι και να μην τη βρίσκεις πουθενά, παρά μόνο στον υπολογιστή και να μαθαίνεις τι γίνεται στον κόσμο απ’ την τηλεόραση.
Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις το κινητό στην τσέπη σου και να επικοινωνείς ανά πάσα στιγμή με αγαπημένα σου πρόσωπα όπου κι αν βρίσκεσαι.
Όμως συνάνθρωποι, σε όλα αυτά πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο.
Τα σημερινά παιδιά κι όχι μόνο, είναι κολλημένα συνέχεια στον υπολογιστή ή στο κινητό τους, κυρίως σ’ αυτό, και στην τηλεόραση.
Μιλάνε με τους φίλους -και καλά κάνουν- στέλνουν μηνύματα, παίρνουν μηνύματα και δεν ξέρω τι άλλο και αυτό γίνεται κάθε μέρα στον ελεύθερο χρόνο τους.
Γιατί αλήθεια;
Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουν; Να διαβάσουν ένα καλό βιβλίο, ας πούμε. Κυρίως σ’ αυτό θα αναφερθώ.
Προ ημερών μίλησα με έναν συμπολίτη και βιβλιοπώλη. Τον ρώτησα αν κινείται καθόλου το λογοτεχνικό βιβλίο. Αν το προτιμούν οι νέοι…;
«Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, γιατί και εσύ ασχολείσαι με το γράψιμο, αλλά… όχι. Τίποτα. Πέρα απ’ τα βιβλία ξένων γλωσσών για τα φροντιστήρια που τους χρειάζονται, τίποτα.
Όλα τ’ άλλα παραμένουν στα ράφια, περιμένοντας κάποιον αγοραστή. Και αυτός ο αγοραστής είναι πάντα ένας ηλικιωμένος».
Απογοητεύτηκα στην κυριολεξία. Φυσικά και τα δικά μου βιβλία παραμένουν στα αζήτητα, τοποθετημένα στα ράφια… Γιατί καλά μου παιδιά; Ένα βιβλίο, λογοτεχνικό ή εκκλησιαστικό ή ιστορικό, σε ηρεμεί, σε χαλαρώνει, σε παίρνει στα… φτερά του, σε ταξιδεύει μακριά απ’ την καθημερινότητα και τα προβλήματά της.
Είμαι υπερβολική; Ίσως. Όμως μεγάλωσα και γέρασα, θα έλεγα, με ένα βιβλίο κάτω απ’ το προσκέφαλό μου. Όταν δεν είχα ύπνο, σηκωνόμουνα στο κρεβάτι μου, ακουμπούσα την πλάτη μου στο μαξιλάρι και διάβαζα.
Και όλως παραδόξως, σε λίγο τα βλέφαρά μου έκλειναν.
Προτιμούσα το βιβλίο, παρά οτιδήποτε άλλο για να μπορέσω να κοιμηθώ.
Οι ηλικιωμένοι, όπως προανέφερα, ασχολούνται με το διάβασμα.
Ευτυχώς που έχω χαρίσει βιβλία σε όλες τις δανειστικές βιβλιοθήκες της πόλης μας κι όχι μόνο και στις εκκλησίες και έχουν φθαρεί απ’ την πολλή χρήση και χρειάστηκε να τα αντικαταστήσω.
Και στους φίλους μου και στους γνωστούς προτιμώ να τα χαρίσω.
Οι άνθρωποι του είδους μου, πεινασμένοι αποχώρησαν απ’ τον μάταιο τούτο κόσμο, όλες τις εποχές…
Οι φίλοι μου όταν αισθάνονται την ευχαρίστηση να μου κάνουν ένα δώρο, γνωρίζοντας αυτήν την αγάπη που έχω για το βιβλίο, μου το χαρίζουν με μεγάλη χαρά. Πρόσφατα, ένας καλός μου φίλος, ο Γιάννης, ένας αξιόλογος άνθρωπος και εκκλησιαστικός επίτροπος, στην ενορία των Αγίων Σαράντα που δίνει ψυχή και σώμα στην εκκλησία -όπως και οι άλλοι επίτροποι- όποια στιγμή και αν τον αναζητήσεις εκεί θα τον βρεις, μου χάρισε ένα πολύ ωραίο βιβλίο.
Τίτλος του: «ΕΥΛΟΓΙΟΣ ΚΟΥΡΙΛΑΣ».
Μητροπολίτης ΚΟΡΥΤΣΑΣ 1937-1939.
Το βιβλίο αυτό σε συνεπαίρνει απ’ τις πρώτες του σελίδες.
Είναι έργο του επισκόπου Χριστοδούλου Μουστάκα, Μητροπολίτου ΚΟΡΥΤΣΑΣ, ΑΥΛΩΝΟΣ.
Ο ήρωας αυτού του βιβλίου, ΕΥΛΟΓΙΟΣ ΚΟΥΡΙΛΑΣ, ήταν ένας ιερωμένος πολύ πιστός, αλλά και πατριώτης. Κάπου γράφει.
Ως νέος «στο ένα χέρι κρατούσε τον σταυρό και στο άλλο το όπλο».
Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω και πάλι τον φίλο μου τον Γιάννη. Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσε να μου κάνει. Ευχαριστώ.
Αυτά είχα να πω σήμερα για το… ξεχασμένο εξωσχολικό βιβλίο και ελπίζω κάποιους να τους αγγίξει… κυρίως νέους. Ας ανοίγουν και την εφημερίδα μας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», κάποιες φορές, γιατί έχει κι αυτή πολλά να μας δώσει.