Γιαγιά μου γιορτινή

Από τον Ελευθέριο Βάσσο,
θεολόγο - φιλόλογο
Μορφή ασύγκριτη κοιτώ που αρυτίδωτη έμεινε στον χρόνο. Το παν όνομα. Ελένη. Μια νοσταλγία αμύθητη... Σπανίζει μια γιαγιά απέραντη μες στις αβύσσους.

Το χάδι παραδίδεται και τρέχει κι η Παναγιά να συναντά τα μάτια σου. Μη φεύγεις, πού πας και ποιος τώρα να φυλλομετρήσει τους καημούς μου στα μέρη τ’ απάτητα του νου; Μου λείπεις. Πολύ όμως. Λείπει η άπειρη έγνοια σου έτοιμη να μετακινήσει βουνά. Πόσα έλειπαν, μα ήσουν εκεί για μένα. Πόσα άντεξα, γιατί ήσουν εσύ για μένα, η καλαίσθητη νεράιδα που τίποτα δεν σε κλονίζει. Τίποτα σαν εσένα. Στον παράδεισό σου παιδιαρίζω, όπως πάντα γιαγιά μου. Η κάθε μέρα μού το θυμίζει...