Στην έκφραση αυτή αναφέρεται ίσως στη μάχη του Ματζικέρτ, που έγινε στις 25 Αυγούστου 1071, όπου την πρώτη νύχτα της μάχης εκείνης χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες με τον σουλτάνο Αλή Αρσλάν, μέσα στο κατασκόταδο, κατέστρεψαν και σκότωσαν χιλιάδες στρατιώτες του βυζαντινού στρατού του Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ’ Διογένη. Στη νυχτερινή αυτή επίθεση και τις μάχες της επόμενης μέρας, όπου ο στρατός του Αρσλάν ενισχύθηκε από τους κρυμμένους στρατιώτες του που ήταν πίσω από τους γύρω λόφους, σκοτώθηκαν 8.000 Έλληνες στρατιώτες που προέρχονταν από τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και τη Θράκη. Αυτή ήταν και η τελευταία μάχη και η αρχή του τέλους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Έτσι και στην περίπτωση των Ιμίων, οι Τούρκοι ήρθαν νύχτα 25 προς 26 Δεκεμβρίου 1995 στη Μεγάλη Ίμια, αυτήν τη φορά όχι στρατιωτικά, αλλά με ένα τούρκικο φορτηγό πλοίο που προσάραξε στα αβαθή νερά του νησιού και εξέπεμψε σήμα κινδύνου. Όταν, όμως, έφτασε η μονάδα της Ελληνικής Ακτοφυλακής, ο καπετάνιος του τουρκικού σκάφους τούς είπε ότι περιμένει την Τουρκική Ακτοφυλακή, διότι το πλοίο βρίσκεται σε τουρκική περιοχή. Τελικά μετά από συνεννόηση των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας συμφωνήθηκε το πλοίο να ρυμουλκηθεί από ελληνικό ρυμουλκό στις 28 Δεκεμβρίου 1995 και να αναχωρήσει για τα παράλια της Τουρκίας.
Την εποχή εκείνη, όμως, τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα ήταν δραματικά, διότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου εισήχθη με καρδιακή νεφρική ανεπάρκεια στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό κέντρο στις 20 Νοεμβρίου 1995. Το κενό εξουσίας έκλεισε με την εκλογή νέου αρχηγού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πρωθυπουργού, του Κώστα Σημίτη, στις 18 Ιανουαρίου 1996, μετά από ψηφοφορία, όπου ο Σημίτης πήρε 86 ψήφους έναντι 75 του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο Κώστας Σημίτης στο βιβλίο του «Δρόμοι Ζωής» για την εποχή των Ιμίων αναφέρει ότι:
«Το πρώτο εξάμηνο του 1996 ήταν μία περίοδος κατά την οποία λόγω του επεισοδίου των Ιμίων είχαν αναδειχθεί έντονα τα προβλήματα που προκαλούσε στη χώρα η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. Δεν είχα καθόλου χρόνο στη διάθεσή μου. Ταξίδευα συνεχώς ενημερώνοντας του πρωθυπουργούς των κρατών – μελών της Ένωσης για τις ελληνικές θέσεις. Επιπρόσθετα, εργαζόμουν για να αποσαφηνιστεί η οικονομική πολιτική που θα μας οδηγούσε στην ένταξη στην Ο.Ν.Ε.» (βιβλ. 1, σελ. 630).
Μετά το περιστατικό του τουρκικού πλοίου στα Ίμια, η Τουρκία έθεσε θέμα κυριαρχίας στα Ίμια, λέγοντας ότι τα Καρντάκ (όπως ονομάζουν αυτοί τα Ίμια) ανήκουν στην Τουρκία. Η Ελλάδα, όμως, στις παράλογες διεκδικήσεις της Τουρκίας υποστηρίζει ότι: «Στη Συνθήκη της Λοζάνης, η Τουρκία αποποιήθηκε των δικαιωμάτων της επί όλων των νήσων του Αιγαίου που κείνται σε απόσταση των τριών μιλίων από τις τουρκικές ακτές. Δηλαδή, στην Τουρκία ανήκουν μόνο οι νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται σε απόσταση μέχρι τρία μίλια από τα τουρκικά παράλια. Ως εκ τούτου, τα Ίμια, που απέχουν 3,85 και 3,62 μίλια αντιστοίχως από την τουρκική ακτή, δεν μπορεί να ανήκουν στην Τουρκία».
Η αρχή της κρίσης των Ιμίων άρχισε όταν ο δήμαρχος της Καλύμνου Διακομιχάλης Δημήτριος στις 25 Ιανουαρίου 1996 με τον αστυνόμο της Καλύμνου και δύο Καλύμνιους, χωρίς να συνεννοηθούν με τις υπεύθυνες κρατικές αρχές, ύψωσαν την ελληνική σημαία στη μικρή Ίμια και την επομένη στη Μεγάλη Ίμια, τη δυτική. Το γεγονός αυτό τα τηλεοπτικά κανάλια της Τουρκίας το μετέδωσαν εκτενώς και έτσι δύο δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Χουριέτ» της Σμύρνης με ελικόπτερο στις 27 Ιανουαρίου 1996 πήγαν στη μικρή Ίμια και αφού κατέβασαν την ελληνική σημαία, ύψωσαν την τουρκική. Το τηλεοπτικό κανάλι της Χουριέτ μετέδωσε όλα αυτά τα γεγονότα με πανηγυρικό πρόγραμμα. Την επόμενη ημέρα, Κυριακή 28 Ιανουαρίου, το ελληνικό περιπολικό πήγε στη μικρή Ίμια, κατέβασε την τουρκική σημαία και ύψωσε την ελληνική, ενώ δεν είχε πάρει τέτοια εντολή για την ύψωση της ελληνικής σημαίας.
Στις 29 και 30 Ιανουαρίου οι νέοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Τουρκίας ενημέρωσαν τα Κοινοβούλιά τους, στις προγραμματικές τους δηλώσεις, για την κατάσταση που επικρατεί στα Ίμια. Ο Σημίτης είπε ότι ο ελληνικός στρατός θα επέμβει αν χρειαστεί, για την ασφάλεια των Ιμίων. Η πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ είπε στην Εθνοσυνέλευση ότι την επόμενη ημέρα θα αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός από τα Ίμια, μαζί και οι ελληνικές σημαίες. Τη νύχτα, όμως, όπως πάντα, οι Τούρκοι στις 01:40 στις 31 Ιανουαρίου έκαναν απόβαση στην ανατολική Μικρή Ίμια. Όταν, όμως, το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό διαπίστωσε, από τη φρεγάτα Ναυαρίνο, την απόβαση των Τούρκων, έστειλε ελικόπτερο στις 05:30, το οποίο, όμως, στην επιστροφή του προς τη φρεγάτα κατέπεσε και τα τρία μέλη του πληρώματος σκοτώθηκαν. Ήταν ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης.
Τα αίτια της πτώσης ήταν ότι το ελικόπτερο έπαθε βλάβη. Επίσης, η άποψη του ναυάρχου Αντωνιάδη Αντωνίου ήταν ότι η κακοκαιρία επέφερε απώλεια προσανατολισμού (βέρτικο). Για τις τραγικές καταστάσεις στα Ίμια που φτάσαμε στα πρόθυρα πολέμου με την Τουρκία, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Μπιλ Κλίντον τηλεφώνησε στον Σημίτη και την Τσιλέρ να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και να γίνει αμοιβαία απόσυρση πλοίων και στρατού από την περιοχή των Ιμίων. Έπρεπε μέχρι 08:30 της 31 Ιανουαρίου 1996 όλα να εκτελεστούν όπως συμφωνήθηκαν από τη μεσολάβηση των Η.Π.Α. Οι ελληνικές δυνάμεις αποχώρησαν με τη σημαία από τη Μεγάλη Ίμια και οι Τούρκοι από τη μικρή. Σήμερα μετά τις συμφωνίες ειρήνευσης τα δύο νησιά είναι ουδέτερη ζώνη και απαγορεύεται η πρόσβαση με οποιονδήποτε τρόπο σε αυτά.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1) «Δρόμοι Ζωής», Κώστας Σημίτης, εκδ. «Πόλις», Αθήνα, 2015.
2) «Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειος», Αλέξης Ηρακλείδης, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, 2020.
