Με τους Εβραίους ή τους Παλαιστίνιους;

Χάρτης του Βασιλείου του Ισραήλ και του Βασιλείου του Ιούδα κατά τον 9ο αιώνα π.Χ.

Γράφει ο Απόστολος Βλιτσάκης

I. ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ-ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Λάθος ο τίτλος και το ερώτημα. Διερωτώμαι ωστόσο, πόσοι μεταξύ μας κατανοούν, πως οι εβραίοι είναι και αυτοί παλαιστίνιοι με διαφορετική θρησκεία. Τα τέκνα της παλαιστινιακής Γης βρίσκονται από το 1948, που ιδρύθηκε το σημερινό κράτος του Ισραήλ(1), σε τραγική θρησκευτική εμφύλια σύρραξη.

Πιστεύει κάποιος, πως αν ήταν ομόθρησκοι οι κάτοικοι αυτής της μικρής λωρίδας γης θα υπήρχαν οι συρράξεις; Η βαθύτερη αιτία του μίσους είναι τα θρησκευτικά βιβλία των εβραίων από τη μιά και των μωαμεθανών από την άλλη. Αξίζει να γραφεί, πως το μεγαλύτερο μέρος της παλαιάς διαθήκης είναι κοινό στις δυό θρησκείες και ακριβώς το ίδιο με τον χριστιανισμό.
Για να συνειδητοποιηθεί η παγκόσμια αναστάτωση που δημιούργησαν οι θρησκείες, αρκεί να θυμηθεί τις σταυροφορίες του μεσαίωνα, που ποδηγέτησαν οι πάπες και εκμεταλλεύτηκαν οι κάθε είδους ορδές του χριστιανικού κόσμου. Αρκεί να ανατρέξει στον τριακονταετή πόλεμο ( Bellum sacrum- ιερό πόλεμο) μεταξύ ουγενότων (προτεσταντών) και καθολικών της Γαλλίας (1562-1598), με θύματα μεταξύ 2 και 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Η περιβόητη νύχτα για Αγίου Βαρθολομαίου(25.8.1572) ήταν εκείνη των ομαδικών σφαγών προτεσταντών στο Παρίσι από το καθολικό κατεστημένο του οίκου Guise. Η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 υπήρξε παράμετρος μιάς σταυροφορίας για την άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Άραβες. Κατέληξε όμως παραδόξως στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στην κατάκτηση για εκατονταετίες των περισσότερων ελληνικών εδαφών. Το γνωστό μας σχίσμα μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων(2) ευθύνεται καταλυτικά για τη δεύτερη άλωση το 1453. Είναι γνωστό το δόγμα των ανθενωτικών βυζαντινών: «Κάλλιο το φέσι του τούρκου παρά η τιάρα του πάπα». Αποσιωπάται σ’ εμάς εδώ το γεγονός, ότι οι ανθενωτικοί δεν ήθελαν «αυτοκράτορα»(3) τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, που προτίμησε συμμαχία με τη Δύση(4), για να περισώσει τα υπολείμματα της άλλοτε αυτοκρατορίας του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους[ ονομάστηκε Βυζάντιο από τον 17ο αιώνα].
Στίγμα του χριστιανισμού εξ άλλου υπήρξαν και τα συχνά πογκρόμ εναντίον των εβραϊκών μειονοτήτων. Αποθέωση αυτής της υστερίας υπήρξε η εξόντωση έξι εκατομμυρίων εβραίων από τους ναζί. Στους θρησκευόμενους χριστιανούς ανθεί το αφήγημα, πως η σταύρωση του Ιησού ήταν έργο των εβραίων. Ο Ιησούς όμως κατά πολλούς συνελήφθη ως επικίνδυνος στασιαστής και τιμωρήθηκε με θανατική ποινή με σταύρωση-είδος βασανιστικής εκτέλεσης, που επέβαλε η Ρώμη για εγκλήματα εναντίον της αυτοκρατορίας(5). Για τους « άνομους εβραίους τραγουδούσαμε πιτσιρίκια τη μεγάλη Παρασκευή.
Ας γυρίσουμε στην Παλαιστίνη, [εβρ, Παλεστίνα-αραβ. Φαλαστίν] που τ’ όνομά της προέρχεται μάλλον από το φιλισταϊκό Παλέστα. Αυτή η λωρίδα γης 21.000 τ.χλ. [επτά φορές μικρότερη από την Ελλάδα] μεταξύ Μεσογείου και Ιορδάνη δεν συνδέει το όνομα της με τους Εβραίους, ή τους Αραβες. Αντίθετα οι μουσουλμάνοι Αραβες της περιοχής πήραν το δικό τους όνομα από μιά γη, η οποία μεταξύ 1300 π.Χ. και 70 μ.Χ. λεγόταν βασίλειο του Ισραήλ από το έθνος των Ισραηλιτών, που την κατοίκησε νικώντας τους Χαναναίους. Εξ ού και γη της Χαναάν.
Το 70 μ.Χ. και μετά το μεγαλύτερο κίνημα ανεξαρτησίας των κατακτημένων Εβραίων(6) ο ρωμαίος αυτοκάτωρ Τίτος κατέστρεψε τα πάντα στην πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ και οδήγησε σε ολική έξωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του εβραϊκού λαού από τα εδάφη του. Από τότε δημιουργήθηκε η ανά τον κόσμο εβραϊκή διασπορά. Το πρώην- υποταγμένο έστω από τον 3ο π.Χ. αιώνα στους ρωμαίους- Κράτος του Ισραήλ έγινε ρωμαϊκή επαρχία χωρίς αυτόνομη οντότητα, και κατοικήθηκε από πληθυσμούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που μιλούσαν μετά την αλεξανδρινή εποχή την ελληνική γλώσσα.
Στη συνέχεια η Παλαιστίνη κατοικήθηκε από Πέρσες, Βυζαντινούς, σταυροφόρους, Άραβες, και μετά τον 7ο αιώνα από τους Σελτζούκους Τούρκους. Ενσωματώθηκε αργότερα στην οθωμανική αυτοκρατορία μέχρι το τέλος του πρώτου μεγάλου πολέμου, όταν ή μεγάλη Βρετανία ανέλαβε την εντολή διοίκησης το 1922.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα ωστόσο άρχισαν να καταφθάνουν σε παλαιστινιακές περιοχές αγοράζοντας γη -από ντόπιους συνήθως μεγαλοκτηματίες Οθωμανούς- Εβραίοι της διασποράς από τη Ρωσία και την Υεμένη αρχικά. Οι χιλιάδες αγοραπωλησίες για την εγκατάσταση απόρων εβραίων στην πατρώα γη πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία και χρηματοδότηση του διεθνούς σιωνιστικού κινήματος που ιδρύθηκε το 1897( 5.657 εβρ. έτος). Λίγο μετά και από άλλες κυρίως ευρωπαϊκές χώρες εξ αιτίας διαδοχικών αντεβραΐκών πογκρόμ.
Περιληπτικά έγραψα για το παρελθόν της Παλαιστίνης. Αν αυτό αγνοείται, είναι αδύνατο να κριθεί το αιματηρό παρόν. Σε κάθε περίπτωση όσα παρατίθενται εδώ και στα επόμενα άρθρα της ενότητας, συνθέτουν υποκειμενική προσέγγιση. Αντικειμενικότητα κατά κυριολεξία, καθώς το έχω ξαναγράψει {όσον αφορά ερμηνείες, επιπτώσεις, συνέπειες, κρίσιμες συνιστώσες συμβάντων κ.ο.κ. αλλά και ίδιων των γεγονότων} δεν υπάρχει. Φήμη είναι. Ενας ή πολλοί γράφουν κατά την προσωπική τους κρίση και εκτίμηση των πηγών που διαθέτουν. Ηταν για παράδειγμα ή δεν ήταν αμφιφυλόφιλος ο μέγας Αλέξανδρος; Όσοι ιστορούν ή συγγράφουν για άλλες επιστήμες, γράφουν σύμφωνα με τις γενικότερες αντιλήψεις και τις ιδεολογικές ή φιλοσοφικές προσεγγίσεις τους για τον κόσμο των ιδεών, των προσώπων και των γεγονότων. Άλλη η αντίληψη των χριστιανών λ.χ. και άλλη των μουσουλμάνων για τον κόσμο των θνητών, το έθνος, το κράτος και τα γεγονότα. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον βιβλίο του Λιβανέζου συγγραφέα Αμίν Μααλούφ για τις «σταυροφορίες από τη σκοπιά των Αράβων», που δίνει διαφορετικά την γνωστή σ’ εμάς « πραγματικότητα» στο θέμα των σταυροφοριών του Μεσαίωνα. Υπαρξιακά και μεταφυσικά ζητήματα επίσης προβάλλονται με επιστημονικές και θρησκευτικές εκδοχές εντελώς διαφορετικά. Θρησκευόμενοι, αγνωστικιστές και άθεοι έχουν ολωσδιόλου διαφορετικές αντιλήψεις για τη δημιουργία, το σύμπαν, τον Θεό, τον Χριστό κ.ο.κ. Εχουν γραφεί τόμοι και τόμοι ακόμα και για συμβάντα του ελληνικού κόσμου με διαφορετικές εκδοχές ακόμα και για τα ίδια τα γεγονότα. Διαφορετικά πράγματα κατά πολύ έχουν γραφτεί: Για τη στάση του χριστιανισμού απέναντι στην αρχαία Ελλάδα, τον πολιτισμό της και τα δημιουργήματά του. Για τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, και αν υπάρχει αυτός. Για το Βυζάντιο, που θεωρήσαμε προέκταση του ελληνισμού κ.λ.
Στο περίπλοκο θέμα που πραγματεύεται αυτή η ενότητα των άρθρων, αυτό που διεκδικεί ο συγγραφέας της είναι η απροκατάληπτη εντιμότητα της γραφής. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1) Το 1947 η Γ.Σ. του νεοïδρυθέντος Ο.Η.Ε. με μειοψηφία των αραβικών κρατών αποφάσισε τη δημιουργία εβραΐκού και παλαιστινιακού κράτους με την Ιερουσαλήμ ανεξάρτητη πόλη με διεθνή στήριξη. Στις 14.5.1948 όμως, μιά μέρα πριν λήξει η αγγλική κατοχή, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ με Πρόεδρο τον Χαΐμ Βάϊζμαν και Πρωθυπουργό τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν. Τι Ισραήλ διεκδικεί ιστορική συνέχεια με τα αρχαία βιβλικά κράτη Ισραήλ και Ιουδαίας.
2) Το σχίσμα του 1054 προήλθε από την φερόμενη διάσταση απόψεων μεταξύ ανατολικής και παπικής εκκλησίας ως προς την προέλευση του αγίου πνεύματος {το περίφημο filioque -»εκ του υιού».} Κατά τους ορθόδοξους προέρχεται εκ του πατρός, {«το εκ του πατρός εκπορευόμενον»} Κατά τους καθολικούς και από τον γιό του.
(3) Θέτω σε εισαγωγικά τη λέξη αυτοκράτωρ, επειδή το 1453 δεν υπήρχε αυτοκρατορία. Μόνον η Πόλη και δύο, τρία μικρά νησιά στην Προποντίδα και το Αιγαίο.
(4) Ο Τελευταίος Παλαιολόγος κατάργησε το σχίσμα δίνοντας τα πρωτεία στον Πάπα, για να σώσει την Κωνσταντινούπολη, καθώς βυζαντινός στρατός στην ουσία δεν υπήρχε.
(5) Ιστορική κορύφωση του σταυρικού θανάτου στην αρχαία Ρώμη υπήρξε η ομαδική σταύρωση πολλών εκατοντάδων δούλων και του Θρακιώτη μονομάχου και δούλου Σπάρτακου το 71 π.χ.
(6) Εβραίος και Ισραηλίτης είναι λέξεις συνώνυμες. Ισραηλινός είναι ο υπήκοος του Κράτους του Ισραήλ ανεξαρτήτως θρησκεύματος.