Τον αγαπώ γιατί είναι το κατώφλι της άνοιξης, το πρελούδιο της υπέροχης εαρινής συμφωνίας και ο μήνας της αισιοδοξίας.
Τα σταροχώραφα έχουν κιόλας πρασινίσει έξω από τη Λάρισα κι αυτό το πράσινο, ως χρώμα και μόνο, σου ανοίγει την ψυχή. Και πού να προστεθούν οι πινελιές που βάζουν στο ταμπλό της φύσης τα ανθισμένα δέντρα…
Είναι πολύ βασικό πράγμα στη ζωή να αισιοδοξείς, ακόμη κι αν δεν υπάρχει λόγος. (Κλισαδούρα, αλλά μεγάλη αλήθεια). Με τη μιζέρια και τη μεμψιμοιρία δεν βγαίνει τίποτε. Μισογεμάτο λοιπόν το ποτήρι. Την τελευταία μέρα του Γενάρη κάθισα να πληρώσω – μέσω e-banking- λογαριασμούς. Φυσικό αέριο, εκκαθαριστικός της ΔΕΗ (αυτός πόνεσε!) και οι προτελευταίες δόσεις του ΕΝΦΙΑ και του φόρου εισοδήματος. Και στο καπάκι, τα τέλη κυκλοφορίας, του εικοσάχρονου πλέον… «τίγρη» (όπως κατ’ ευφημισμόν βαφτίσαμε το αμάξι). Μου μείναν κάτι …λίγα να βγάλω τον μήνα αλλά δεν μ’ ένοιαξε «ντιπ» που λέμε οι Θεσσαλοί. Ό,τι γίνεται με λεφτά ούτε που να το λογαριάζεις. Έχει και η στέρηση τη γοητεία της, και πραγματικά …έχει γούστο να ανακαλύπτεις νέους τρόπους, νέες αλχημείες για να βγάζεις τον μήνα.
Μαθήματα αισιοδοξίας λοιπόν. Η αισιοδοξία απαιτεί πρώτα απ’ όλα …σύγκριση. Έτσι, έκανα τη σκέψη ότι χιλιάδες συμπολίτες μου την ίδια μέρα πλήρωσαν τους ίδιους πάνω – κάτω λογαριασμούς. Όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, αλλά τίποτε δεν μας εμπόδισε το σαββατοκύριακο να λιαζόμαστε στις πλατείες και να απολαμβάνουμε καφέδες και χαλαρωτικό κουβεντολόι. Και μην τον θεωρείς καθόλου αυτονόητο πράγμα έναν καφέ. Μπορούν να πιουν καφέ ας πούμε στην …Γάζα; Μπορούσες να το κάνεις τρία χρόνια πριν, όταν ο COVID είχε κλείσει τα πάντα κι εμείς, αμπαρωμένοι στο σπίτι, κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες μας, κυνηγούσαμε τα παιδιά να κάνουν τηλεκπαίδευση. Τότε που αναρωτιόμασταν αν υπήρχε φως μέσα σ’ όλο εκείνο το σκοτάδι; Ανατριχιαστικό!
Το δεύτερο πράγμα για να έχεις αισιόδοξη διάθεση και να περνάς καλά, ακόμη και στα δύσκολα, είναι να μην υπεραναλύεις τα πράγματα. Δεν βγαίνει άκρη. Τρως μια ήττα, και κάθεσαι μετά και την σκέφτεσαι ξανά και ξανά. Μα, να την πατήσω εγώ έτσι; Τι έφταιξε, τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε, απίστευτος μαζοχισμός. Οκ μεγάλε, την έφαγες, με γεια σου, πάμε παρακάτω, πάμε γι’ άλλα. Άλλες φορές πάλι, στη δουλειά, στο σπίτι, στις παρέες, τσακώνεσαι με ανθρώπους. Αλλάζεις βαριές κουβέντες και στενοχωριέσαι, άλλοτε τ’ ακούς χωρίς να φταις. Εντάξει, έγινε. Άνθρωπος είσαι συμβαίνουν και αυτά, πρέπει να το δεχτείς, Το πιθανότερο, - αν δεν είσαι παθολογική περίπτωση- σε λίγες μέρες ούτε που θα θυμάσαι τι ήταν αυτό που σε στενοχώρησε. Οπότε ας περάσουμε στο επόμενο κεφάλαιο. Αυτό βέβαια δεν γίνεται με τρόπο μαγικό. Θέλει εξάσκηση.
Έχω επίσης καταλάβει ότι είναι πολύ βασικό να κρατιέσαι μακριά από τους μίζερους και τους κακότροπους, Στα σύγχρονα ελληνικά επικράτησε να τους λέμε τοξικούς. Είχα έναν φίλο, βρισκόμασταν πού και πού τα λέγαμε και μού μαύριζε την ψυχή. Ο τύπος έβλεπε και βλέπει παντού την καταστροφή. Η Ελλάδα καταστρέφεται και δεν έχει κανένα μέλλον, ο κόσμος υποφέρει, δεν έχει να φάει, το μισό Αιγαίο το έχουμε ήδη ξεπουλήσει στους Τούρκους, ο Μητσοτάκης είναι δέσμιος των μεγάλων καρτέλ και γι’ αυτό έχουμε ακρίβεια, η Κυβέρνηση βουλιάζει μέσα στη διαφθορά, η παιδεία είναι διαλυμένη. Παλαιότερα έβλεπε το εμβόλιο για τον COVID ως μια μεγάλη συνωμοσία εβραιοσιωνιστών (αλλά παρόλα αυτά έκανε τέσσερις δόσεις ο μάγκας). Εκ χαρακτήρος, δύσκολα αποδιώχνω και αποφεύγω ανθρώπους. Ήταν ο πρώτος που το έκανα. Και ησύχασα…
Μπορείς να με πεις και αφελή κι ανυποψίαστο, αλλά μέσα σ’ αυτήν μου την αφέλεια περνώ πολύ καλύτερα από τους υποψιασμένους, τους «εξυπνάκηδες» και τους ξερόλες. Παίρνω απόσταση από την επικαιρότητα την οποία τα ΜΜΕ φωτίζουν με τον πιο αρνητικό τρόπο γιατί η «μαυρίλα» δυστυχώς πουλάει. Προσωπικά θεωρώ πως η αγορά, π.χ. των F-35 και η αμερικανική βοήθεια θα είναι χρήσιμη για τη χώρα - για να πιάσουμε ένα ζήτημα επικαιρότητας. Όχι. Τα F-35 είναι άχρηστα, δεν κάνουν για τις ανάγκες του Αιγαίου και όσα θα μας δώσουν οι Αμερικανοί είναι «σαπάκια».
-Μα, δεν ανησυχείς; Δεν οργίζεσαι; Πλέον, καθόλου σε διαβεβαιώ. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα, πέραν της ψήφου μου όταν έρθει η ώρα. Κι έπειτα, οι περισσότεροι από τους φόβους μας είναι …τεχνητοί. Σκέφτομαι ας πούμε τις …άπειρες φορές που ανησύχησα για τα ελληνοτουρκικά, που μαύρισε η ψυχή μου στη σκέψη ενός πιθανού πολέμου και λέω ότι δεν άξιζε τον κόπο. Τεχνητές εντάσεις αποδείχθηκαν για πολιτικές σκοπιμότητες. Αν προκύψει θα το δούμε τότε. Υποφέρω απ’ την ακρίβεια του σούπερ μάρκετ, αλλά αλλάζω κανάλι όταν βγαίνουν οι «ειδήμονες» να μου αναλύσουν τους λόγους, ανίκανοι όντες να δώσουν λύσεις. Πιάνω τότε τα φυλλάδια των σούπερ μάρκετ με τις προσφορές, συγκρίνω, επιλέγω κι αγοράζω ό,τι συμφέρει.
Δεν κάθομαι πια να ακούσω τα ίδια και τα ίδια …αυτιστικά επιχειρήματα που ανταλλάσσουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων στην τηλεόραση, δεν θέλω να ακούσω τους αγράμματους που κάνουν τις καταλήψεις των Σχολών κοπτόμενοι δήθεν για τα συμφέροντα των πραγματικών φοιτητών, διαφωνώ με το νομοσχέδιο των ομοφύλων, αλλά δεν θα το κάνουμε και μείζον θέμα παιδιά. Δεν διαφωνώ όμως και θα κατέβω στους δρόμους για να κάτσουν πέντε ένοχοι στο σκαμνί για τα Τέμπη. Είμαι έτοιμος για κάθε ουσιώδες θέμα, για κάθε ζήτημα της πραγματικής ζωής.
Εν κατακλειδι, η αισιοδοξία είναι μεν θέμα χαρακτήρα αλλά την καλλιεργείς κιόλας. Και αλίμονο σ’ αυτούς που η πείρα της ζωής δεν έχει διδάξει τίποτε σχετικά με τη θετική οπτική των πραγμάτων.
Ο «Άγιος Φεβρουάριος» είναι εδώ και κυοφορεί την άνοιξη που θα ακολουθήσει. Μερικές προβλέψεις μετεωρολόγων πως θα υπάρξουν κάμποσες αναταράξεις, δεν νομίζω πως είναι ικανές να ανακόψουν την πορεία προς τη χαρά…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
