Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
Λοιπόοον!
Στην αρχή της εβδομάδας είχαμε επέτειο. Κλείσανε 25 χρόνια από πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η του «Τείχους του αίσχους» όπως λεγόταν.
Και λέμε «είχαμε επέτειο» διότι η πτώση του τείχους του Βερολίνου είναι ένα ορόσημο της σύγχρονη ευρωπαϊκής ιστορία, που αφορά πρωτίστως βεβαίως την Γερμανία αλλά βεβαίως και ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο επίσης, όπως αποδεικνύεται και από την τροπή που πήραν τα πράγματα στην συνέχεια.
Στις αρχές της εβδομάδας λοιπόν η Deutsche Welle είχε εκπομπή αφιέρωμα για την πτώση του Τείχους.
Ανάμεσα της λοιπούς συμμετέχοντες στην σχετική συζήτηση ήταν και ο Αμερικανός επιτετραμμένος στο Βερολίνο το ΄89 ο οποίος και ανέλυε-μαζί και οι λοιποί συμμετέχοντες-τα γεγονότα της εποχής και φυσικά τα «παιχνίδια» που παίχτηκαν παρασκηνιακά, από της λοιπές «δυνάμεις» προκειμένου να γίνειεφικτή αυτή η πτώση. Διότι βεβαίως ούτε εν μία νυκτί έγινε, ούτε επειδή απλά και μόνον το «ήθελε ο λαός». Άλλοι ήταν αυτοί που για καιρό κινούσαν τα νήματα και εν τέλει, προέκυψε το γνωστό αποτέλεσμα.
Έλεγε λοιπόν, μεταξύ άλλων, ο Αμερικανός, ότι την εποχή εκείνη οι ΗΠΑ ήθελαν την ένωση των δυο Γερμανιών προκειμένου η Γερμανία ενωμένη να μπει στο ΝΑΤΟ. Ενώ αντίθετα «βέτο» στην ένωση της προέβαλαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι.
Οπότε, τον ρωτάει ο οικοδεσπότης της εκπομπής: «τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια και με την κατάσταση που έχει σήμερα διαμορφωθεί, ποιος πιστεύετε ότι είχε δίκιο; Εσείς που θέλατε την ένωση της Γερμανίας ή οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, που δεν την ήθελαν;» Οπότε απαντάει… αναστενάζοντας ο Αμερικάνος: «οι Άγγλοι και οι Γάλλοι»!
* * *
Στο ίδιο μοτίβο τώρα γαλλική εφημερίδα ανέφερε προ ετών το ακόλουθο περιστατικό.
Την εποχή της επανένωσης των δυο Γερμανιών ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας ήταν ο Μιτεράν και ο Κολ, οι οποίοι μάλιστα είχαν και καλές διαπροσωπικές σχέσεις.
Αναφερόταν λοιπόν η εφημερίδα σε συνάντηση-συζήτηση που είχαν οι δυο για την ενωμένη Γερμανία, οπότε, γύρισε ο Μιτεράν και είπε προς τον Κολ, ενδεχομένως όμως και προς τον εαυτό του: «…Και τώρα ποιος θα σας ελέγχει;»
…Προφητικό το ερώτημα Μιτεράν αν λάβει κανείς υπόψη ότι σήμερα βιώνουμε την «γερμανοποίηση» της Ευρώπης, κατ’ ουσίαν.
Μιας Γερμανία που κατάφερε όχι μόνον να αναγεννηθεί από τις στάχτες ως άλλος «φοίνικας», μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με την στήριξη βεβαίως και των άλλων αλλά τον αγώνα μόνη τον έδωσε…. Όχι μόνον κατάφερε να ξεπεράσει τους κραδασμούς, τις ανισορροπίες και την κρίση που επέφερε η επανένωση αλλά σήμερα κυριαρχεί στην Ευρώπη και ως εκ τούτου είναι από τους βασικούς παίκτες και στο παγκόσμιο παιχνίδι. Και γι’ αυτό, είτε αρέσει είτε όχι δεν μπορεί παρά να είναι αξιοθαύμαστη.
Κατ’ επανάληψη έχουμε επισημάνει, ο γαλλογερμανικός άξονας πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η Ενωμένη Ευρώπη δεν υπάρχει πλέον.
Υπάρχει άξονας, αυτό της Γερμανίας, ο οποίος βεβαίως οδηγεί σε επικίνδυνα παιχνίδια ισορροπίας αλλά, αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα.
Η Γαλλία, όχι μόνον δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του «ισορροπιστή» στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά αντίθετα παραπαίει σε έναν κυκεώνα οικονομικών προβλημάτων, τα οποία δείχνει ανίκανη να αντιμετωπίσει. Σε βαθμό μάλιστα που εμμέσως αλλά σαφώς, βρίσκεται σε μία ιδιότυπη «εποπτεία» από την Γερμανία η οποία εκφράζει άποψη και θέση για αποφάσεις που λαμβάνει τις οποίες ενίοτε απορρίπτει, με τον τρόπο της. Άλλο τώρα αν οι Γάλλοι, έχουν την αίσθηση των «περασμένων μεγαλείων» και παρουσιάζονται προς τα έξω ακόμη ως το έτερον κυρίαρχο ήμισυ του ευρωπαϊκού παιχνιδιού. Σε αυτή τη φάση οι μόνοι που πιστεύουν, κάτι τέτοιο, είναι οι ίδιοι.
Η Ευρώπη λοιπόν με ένα άλλο τρόπο-οικονομικό-βιώνει και πάλι μία ιδιότυπη γερμανική κατοχή.
Αυτή είναι μία γενική διαπίστωση και μία περαιτέρω «παρηγοριά» για μας, ως χώρα, που άμεσα τα τελευταία χρόνια βιώνουμε τα του γερμανικού «ζυγού». Δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχουν κι άλλοι. Απλώς διαφέρει ο βαθμός της υποδούλωσης.
Η Γερμανία «προελαύνει» και δεν φαίνεται να υπάρχει και κανείς η τίποτα που να μπορεί να την σταματήσει, βάζοντας σε εφαρμογή τα σχέδιά της.
* * *
Προφανώς, μία τέτοια εξέλιξη, φοβούνταν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι.
Αυτοί που αναφέραμε παραπάνω ότι ήταν κατά της ένωσης των δυο Γερμανιών. Φοβούνταν ακριβώς ότι ενωμένη θα ήταν ανεξέλεγκτη, δυνατή και «αήττητη». Η αν δεν φοβούνταν την «δύναμη» μιας ενωμένης Γερμανίας, φοβούνταν την δική τους αδυναμία να αντεπεξέλθουν στην πρόκληση.
Και προφανώς η εκτίμηση ήταν ορθή είτε την αναγνώσει κανείς με τον έναν τρόπο, είτε με τον άλλον.
